Ahmad Bahrami, Έρημη χώρα (The wasteland, 2020)

Ahmad Bahrami, Έρημη χώρα (The wasteland, 2020)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η «Έρημη χώρα» είναι η τρίτη ταινία του Ahmad Bahrami, μετά το «Πανά» και την «Ήρεμη πόλη».

  Στο «Πανά» κεντρικό πρόσωπο ήταν ένας έφηβος. Στην «Έρημη χώρα» είναι ένας ηλικιωμένος, ο Λοτφολά. Σαράντα χρόνια εργάζεται στο τουβλάδικο. Σχολείο δεν πήγε, αλλά ξέρει να διαβάζει και να γράφει. Είναι ο επιστάτης.

  Το τουβλάδικο θα κλείσει. Σαράντα τουβλάδικα ήταν στην περιοχή, τώρα έχουν μείνει μόνο δυο. Χρωστάει στην τράπεζα, δεν γίνεται αλλιώς, θα το πουλήσει τους λέει το αφεντικό.

  Αυτά τα ακούμε σε εφέ επανάληψης, τέσσερις φορές. Την τελευταία φορά τους λέει ότι το πούλησε τελικά, αλλά οι καινούριοι ιδιοκτήτες του δεν θα το χρησιμοποιήσουν σαν τουβλάδικο. Πρέπει να φύγουν, να πάνε στα χωριά τους.

  Σαράντα χρόνια στο τουβλάδικο ο Λοτφολά, τώρα τι να κάνε τι; Να βρει δουλειά στην πόλη; Την απελπισία του τη νιώθουμε, το τραγικό τέλος την επιβεβαιώνει.

  Το υπαρξιακό πρόβλημα ενός ηλικιωμένου που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς δουλειά, καθώς η επιχείρηση όπου εργαζόταν όλη του τη ζωή κλείνει, είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας. Άλλα θέματά της είναι η αντιμετώπιση των μειονοτήτων (κούρδων), η ζήλεια, η «κλεψά», ο προσωρινός γάμος (ο τρόπος που αντιμετωπίζει την πορνεία το Ισλάμ είναι να τη νομιμοποιήσει με τον λεγόμενο προσωρινό γάμο, που μπορεί να διαρκεί μόλις λίγες ώρες).

  Το ασπρόμαυρο της ταινίας τονίζει το ζοφερό του θέματος, δίνοντας τη δυνατότητα στην κάμερα να παίζει με το φως και τη σκιά. Τα μεγάλα, στοχαστικά πλάνα, είναι το κύριο υφολογικό χαρακτηριστικό της ταινίας, που το βλέπουμε σε αρκετούς μεγάλους σκηνοθέτες (Αγγελόπουλος, Ceylan, κ.ά.). Συχνά η κάμερα περιφέρεται αργά, και πολλές φορές τους διαλόγους ή μέρος αυτών τους ακούμε off-screen.

  Είδαμε και έναν καυγά, που αποτελεί παράδοση στον ιρανικό κινηματογράφο, υπόλειμμα από τις ταινίες με τον σκληροτράχηλο ήρωα (luti), κυρίαρχο είδος πριν την επανάσταση.

  Πολυβραβευμένη ταινία, αξίζει να τη δείτε.