Houman Seyyedi, Africa (2011)

Houman Seyyedi, Africa (2011)

 

  Εν όψει της προβολής την ερχόμενη Πέμπτη της ταινίας του «World war III»

  Έχασα την ευκαιρία να γράψω την εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο την περίοδο της καραντίνας όπως είχα σκοπό, και τώρα ασχολούμαι με μια αντίστοιχη εισαγωγή στον κινέζικο κινηματογράφο. Όμως δεν μπορώ να παρατήσω τον ιρανικό, έτσι θα βλέπω πακέτο κάθε ιρανό του οποίου πρόκειται να προβληθεί ταινία στις ελληνικές αίθουσες.

  Η «Αφρική» (είναι όνομα ενός μικρού δρόμου) είναι η πρώτη ταινία του Χουμάν Σεγιεντί.

  Ο Χουμάν Σεγιεντί (γεννήθηκε το 1980) είναι ηθοποιός, αλλά κάποια στιγμή μεταπήδησε και στη σκηνοθεσία. Έχει γυρίσει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Τον είδαμε σαν ηθοποιό στην ταινία «Fireworks, Wednesday» (2006) του Ασγάρ Φαρχάντι.

  Ο αδελφός της Σιρίν (شیرین, θα πει γλυκιά) που είναι σε μια οργάνωση διακίνησης ναρκωτικών το σκάει παίρνοντας μαζί του ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο αρχηγός της οργάνωσης συλλαμβάνει σαν όμηρο την αδελφή του, απειλώντας ότι θα την εκτελέσει αν δεν του δώσει τα χρήματα. Έχει μισθώσει έναντι αδρής αμοιβής τρία άτομα να την φυλάνε.

  Τελικά είναι τόσο επινοητικοί, τόσο πρωτότυποι οι ιρανοί στα σενάριά τους.

  Στις αμερικανιές βλέπουμε τον μανιχαϊσμό, οι καλοί και οι κακοί.

  Έχετε δει ποτέ σε απαγωγείς σε δυτικές ταινίες το ελάχιστο δείγμα καλοσύνης;

  Η κοπέλα κλαίει σπαρακτικά. Η τιμή της έχει λασπωθεί, καθώς θα περάσει τη βραδιά εκτός σπιτιού (αυτό στον ιρανό θεατή περνάει απαρατήρητο, σε εμάς όμως δεν είναι δυνατόν να μην περάσει από την κριτική κρησάρα για την ιρανική κοινωνία). Ικετεύει να την αφήσουν.

  Ένας την συμπονάει. -Μήπως την έχεις ερωτευθεί; Τον ρωτάει όλος υποψία ένας άλλος  απαγωγέας.

  Την λυπούνται. Την έχουν ελεύθερη, αλλά τραβάνε μια φωτογραφία έχοντάς την δεμένη και φιμωμένη σε μια καρέκλα, απειλώντας τη με το όπλο για να τη στείλουν στον αρχηγό, και μετά τη λύνουν. Αυτή κλαίγοντας γοερά τους ικετεύει συνεχώς να την αφήσουν.

  Μα είναι δυνατόν να δώσει πίσω τα λεφτά ο αδελφός της;

  Τι θα γίνει τελικά;

  Το τέλος είναι γεμάτο ανατροπές.

  Της λένε ότι θα την πάνε στο σπίτι της.

  Την πηγαίνουν σε ένα ερημικό μέρος.

  -Πού με πηγαίνετε;

  Μα για εκτέλεση.

  Ικετεύει.

  Αυτός που τη σημαδεύει με το πιστόλι διστάζει να πατήσει τη σκανδάλη.

  Βλέπουμε να τρέχουν κάτουρα από τα μπατζάκια του.

  Δεν είχε ξανασκοτώσει ο φουκαράς, δυσκολεύεται να εκτελέσει τη διαταγή του αρχηγού.

  Η κοπέλα το σκάει.

  Κάποιος την κυνηγάει.

  Τον βλέπουμε να γυρνάει με ματωμένο μαχαίρι. -Της είπα να σταματήσει και δεν σταμάτησε, απολογείται ένοχα.

  Ένας τρέχει και παίρνει το αμάξι.

  Σε ένα επόμενο πλάνο βλέπουμε να είναι μέσα η κοπέλα. Δεν είχε πεθάνει τελικά.

  Θα γλιτώσει;

  Το χαμόγελο της κοπέλας, που καταλαβαίνει ότι την τρέχει σε νοσοκομείο για να της σώσει τη ζωή, προσημαίνει ότι θα σωθεί.

  Οι αλλεπάλληλες ανατροπές και τα αφηγηματικά κενά που συμπληρώνονται βέβαια εύκολα, που τα είδαμε και στην επόμενη ταινία του, είναι τα κύρια αφηγηματικά και υφολογικά χαρακτηριστικά του Σεγιεντί. Επίσης βλέπουμε τους τρεις φύλακες να τσακώνονται συνεχώς για διάφορα, βασικά για το πώς να αντιμετωπίσουν την κοπέλα, και πιάνονται συχνά στα χέρια. Το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες, και έλκει την καταγωγή του προφανώς από το προεπαναστατικό είδος (genre) luti, με τον μάτσο, αρρενωπό και καβγατζή ήρωα, είδος που ήταν πολύ δημοφιλές. Αυτά τα τσακώματα και τα πιασίματα στα χέρια τα έχουμε δει και σε άλλες ταινίες της τελευταίας δεκαετίας.

  Η φούξια της εικόνας που πλησιάζει στο ασπρόμαυρο υφολογικά υποδηλώνει το ζοφερό κλίμα της πλοκής.

  Εξαιρετική ταινία, και με έκπληξη είδα ότι έχει βαθμολογία 5,3 στο IMDb.

  Εγώ έβαλα 8.