Klint Eastwood, Οι γέφυρες του Μάντισον (The bridges of Madison county, 1995)

Klint Eastwood, Οι γέφυρες του Μάντισον (The bridges of Madison county, 1995)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Την είχα δει την ταινία, τη θυμόμουνα την ταινία, και είπα να την ξαναδώ με την ευκαιρία της επανέκδοσής της. Ερωτική ταινία, ή μάλλον ρομαντική ταινία γιατί ο όρος «ερωτική ταινία» παραπέμπει σε ταινία με άφθονο σεξ.

  Έχω γράψει ότι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες μας στοιχειώνουν. Το ίδιο μπορεί να στοιχειώσει και μια σύντομη ερωτική ιστορία που δεν έχει συνέχεια. Ερωτική, όχι σεξουαλική. Ακούμε να λένε για τους έρωτες της μιας βραδιάς, που στην πραγματικότητα είναι το σεξ μιας βραδιάς.

  Έκαναν σεξ, όμως ερωτεύθηκαν βαθιά ο ένας τον άλλο. Η σχέση τους που κράτησε μόλις τέσσερις μέρες δεν ήταν απλά σεξουαλική, ήταν βαθιά ερωτική.

  Αυτή παντρεμένη, αυτός φωτογράφος που γυρνάει τον κόσμο. Τι θα κάνει, θα τον ακολουθήσει παρατώντας την οικογένειά της, όπως την εκλιπαρεί;

  Συχνά αναφέρομαι στην γνωστή ρήση «δεν γίνεται να έχεις και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο».

  Και όμως γίνεται.

  Ποιος είναι εδώ ο σκύλος;

  Ο αμερικάνικος πουριτανισμός, που στην περίπτωση αυτή δεν είναι μόνο αμερικάνικος. Στο μέσο θεατή δεν θα άρεσε ένα τέτοιο τέλος, να παρατήσει η γυναίκα τον άντρα για τον γκόμενο. Στον άντρα: θα του άρεσε να τον παρατήσει η γυναίκα του για τον γκόμενο; Στη γυναίκα: την άθλια, κατάφερε και βρήκε γκόμενο και το έσκασε μαζί του, ενώ εγώ η κακομοίρα…

  Όλα αυτά βέβαια στην οθόνη. Γιατί στην πραγματική ζωή τα πράγματα εξελίσσονται αλλιώς. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε παράτησε την οικογένειά της, τα παιδιά της, για τον γκόμενο. Μετά από κάμποσο καιρό, και αφού η σχέση με τον γκόμενο δεν πήγε καλά, γύρισε πίσω.

Σε μια βιογραφία της διαβάζω ένα απόσπασμα από κάποιο βιβλίο της σχετικά με αυτό το περιστατικό: «Δεν νομίζω ότι αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει [ο γιος της ο Νικόλας], αλλά σίγουρα, ασυνείδητα, προσπαθούσε να με τιμωρήσει επειδή τον είχα εγκαταλείψει».

  Γράφει ότι νομίζει, αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι είναι σίγουρη ότι αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.

  Πραγματική ιστορία, γνώρισα ένα από τα πρόσωπα. Η γυναίκα εγκαταλείπει τον άντρα της και τα παιδιά της για το γκόμενο. Ο γιος της, όταν έγινε δεκαοκτώ χρονών, αυτοκτόνησε. Από τότε λέει δεν έβγαλε τα μαύρα.

  Η κοπέλα στην ιστορία που αφηγείται ο πρίγκηπας Μίσκιν ακολούθησε τον γκόμενο. Όταν αυτός την παράτησε και γύρισε στο χωριό, η ζωή της ήταν δύσκολη, απομονώθηκε από όλους. Μόνο τα παιδιά την αγάπησαν, αλλά μόνο όταν άρχισε να τους μιλάει γι’ αυτήν ο Μίσκιν (ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι).

  Και η πίττα ποια είναι;

  Μα η ερωτική ιστορία. Και σε ποιον δεν αρέσουν οι ερωτικές ιστορίες; Το ξαναλέω, εμένα πολύ μου αρέσουν.

  Σίγουρα δεν με εκστασίασε η ταινία με τους ακατάσχετους διαλόγους, όμως την απόλαυσα όπως απολαμβάνω κάθε ερωτική ταινία, ή καλύτερα, κάθε romance. Οι ερωτικές ταινίες με τη σημασία που ανέφερα πιο πάνω, δηλαδή με άφθονο σεξ, δεν μου αρέσουν. Δεν βλέπω καλύτερα μια τσόντα;