Δερμιτζάκικο πείσμα

Δερμιτζάκικο πείσμα

 

Είμαι φοιτητής, καλοκαίρι, στην Κρήτη, για διακοπές. Μπαίνω στο λεωφορείο. Πηγαίνει για το Ηράκλειο. Όρθιος φυσικά, γιατί οι θέσεις είναι αριθμημένες και είναι για αυτούς που πηγαίνουν από Άγιο Νικόλαο και πέρα και έχουν βγάλει εισιτήριο από το πρακτορείο. Εμείς που πηγαίνουμε για τα κοντινά χωριά είμαστε όρθιοι.

Έρχεται ο ελεγκτής.

-Εσείς οι όρθιοι κατεβείτε, θα βάλουμε σε λίγο άλλο λεωφορείο για τα χωριά (Εγώ είμαι από το Κάτω Χωριό, επτά χιλιόμετρα από την Ιεράπετρα).

Οι άλλοι κατεβαίνουν, εγώ όχι.

-Εσύ γιατί δεν κατεβαίνεις;

-Μας την έχεις σκάσει έτσι άλλες δυο φορές, δεν βάζεις άλλο λεωφορείο και θα πρέπει να περιμένουμε ένα δίωρο για το επόμενο.

-Θα κατέβεις.

-Δεν κατεβαίνω.

-Αν δεν κατέβεις δεν ξεκινάει το λεωφορείο.

-Ποτέ του μην ξεκινήσει.

-Θα κατέβεις.

-Με τίποτα, του λέω.

Στο μεταξύ οι επιβάτες αρχίζουν να διαμαρτύρονται που δεν ξεκινάει το λεωφορείο.

-Θα κατέβεις, μου λέει, γιατί ξέρεις τι θα πει δερμιτζάκικο πείσμα;

-Πώς δεν ξέρω, του λέω, Δερμιτζάκη με λένε.

Κατεβαίνει από το λεωφορείο κάνοντας νόημα στον οδηγό να ξεκινήσει.