Προσευχή. Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά»

Προσευχή. Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά»

  Στο σχολείο, πριν μπούμε μέσα στην τάξη, κάποιος μαθητής έλεγε την προσευχή. Μετά όλοι οι μαθητές τραγουδάγαμε το «κύριε των δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού. Άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσι ουκ έχομεν, κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς». Στη θέση αυτού του ύμνου τη σαρακοστή τραγουδάγαμε το «τη υπερμάχω». Ο μαθητής έκλεινε με το «δι’ ευχών» και μπαίναμε στην τάξη, με την ελπίδα πως ο καλός θεός θα εισάκουγε την προσευχή μας και δεν θα εισπράτταμε κανένα ξύλο, ή γιατί ήμασταν αδιάβαστοι ή γιατί πειράζαμε. Δεν μπορούμε να πούμε πως μας άκουγε πάντα.

  Την προσευχή που έλεγε ο μαθητής δεν τη θυμάμαι. Ίσως να ήταν το «πάτερ ημών». Την λέγαμε δε με τη σειρά. Κάθε ένας που ερχόταν η σειρά του, ανέβαινε τις σκάλες και στεκόταν στο υπερυψωμένο υπόστεγο δίπλα στους δασκάλους. Αφού στοιχιζόμασταν κανονικά κατά τριάδες, όχι μπουλούκι όπως στέκονται σήμερα οι μαθητές, του έκανε νόημα ο διευθυντής και άρχιζε.

  Το άγχος του τερματοφύλακα μπροστά στην μπάλα δεν είναι τίποτα μπροστά στο άγχος απέναντι στους συμμαθητές σου, προ παντός τους μεγαλύτερους, που περιμένουν με λαχτάρα ένα κόμπιασμά σου, ένα λάθος σου, για να ξεσπάσουν στα χάχανα. Κι εσύ τότε είσαι για να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.

  Στο δημοτικό τα κατάφερα όσες φορές είπα προσευχή και δεν γέλασε κανείς. Στο γυμνάσιο όμως, και συγκεκριμένα στη δευτέρα γυμνασίου, κυριολεκτικά θριάμβευσα.

  Λέγαμε τότε μια προσευχή που κατέληγε:

  «...κραταίωσον τον βασιλέα και το έθνος ημών εν δόξη και ευημερία και ανάδειξον ημάς άξια τέκνα της Ελλάδος».

  Πλησίαζαν οι μέρες να έρθει η σειρά μου, κι εμένα το μυαλό μου συνέχεια γύριζε στην προσευχή. «Ακούς εκεί, πρώτα το βασιλιά και μετά το έθνος. Απαράδεκτο». Στο τέλος είχα κάνει περισσότερες προόδους. «Και γιατί το βασιλιά; Χαραμοφάηδες δεν είναι όλοι τους; Εις βάρος των λαών..., κ.λπ. κ.λπ.».

  Έτσι όταν ήρθε η μέρα μου, ανεβαίνω πάνω και λέω «κραταίωσον το έθνος ημών εν δόξει και ευημερία...». Το βασιλιά τον είχα παραλείψει.

  Οι καθηγητές, ακόμη κι αν άκουσαν, έκαναν πως δεν κατά­λαβαν. Στο διάλειμμα ήρθαν και με συνεχάρηκαν μεγαλύτεροι μαθητές για το θάρρος μου. Εγώ καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι.

  Λίγους μήνες αργότερα, οι ίδιοι μαθητές, οι μόνοι από όλα τα σχολεία της Ελλάδας, έκαναν αποχή γιατί τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ (της Τουρκίας) βομβάρδιζαν την Κύπρο (1964). Ανάμεσα τους και ο Γιάννης ο Δραγασάκης