Luchino Visconti, Ο αθώος (L’ innocente, 1976)

Luchino Visconti, Ο αθώος (L’ innocente, 1976)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Πώς του ήλθε του Βισκόντι να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Ντ’ Ανούτσιο; Ενός εθνικιστή αριστοκράτη που οι ιδέες του επηρέασαν τον Μουσολίνι, φασιστικές αντιλήψεις, που ο ίδιος όμως, πολύ προσεκτικός, ποτέ δεν χαρακτήρισε τον εαυτό του φασίστα;

  Την αγαπάει, την παντρεύεται, αλλά της εξηγείται: θα έχω τις περιπέτειές μου.

  Είναι πραγματικά αυτό το ήθος της ιταλικής αριστοκρατίας;

  Και τι μας ενδιαφέρουν εμάς οι ζωές των ιταλών αριστοκρατών που έχουν τέτοια ήθη;

  Την απατάει ανοικτά με την γκόμενα, συζητάει μαζί της για αυτή του τη σχέση, η οποία τροφοδοτεί τα κουτσομπολιά των κύκλων τους.

  Η καημένη υποφέρει, κι ας μην το δείχνει.

  Όταν αυτή κάνει σχέση με έναν συγγραφέα, αυτός θίγεται, αλλά δεν θέλει να το δείξει, αφού εξάλλου και αυτός τα ίδια κάνει. Η ζήλεια τον κάνει να την ποθήσει ξανά. Όμως τα πράγματα αλλάζουν όταν διαπιστώνεται πως είναι έγκυος με το παιδί του συγγραφέα.

  Δεν μου αρέσουν έργα με αρνητικούς ήρωες, και ένας τέτοιος είναι αυτός· και η τελική του χειρονομία για μένα δεν είναι ούτε εξιλέωση ούτε κάθαρση, αφού αυτό που νοιώθω είναι «καλά να πάθει».

  Δεν είναι καθόλου αθώος, κι ας λέει ο τίτλος.

  Μήπως η αθώα;

  Αθώα ναι, σαν θύμα.

  Βάζω στο translate.google.com να μου μεταφράσει διαδοχικά: ο αθώος, η αθώα, το αθώο. Και στις τρεις περιπτώσεις μου βγάζει τη μετάφραση: l’ innocente.

  Ο σωστός τίτλος της ταινίας είναι «Το αθώο». Το αθώο βρέφος.

  Εξαιρετική η σκηνοθεσία (Βισκόντι είναι αυτός) αν εξαιρέσεις το σκηνοθετικό λάθος στο πλάνο που το μωρό δεν αναπνέει «και όμως κινείται», και εξαιρετική η Λάουρα Αντονέλι σε ένα δύσκολο ρόλο. Σιωπηλή αλλά εκφραστικότατη.  

  Και βρίσκομαι μπροστά στην περίπτωση, ένα καλό έργο να μη μου αρέσει. Θα προτιμούσα να μην το είχα δει.