Lοuis Malle, Αντίο, παιδιά (Au revoir les enfants, 1987)

Lοuis Malle, Αντίο, παιδιά (Au revoir les enfants, 1987)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Η ταινία, διαβάζω στη βικιπαίδεια, είναι αυτοβιογραφική και αναφέρεται στις ενέργειες του πατέρα Ζακ, ενός γάλλου ιερέα που έκρυψε στο ιδιωτικό σχολείο που διηύθυνε τρεις μικρούς εβραίους για να τους σώσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

  Δεν τα κατάφερε. Οι τρεις μικροί εβραίοι κατέληξαν στο Άουσβιτς ενώ ο πατήρ Ζακ στο Μαουτχάουζεν. Εκεί εγκλείσθηκε και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, όμως αυτός επέζησε και έγραψε και το ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του. Αν ήταν εβραίος αμφιβάλλω αν θα κατάφερνε να γλιτώσει.

  Τη μοίρα των τεσσάρων αυτών ατόμων την ακούμε στο τέλος, μας τη λέει ο αφηγητής που ήταν φίλος ενός από τους τρεις, και προφανώς ήταν ο ίδιος ο Λουί Μαλ.

  Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας βλέπουμε τη ζωή σ’ αυτό το ιδιωτικό σχολείο, όπου φοιτούσαν πλουσιόπαιδα. Τα φτωχόπαιδα δεν είχαν την ίδια τύχη.

  Μας ξενερώνει το bullying ανάμεσά τους.

  Τελικά πέρα από τους θεσμούς και τις ιδεολογίες είναι οι άνθρωποι.

  Καθολικός αυτός, έκρυψε εβραίους.

  Θα αναφέρω κάποιες περιπτώσεις τέτοιου ανθρωπισμού.

  Στην Κρήτη τα χωριά της Βιάννου λέγονται ακόμη «τα καμένα χωριά». Κάπου 470 άτομα έχασαν τη ζωή τους.

  Ένας από το Μύρτος κρύφτηκε σε ένα φούρνο. Με χέρια και πόδια κρατήθηκε στην κορυφή, ώστε να μη φαίνεται από το άνοιγμα. Ένας γερμανός (οι καλές γλώσσες λένε ότι μάλλον θα ήταν αυστριακός) έσκυψε από το άνοιγμα, σήκωσε ψηλά το κεφάλι του, τον είδε, όμως δεν είπε τίποτα. Έτσι τη γλίτωσε ο Μυρτιανός.

  Ο γερμανός διοικητής (στην Κρήτη και αυτό) έχει εντολή να εκτελέσει κάποιους ως αντίποινα. Ένας πατέρας πέφτει στα πόδια του και τον παρακαλεί να πάρει τη θέση του γιου του. Ο γερμανός διοικητής συγκινήθηκε και έβγαλε το γιο του από τη σειρά αυτών που επρόκειτο να εκτελεστούν χωρίς να βάλει τον πατέρα στη θέση του.

  Ένας πιλότος εγγλέζικου βομβαρδιστικού που ήταν σακαράκα από τα αντιαεροπορικά πυρά των γερμανών ήταν αδύνατο να βρει το δρόμο της επιστροφής. Ένα καταδιωκτικό γερμανικό τον πήρε χαμπάρι και τον ακολούθησε. Είδε την κατάσταση του βομβαρδιστικού και καθοδήγησε τον πιλότο ώστε να διασχίσει τη Μάγχη, αντί να τον καταρρίψει. Ο άγγλος πιλότος ανέφερε βέβαια το περιστατικό στους ανωτέρους του, όμως δεν ανακοινώθηκε για να μην «καρφωθεί» ο γερμανός πιλότος, παρά μόνο μετά το τέλος του πολέμου. Βρέθηκαν μετά από χρόνια σε κοινό τηλεοπτικό πάνελ.

  Όταν σκέφτομαι τη στάση μιας μεγάλης πλειοψηφίας του κλήρου απέναντι στην πανδημία ξενερώνω. Θέλω να θυμάμαι τη στάση της εκκλησίας στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, που φιλοξένησαν πολλά σερβάκια που είχαν χάσει τον πατέρα τους, κάποιοι και τους δυο γονείς τους, στον πόλεμο.

  Σίγουρα πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία, η βαθμολογία της στο IMDb είναι ένα στρογγυλό οκτάρι.