František Vláčil, Sirius (1975)

František Vláčil, Sirius (1975)

 

  Με αφορμή το «Άσπρο περιστέρι» που παίζεται από την Πέμπτη που μας πέρασε, και την «Παγίδα του διαβόλου», που θα παίζεται από την ερχόμενη Πέμπτη στο Στούντιο.

  Ο Σερ είναι σκύλος. Έτσι τον φωνάζουν, με το υποκοριστικό Σερ, ενώ το όνομά του είναι Σείριος, όπως και πλανήτης.

  Παιδική ταινία;

  Αυτή την εντύπωση δίνει αρχικά, καθώς βλέπουμε συνεχώς τον Σερ με τον μικρό, σε μια μικρή εκδοχή της Λάσι.

  Όμως μετά η ταινία σκοτεινιάζει.

  Ο πατέρας του εργάζεται στο σιδηροδρομικό σταθμό. Ένα γερμανικό τραίνο που μεταφέρει καύσιμα ανατινάζεται. Σαμποτάζ της Αντίστασης. Οι γερμανοί ψάχνουν τον πατέρα του θεωρώντας τον ως υπεύθυνο. Αυτός το έχει σκάσει στο μεταξύ, όμως αυτοί θα ξαμολήσουν τα σκυλιά τους και θα τον βρουν. Θα τον συλλάβουν.

  Φαίνεται δεν σκοτώθηκε κανείς γερμανός από το σαμποτάζ, γιατί ξέρουμε ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις εκδικούνται με εκτελέσεις. Θα πάρουν όμως μια μίνι εκδίκηση, θα «στρατολογήσουν» τα σκυλιά του χωριού. Οι κάτοικοί του πρέπει να τα παραδώσουν. Σε όποιον δεν παραδώσει τον σκύλο του θα εφαρμοστεί ο στρατιωτικός νόμος, ακούγεται από το μεγάφωνο.

  Οι κάτοικοι του χωριού τα παραδίδουν, όμως όχι και ο μικρός. Τον κρύβει σε μια μάντρα. Του πηγαίνει κρυφά φαγητό. Όταν όμως ο Σείριος το σκάει και γυρνάει σπίτι, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, τόσο γι’ αυτόν όσο και για τη μητέρα του. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να θανατωθεί πριν τον ανακαλύψουν οι γερμανοί. Το έργο θα αναλάβει ο δασοφύλακας. Ο μικρός κλείνει τα αυτιά του να μην ακούσει τον πυροβολισμό.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Η πόλη στα άσπρα» (1972)