Oscar Aibar, Ο αντικαταστάτης (El sustituto, 2021)

Oscar Aibar, Ο αντικαταστάτης (El sustituto, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Οι ισπανοί κατατρύχονται από το παρελθόν τους. Εμάς ο εμφύλιος τέλειωσε με μια δημοκρατία, έστω και κουτσουρεμένη. Σ’ αυτούς ο εμφύλιος τέλειωσε με τη δικτατορία του Φράνκο, που κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1975. Κουτσουρεμένη και σ’ αυτούς η δημοκρατία που ακολούθησε, θα βελτιωνόταν με την εκλογή του σοσιαλιστή ηγέτη Φελίπε Γκονθάλεθ ως πρωθυπουργού της χώρας το 1982. Έχω δει κάμποσα έργα με θέμα τον εμφύλιο και τη μετέπειτα περίοδο, που κουβαλούσε τα τραύματα του εμφύλιου.

  Τα γεγονότα της ιστορίας διαδραματίζονται λίγο πριν τη νίκη του σοσιαλιστικού κόμματος. Και, το τρομακτικό, βασίζονται σε πραγματικό γεγονός.

  Η ταινία έχει αρκετές ανατροπές. Το θέμα της διαφθοράς των αστυνομικών σχεδόν δεν απουσιάζει από καμιά ταινία με αστυνομική πλοκή. Και ενώ υποπτευόμαστε εμπόριο ναρκωτικών και οικονομικά σκάνδαλα, ανακαλύπτουμε ότι πίσω απ’ αυτά υπάρχει κάτι βαθύτερο: ο ναζισμός με τον ρατσισμό του. Γερμανοί ναζί που κατάφεραν να ξεφύγουν (τους αναζητούν οι ισραηλινοί, αλλά νομίζω μόνο τον Άιχμαν κατάφεραν να πιάσουν, στην Αργεντινή) εξοντώνουν με ένα έξυπνο τρόπο τους νεαρούς Ρομά για να τους πάρουν τη γη.

  Τότε εμφανίζεται ο αντικαταστάτης του αστυνομικού που πέθανε δήθεν από ναρκωτικά. Έχει λόγους να μην πιστέψει την επίσημη εκδοχή και να αρχίσει να ψάχνει για το θάνατό του. Τα ευρήματά του είναι εντυπωσιακά.

  Δεν θα πούμε περισσότερα. Η ταινία με συνάρπασε τόσο που ξεχάστηκα και δεν επέλεξα frame για την ανάρτηση αυτή, όπως κάνω συνήθως. Το έκανα σήμερα που ανάρτησα.