Juan Jose Campanella, Το κόλπο της νυφίτσας (El cuento de las comandrejas, 2019)

Juan Jose Campanella, Το κόλπο της νυφίτσας (El cuento de las comandrejas, 2019)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους.

  Αυτός, ηθοποιός, είναι ανάπηρος, εδώ και σαράντα χρόνια. Κυκλοφορεί με καροτσάκι. Η γυναίκα του είναι επίσης ηθοποιός, αρκετά επιτυχημένη στα νιάτα της. Στο αρχοντικό της ζουν μαζί τους ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης. Μαζί τους ήταν και οι γυναίκες τους (η μια ήταν αδελφή της ηθοποιού) όμως η μια πέθανε και η άλλη έφυγε. Αργότερα βέβαια θα αποκαλυφθούν άλλα πράγματα.

  Ένα νεαρό ζευγάρι που δουλεύουν σε μια κτηματομεσιτική εταιρεία έχουν βάλει στο μάτι το αρχοντικό. Στη θέση του μπορεί να κτισθεί ένα θαυμάσιο συγκρότημα. Όμως πρέπει να πείσουν την ιδιοκτήτρια να το πουλήσει.

  Ποντάρουν στη ματαιοδοξία της, την κολακεύουν, και αυτή πείθεται. Οι άλλοι βέβαια έχουν αντίρρηση. Εν τάξει, αυτή θα πάρει τα λεφτά, θα της αγοράσουν κάτι στο Μπουένος Άυρες (Στο Βουένος Άερ, έτσι έλεγε η γιαγιά μου την πόλη όπου μετανάστευση ο παππούς μου), θα πάρει μαζί της και τον άντρα της, όμως οι άλλοι δυο τι θα απογίνουν, θα τελειώσουν τη ζωή τους σε γηροκομείο;

  Πριτς.

  Η απόφαση της ηθοποιού βγάζει στην επιφάνεια μυστικά και παράπονα. Όμως το σημαντικό είναι να εμποδίσουν την πώληση του σπιτιού. Και θα φανούν αδίστακτοι.

  Έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν ταινίες με αρνητικούς ήρωες.

  Έξι άτομα, ο ένας χειρότερος από τον άλλο.

  Και η ποιητική δικαιοσύνη πού βρίσκεται;

  Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος επιφύλαξαν την καλύτερη μοίρα στον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο, παρά το ότι αυτοί…

  Δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου η ταινία. Όμως η ταινία άρεσε στο κοινό, όπως δείχνει η βαθμολογία της, 7,2, στο IMDb.

  Έχω γράψει, παραφράζοντας τον Προυστ, ότι μπορεί να είμαι κριτικός όμως είμαι «από τη μεριά του αναγνώστη/θεατή». Τελικά είμαι πέραν του καλού (αναγνώστη) και του κακού (κριτικού).

  Ποιον παραφράζω εδώ;