Albert Dupontel, Αντίο, ηλίθιοι (Adieu les cons, 2020)

Albert Dupontel, Αντίο, ηλίθιοι (Adieu les cons, 2020)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Γλυκόπικρη γαλλική κωμωδία με unhappy end, που παρ’ όλα αυτά μου άρεσε.

  Γιατί unhappy end;

  Διότι από την αρχή της ταινίας μαθαίνουμε ότι η Σούζη, εξαιτίας ενός αυτοάνοσου νοσήματος, κάποια στιγμή θα καταλήξει. Πότε; Ο γιατρός αποφεύγει να δώσει συγκεκριμένη απάντηση, επικαλούμενος την υποκειμενικότητα του χρόνου.

  Αυτή επιλέγει την εκδοχή ότι θα φύγει νωρίς. Δεκαπεντάχρονη, είχε δώσει το αγόρι που γέννησε για υιοθεσία, ήδη από το μαιευτήριο. Τώρα νιώθει επιτακτική την ανάγκη να το δει, μόνο να το δει. Μου θύμισε την ταινία του William Nicholson «Firelight» με τη Σοφί Μαρσώ.

  Η αναζήτηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ευτυχώς ένας ηλεκτρονικάκιας θα τη βοηθήσει, μαζί με έναν τυφλό. Φυσικά (κωμωδία έχουμε), θα τα καταφέρει τελικά.

  Ο τυφλός όμως δεν θα τα καταφέρει να οδηγήσει καλά, και θα κτυπήσει στη σειρά τα αμάξια που είναι παρκαρισμένα στην άκρη του δρόμου, σε ένα από τα πιο σπαρταριστά επεισόδια της ταινίας. Το ίδιο έκανε και ένας φίλος μου, όμως αυτός δεν ήταν τυφλός, ήταν μεθυσμένος.

  Αληθεύει όντως ότι οι τυφλοί δεν πάνε στη φυλακή, μια ατάκα που επαναλάμβανε συνέχεια;

  Στην αρχή δεν μου άρεσε η ταινία αλλά το τέλος με αποζημίωσε, έτσι δεν μετάνιωσα που την είδα. Το λέει άλλωστε και η παροιμία «Τέλος καλό όλα καλά».