Rikiya Imaizumi, Λέγε με Chihiro (Call me Chihiro, 2023)

Rikiya Imaizumi, Λέγε με Chihiro (Call me Chihiro, 2023)

 

  Chihiro είναι το όνομα που διάλεξε η Άγια όταν αποφάσισε να δουλέψει σαν μασέρ, δηλαδή σαν πόρνη. Όμως εμείς τη βλέπουμε όταν έχει εγκαταλείψει το επάγγελμα και εργάζεται σε ένα μαγαζί bento (είναι μαγαζί take away, προσφέρει πακέτο με διάφορα για γεύμα). Μιλάει φιλικά με τους πελάτες, από τους οποίους δεν κρύβει το παλιό της επάγγελμα. Την βλέπουν όλοι με αγάπη.  

  Την ταινία μου τη σύστησε ο φίλος μου ο Πάτροκλος, ξέροντας ότι θα μου αρέσει.

  Και πράγματι μου άρεσε πολύ.

  Χαμηλοί ρυθμοί, με πρόσωπα γεμάτα καλοσύνη, με πρώτη και καλύτερη την Chihiro.

  Αγκαλιάζει τρυφερά μια γάτα.

  Ένα κοριτσάκι τη βλέπει, συγκινείται, τη βγάζει φωτογραφία. Αργότερα θα βγάλει κι άλλες. Κάποια στιγμή θα βρεθούν μαζί.

  Θα δώσει φαγητό σε έναν γέρο άστεγο. Αργότερα θα τον πάρει σπίτι της για να του κάνει μπάνιο.

  Θα πιάσει φιλίες και με ένα μοναχικό αγοράκι.

  Μια τυφλή θα την πάρει από το ίδρυμα και θα την πάει βόλτα με το αμάξι της.

  Και με το παλιό αφεντικό της έχει μια αγαπησιάρικη σχέση. Δεν δοκίμασε ποτέ να κάνει σεξ μαζί της. Γιατί; Διότι, πιστεύει, την έβλεπε σαν κόρη του.

  Στο τέλος θα τη δούμε να εγκαταλείπει το μαγαζί bento και να δουλεύει σε ένα αγρόκτημα, να περιποιείται γελάδες.

  Αυτές οι σκηνές οι γεμάτες τρυφερότητα ανάμεσα στα πρόσωπα μου άρεσαν πάρα πολύ. Κάτι ήξερε ο Πάτροκλος που μου τη συνέστησε.

   Διαβάζω στον σύνδεσμο που παραθέτω ότι η Chihiro υποφέρει από μοναξιά. Εγώ πάντως δεν παρατήρησα τίποτα τέτοιο, εκτός κι αν πιστεύουμε ότι νιώθει μοναξιά κάθε άτομο που μένει μόνο του.

  Η καλοσύνη της δεν είναι μια άμυνα στη μοναξιά της, αν υποθέσουμε ότι πράγματι νιώθει μοναξιά, πηγάζει από μέσα της, φαίνεται στο χαμόγελό της.

  Έχω ξεχάσει το όνομά της, πάνε σαράντα χρόνια τώρα, αυτή άνοιξε ψησταριά. Πιστεύω να της πήγε καλά, να έστρωσε στο καινούριο της επάγγελμα. H άλλη, στο ίδιο σπίτι, παντρεύτηκε.

 

Παράδοση

 

Υπάρχει ένας φετιχισμός με την παράδοση.

Παράδοση και όλο παράδοση.

Παράδοση είναι την καθαρά Δευτέρα να τρώμε λαγάνα, χαλβά, ταραμοσαλάτα, ψαρικά.

Πέρυσι είχαν αυξηθεί οι διαμαρτυρίες για την παράλογα υψηλή τιμή της λαγάνας.

Πηγαίνω στη λαϊκή, βλέπω μια κονσέρβα καλαμάρι. Ρωτάω πόσο κάνει. 5,5 ευρώ.

5,5 ευρώ; Είπα από μέσα μου. Πάτησα γκάζι στη μηχανή και έφυγα.

Θυμάμαι, φτωχοί φοιτητές, την αγοράζαμε σαν φτηνό και νόστιμο φαγητό. Τώρα πώς εξακοντίστηκε έτσι η τιμή της;

Για πρώτη φορά φέτος δεν σκοπεύω να αγοράσω τίποτα σαρακοστιανό.

Καλή η παράδοση, αλλά λυπάμαι και το πορτοφόλι μου. Και βέβαια σαν μορφή διαμαρτυρίας.

26-2-2023

Ιράν

Ιράν

 

Παρακολουθήσαμε απόψε στο Στούντιο, σε δωρεάν προβολή, δυο ιρανικά ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το «Uncolored marriage» και το «Boutique 14». Στο πρώτο διεκτραγωδείται η κατάσταση των σύγχρονων νέων, που από τη μια η οικονομική δυσπραγία δυσχεραίνει το γάμο τους και από την άλλη η συντηρητική κοινωνία δυσχεραίνουν την συνεύρεσή τους. Το δεύτερο, μεγαλύτερο σε μήκος, αναφέρεται στην οικτρή κατάσταση που έχουν περιέλθει μαγαζάτορες ενοικιαστές λόγω των συμβολαίων που έχουν υπογράψει, και που δίνουν το δικαίωμα στον ιδιοκτήτη με την ελάχιστη αφορμή (π.χ. αλλαγή στη διαρρύθμιση) να τους πετάξει στο δρόμο, καρπούμενος και τον «αέρα» ή αλλιώς key money όπως το είδαμε στην αγγλική μετάφραση, και που ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει.

Για τις ταινίες μίλησαν οι αδελφές σκηνοθέτιδες Taravat και Talayeh Atlasi που ήσαν παρούσες, αλλά όχι μόνο. Μίλησαν για την εξέγερση στο Ιράν και για τις αθρόες θανατικές καταδίκες και εκτελέσεις. Η Talayeh, ιδιαίτερα συγκινημένη, αναγκάστηκε να διακόψει κάποια στιγμή την ομιλία της για να συνεχίσει μετά τη διερμηνέα, έχοντας συνέλθει στο μεταξύ.

Ζήτησα από την Taravat, που ξέρει αρκετά καλά ελληνικά (μίλησαν στα αγγλικά γιατί υπήρξαν και αρκετοί μη έλληνες ανάμεσα στους θεατές, ιρανοί κυρίως) να πει δυο λόγια στην κάμερα του κινητού μου για τους έλληνες.