Ryusuke Hamaguchi, Happy hour (2015)

Ryusuke Hamaguchi, Happy hour (2015)

 

  Εν όψει της αυριανής προβολής του «Drive my car».

  Άφησα τελευταία την ταινία «Happy hour», παρόλο που θα αναρτήσω με χρονολογική σειρά (τον Χαμαγκούτσι τον είδα πακέτο), γιατί με αποθάρρυνε η υπερπεντάωρη διάρκειά της. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να αφιερώσω τόσο χρόνο για να τη δω.

  Στην ταινία παρακολουθούμε τη ζωή τεσσάρων γυναικών που είναι φίλες, τριαντάρες όλες τους, και τη σχέση τους με τους άντρες τους.

  Δεν είναι οι ιδανικές. Ο άντρας κερατώνει τη γυναίκα, η γυναίκα τον άντρα… ο χωρισμός είναι προ των πυλών.

  Το θέμα, το θεατρικό στήσιμο, τα κοντινά πλάνα, οι διάλογοι, μου θύμισαν Μπέργκμαν, ένα Μπέργκμαν παρατενωμένο, όμως δεν είχα την αίσθηση του πλατειασμού. Με κούρασε βέβαια το μάκρος των επεισοδίων της ομάδας επαφής (είχα συμμετάσχει και εγώ δυο Πάσχα στην Κρήτη στην ανοικτή ομάδα του Διονύση Φραγκιαδάκη, και έτσι είχα κάποια εξοικείωση με τις σκηνές που είδα). Μου θύμισε το βιβλίο του Desmond Morris «Η σημασία της επαφής» που διάβασα πριν χρόνια. Επίσης η ανάγνωση ενός βιβλίου από τη συγγραφέα νομίζω τράβηξε σε μάκρος. Όμως ίσως είναι προσωπικό το πρόβλημα, πάντα αφαιρούμαι σε τέτοιου είδους αναγνώσεις.

  Άλλα επεισόδια που είδαμε στην ταινία ήταν η νοσοκόμα με την μαθητευόμενη που κάνει όλο λάθη και ζητάει συνέχεια συγνώμη, και προπαντός η εγκυμοσύνη της φιλενάδας του γιου, μαθητές και οι δυο, την οποία οι γονείς έπρεπε να διαχειριστούν.

  Δεν υπήρχε μια ενιαία ιστορία που να μας κρατήσει το σασπένς της. Όμως το θέμα, η σκηνοθεσία και η διάλογοι κράτησαν αδιάπτωτη την προσοχή μου, εκτός από τα δυο επεισόδια που ανέφερα. Το μόνο σασπένς το οποίο μένει άλυτο είναι η εγκυμοσύνη της μίας, η οποία έχει εγκαταλείψει τον άντρα της και ζητάει διαζύγιο.

  Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην Ιαπωνία το 2015;

  Σαν να επρόκειτο για μουσουλμανική χώρα.

  Είναι δυνατόν το δικαστήριο να αποφανθεί, όχι, δεν εγκρίνω το διαζύγιο;

  Ναι, δεν το ενέκρινε, και η γυναίκα αναγκάστηκε να κρυφθεί σε κάποιο καταφύγιο για γυναίκες που ζητούν διαζύγιο και δεν τους το δίνουν.

  Σε εμάς εδώ, από όσο ξέρω, το διαζύγιο είναι δεδομένο, απλά βγαίνει εις βάρος του ενός ή του άλλου, που έχει βέβαια συνέπειες στην επιμέλεια των παιδιών.

  Καλά, την αγαπάει, αλλά δεν έχει καθόλου αξιοπρέπεια; Τον έχει απατήσει, δεν τον αγαπάει, δεν τον θέλει, τι διάβολο επιμένει και αυτός;

  Παρόλου τους φόβους μου δεν μετάνιωσα που είδα την ταινία. Και παρόλο που προτιμώ ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, με τράβηξαν οι σκηνές από τις ζωές των τεσσάρων γυναικών.

  Άρεσε η ταινία, έχει βαθμολογία 7,6 στο IMDb.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Touching the skin of eeriness»