Houman Seyyedi, Sound and fury (2016)

 Houman Seyyedi, Sound and fury (2016)

 

Εν όψει της αυριανής προβολής της ταινίας του «World War III»

  Ο Χοσρόης είναι ένας τραγουδιστής ποπ, πολύ δημοφιλής. Έχει μια γυναίκα και ένα μικρό γιο. Του την πέφτει μια θαυμάστριά του. Τελικά θα ενδώσει, θα κάνει σχέση μαζί της. Η γυναίκα του θα αγανακτήσει. Κάποια στιγμή, καθώς τσακώνονται μέσα στο αμάξι, αυτή πετάγεται έξω τρέχοντας.

  Την παρασύρει ένα αμάξι. Βρίσκεται σε κώμα.

  Προσλαμβάνει τη θαυμάστριά του σαν νοσοκόμα.

  Της προτείνει να παντρευτούν, μετά την επιστροφή του από μια περιοδεία. Της προσφέρει και ένα δακτυλίδι.

  Η γυναίκα του βρίσκεται μαχαιρωμένη. Ποιος τη σκότωσε, αυτός ή η θαυμάστριά του; Το δακτυλίδι βρίσκεται στο σπίτι της νεκρής και τα δακτυλικά της αποτυπώματα παντού.

  Η θαυμάστριά του αρχικά αρνείται την ενοχή της. Μετά όμως την παραδέχεται. Όταν στη δίκη τον ακούει να ζητάει τον απαγχονισμό της, μένει με ανοικτό το στόμα. Ήταν κάτι που δεν το περίμενε.

  Είχαν συμφωνήσει να πει ότι αυτή την σκότωσε και αυτός θα φρόντιζε να τη βγάλει έξω (από τα αδύναμα σεναριακά σημεία, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να αθωωθεί, θα καθόταν χρόνια φυλακή).

  Ο ανακριτής είναι σίγουρος ότι δεν τον σκότωσε αυτή, αλλά τώρα είναι πολύ αργά.

  Ο πατέρας της θα ζητούσε πίσω την προίκα της πριν το ατύχημα, και ήταν όλη τους η περιουσία. Προφανώς ετοιμαζόταν το διαζύγιο.

  Γιατί ζήτησε τον απαγχονισμό της;

  Γιατί αν δεν καταδικαζόταν σε θάνατο θα μαθευόταν η αλήθεια της ιστορίας.

  Άλλη μια περίπτωση του μοτίβου «Η αυτοθυσία της γυναίκας για τον άντρα», μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση έπεσε θύμα, ήταν ανάξιος αυτής της θυσίας.

  Φοβήθηκα προς στιγμήν ότι ο σκηνοθέτης θα έδειχνε την εκτέλεσή της, όπως είδα σε μια άλλη ιρανική ταινία για έναν έμπορο ναρκωτικών, όμως όχι, απλά τη δείχνει, μελαγχολική και θλιμμένη, να περιμένει την εκτέλεση σε ένα γυμνό κελί.

  Και αυτός;

  Στο τελευταίο επεισόδιο τον βλέπουμε να ζητάει βίζα για την Ελβετία.

  Ο κόσμος του επιτίθεται έξω, δείχνει στην υπάλληλο ένα σημάδι στο λαιμό.

  Ναι, ο κόσμος, όπως και ο εισαγγελέας, ήταν πεπεισμένος για την ενοχή του.

  Να περάσει την τάδε μέρα.

  Θα έχει τότε τη βίζα;

  Δεν μπορεί να ξέρει.

  Και η ταινία τελειώνει.

  Στην αρχή η ταινία δεν μου άρεσε. Πάλι με μπέρδευε αφηγηματικά με το χρονικό ζιγκ ζαγκ των επεισοδίων. Μάλιστα ένα επεισόδιο δεν είδα να κολλάει πουθενά, το είδα μάλιστα να είναι αντιφατικό με τα προηγούμενα. Κολλάει σε μια θαυμάστριά του που του ζήτησε αυτόγραφο, αλλά αυτή βέβαια δεν ενέδωσε, ήθελε μόνο το αυτόγραφο, ενώ η άλλη είδε και έπαθε για να τον καταφέρει.

  Όμως μετά είχαμε μια καθαρή αφήγηση, με μεγάλο ενδιαφέρον. Η βαθμολογία της στο IMDb είναι 6,3.

  Πάντως αρχίζουν να με ξενίζουν αυτοί οι τσακωμοί που βλέπω τόσο συχνά στις ιρανικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, κατά τους οποίους αυτοί που τσακώνονται πιάνονται συχνά στα χέρια.  

  Ο Σεγιεντί εξακολουθεί να επιμένει στη φούξια προς το μαύρο, όμως βλέπουμε και αρκετά πλάνα με χρωματικές εκρήξεις.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, το μότο που βλέπουμε στην αρχή της ταινίας μου ενέπνευσε μια ανάρτηση.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Confessions of my dangerous mind».