Hany Abu-Assad, Η παγίδα (Huda’s salon, 2021)

Hany Abu-Assad, Η παγίδα (Huda’s salon, 2021)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Πριν οκτώ χρόνια είδα μια άλλη ταινία του Χάνι Αμπού-Άσαντ, τον «Ομάρ». Σειρά έχει σήμερα «Η παγίδα».

  Δεν μπορώ να μην την συγκρίνω με τον «Ομάρ».

  Εδώ απουσιάζει το romance.

  Βλέπουμε όμως και εδώ ότι η παλαιστινιακή αντίσταση δεν εξιδανικεύεται. Ο επικεφαλής που ανακρίνει την κομμώτρια μπήκε στην αντίσταση από τύψεις.

  Ήξερα ότι στρατολόγηση χαφιέδων γίνεται από συμπαθούντες, δεν φανταζόμουν όμως ότι μπορεί να γίνει με εκβιασμό.

  Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά.

  Όταν βλέπω ταινία που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, αναρωτιέμαι πόσα από τα γεγονότα που αναφέρονται σ’ αυτήν είναι πραγματικά και πόσα επινοημένα.

  Αυτό σίγουρα δεν είναι επινόηση: ο εκβιασμός.

  Για τα παρακάτω δεν ξέρω.

  Η κομμώτρια έχει γκόμενο. Το ανακαλύπτει η μυστική αστυνομία των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής και την εκβιάζει. Αν δεν στρατολογήσει χαφιέδες θα την καρφώσει στον άντρα της. Τουλάχιστον ένα, ή για την ακρίβεια μία, κάθε τρεις μήνες.

  Τη βλέπουμε στην τελευταία της προσπάθεια, γιατί μετά η παλαιστινιακή αντίσταση θα τη συλλάβει.

  Της φτειάχνει τα μαλλιά. Της προσφέρει καφέ. Μέσα έχει ρίξει υπνωτικό. Τη μεταφέρει σε ένα δωμάτιο όπου είναι ένας δικός της. Την γδύνουν, γδύνεται και αυτός.

  Όχι, δεν την βιάζει, μάλιστα η κομμώτρια του βάζει τις φωνές όταν πάει να της βάλει χέρι.

  Παίρνει φωτογραφίες.

  Μ’ αυτές την εκβιάζει.

  Επιλέγει γυναίκες που οι άντρες τους είναι παλιοχαρακτήρες, που δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψουν τη γυναίκα τους.

  Έχω αναρωτηθεί και για αρκετές ιρανικές ταινίες: είναι άραγε κοινωνική καταγγελία, ή απλά είναι ένα στοιχείο της πλοκής, αναπόφευκτο με βάση το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται;

  Αν δεν υπήρχε αυτός ο αυστηρός μουσουλμανικός κώδικας ηθικής δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

  Αν σε περίπτωση διαζυγίου τα παιδιά τα κρατούσε η γυναίκα δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όμως τα κρατάει ο άντρας.

  Διάβασα κάπου ότι οι μουσουλμάνες της Θράκης έχουν αυτό το πρόβλημα. Στα δικά τους διαζύγια, στις 90% των περιπτώσεων τα παιδιά τα παίρνει ο άντρας. Ακριβώς το αντίθετο ποσοστό υπάρχει σε εμάς.

  Και μια τελευταία ομοιότητα: η ταινία ήταν για μένα απόλυτα συναρπαστική, όπως και ο «Ομάρ».

  Και μια ατάκα από την ταινία: είναι εύκολο να κατακτήσεις μια κοινωνία που ήδη καταπιέζει τον εαυτό της. Μ’ αυτό εννοούσε μια κοινωνία στην οποία καταπιέζονται οι γυναίκες.

  Ελπίζω να είναι και για σας, αν αποφασίσετε να τη δείτε.