Jules Dassin, Ποτέ την Κυριακή (1960)

 

Jules Dassin, Ποτέ την Κυριακή (1960)

 

  Θα προβληθεί σήμερα στη Δανειστική Βιβλιοθήκη Μύρτου

  Ο Ζυλ Ντασέν έρχεται στην Ελλάδα (Αντιγράφω τη βικιπαίδεια). Ερασιτέχνης φιλόσοφος, επηρεασμένος από τον προτεσταντισμό, τον Αριστοτέλη και τον Φρόυντ. Ηρθε στην Ελλάδα για να βρει το μυστικό της ευτυχίας, αναζητώντας το πώς χάθηκε το μεγαλείο της κλασικής εποχής. Στο πρόσωπο της Ίλιας (Μελίνα Μερκούρη) βλέπει την εικόνα της ξεπεσμένης Ελλάδας.

  Και θέλει να την ανορθώσει.

  Πώς;

  Με το να την τραβήξει από το «βούρκο» (τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνει ο Ντασέν) στο οποίο βρίσκεται, μορφώνοντάς τη.

  Και πού διάβολο θα τα βρει τόσα λεφτά;

  Του τα προσφέρει ο κτηματομεσίτης της γειτονιάς, γιατί κι αυτός ενδιαφέρεται να «αποσυρθεί» από το επάγγελμα η Ίλια, γιατί επηρεάζει αρνητικά τις άλλες πόρνες του Πειραιά, ξεσηκώνοντάς της να απαιτήσουν χαμηλότερο νοίκι (θα τα καταφέρει τελικά).

  Από ό,τι μπόρεσα να καταλάβω, εκείνη την εποχή τα σπίτια τα νοίκιαζαν οι κοπέλες, όχι τα αφεντικά, όπως είναι σήμερα, οι οποίοι είναι κατά κάποιον τρόπο οι εργοδότες των κοριτσιών. Με όλα τα σπίτια στην ιδιοκτησία του τα είχε σαν μονοπώλιο, μπορούσε να ζητάει όσο νοίκι ήθελε. Και βέβαια τα κορίτσια δεν μπορούσαν να φύγουν από την περιοχή.

  Φανταστείτε σήμερα ένα κορίτσι από τη Φυλής να το διώξει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου εργάζεται και να πάει σε μια άλλη γειτονιά. Κανείς δεν θα τη βρίσκει, πολλοί πελάτες της θα τη χάσουν. Γιατί; Διότι ο ιδιοκτήτης είναι ιδιοκτήτης όλων των σπιτιών της Φυλής.

  Τώρα όλα τα σπίτια είναι συγκεντρωμένα, κάτι που διευκολύνει την μπουρδελότσαρκα. Παλιά έβλεπες και στην Ιπποκράτους, και στην Μαυρομιχάλη, και στην Καλλιδρομίου… ένα, το πολύ δυο, σε κάθε δρόμο. Τώρα όλα είναι συγκεντρωμένα στη Φυλής και στους κάθετους δρόμους, στο Μεταξουργείο, στο Σταθμό Λαρίσσης… Και τα αφεντικά δεν είναι ιδιοκτήτες της περιοχής, απλά νοικιάζουν δυο ή τρία σπίτια.

  Τελικά ο Ζυλ Ντασέν θα ξεσκεπαστεί από την Δέσπω Διαμαντίδου (παλιά πουτάνα αυτή) και η Ίλια θα τα κάνει γης μαδιάμ στο σπίτι της, σπάζοντας τα «δώρα» του Ντασέν.

  Όχι, δεν είναι η κουλτούρα που θα τραβήξει την κοπέλα μακριά από το «βούρκο», αλλά ο έρωτας.

  Είναι πραγματικά ανίκητος στο μάχη.

  Ο έρωτας, στο πρόσωπο του Γιώργου Φούντα.

  Βέβαια, πριν πέντε χρόνια έβγαλε μαχαίρι, όμως τώρα περασμένα ξεχασμένα.

  Μπορεί στην καινούρια τους ζωή αυτές οι τυχερές κοπέλες να τα βρουν κάποιες φορές μπαστούνια. Το μωρό, τα φάρμακα, οι πάνες… ο άντρας τους πληρώνεται στο τέλος της εβδομάδας, και χρειάζονται εδώ και τώρα ένα μικροποσό…

  Ο καλός θεός θα φροντίσει.

  Φροντίζει πάντα.

  Σε μικρούς ρόλους βλέπουμε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Φαίδωνα Γεωργίτση και τον Θανάση Βέγγο.

  Δυο ταινίες έχουν δημιουργήσει το τουριστικό στερεότυπο της Ελλάδας: Το «Ποτέ την Κυριακή» (Την Κυριακή η Μερκούρη δεν δουλεύει, δέχεται τους φίλους της και το γλεντάνε) με τα «Παιδιά του Πειραιά», και τέσσερα χρόνια αργότερα τον «Αλέξη Ζορμπά» με το συρτάκι.

  Φυσικά την είχα δει την ταινία, δεν θυμόμουνα όμως ότι ήταν τόσο απολαυστική σαν κωμωδία.