Chantal Akerman, Ζαν Ντίλμαν (Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975)

Chantal Akerman, Ζαν Ντίλμαν (Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975)  

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Τρίωρη ταινία, ήμουνα σίγουρος ότι την είχα δει. Όμως δεν είδα να έχω κάνει ανάρτηση. Αρχίζω να τη βλέπω, μα σίγουρα  την έχω ξαναδεί.

  Ξαφνικά θυμήθηκα το αρχείο που έχει τίτλο «Tenies pou ida ke den egrapsa gi aftes», δηλαδή δεν έκανα ξεχωριστή ανάρτηση.

  Ψάχνω, και βλέπω ότι έγραψα  τα παρακάτω:

347. Chantal Akerman, Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles, ταινία που επηρέασε τον φεμινιστικό κινηματογράφο. Την είδαμε χθες 8 Μάρτη σε ελεύθερη προβολή στο Σχολείο του Σινεμά, με την ευκαιρία για την ημέρα της γυναίκας. Μια γυναίκα με το γιο της στην καθημερινότητά της. Δέχεται βίζιτες για να τα βγάλει πέρα. Στο τέλος θα καρφώσει ένα ψαλίδι στο λαιμό ενός πελάτη. Μινιμαλιστικός κινηματογράφος.

  Μα γιατί άραγε δεν έγραψα, αφού ήταν μια εποχή (terminus post quem είναι 11 Οκτωβρίου 1916,  όταν γνώρισα τον Γιάννη τον Καραμπίτσο και το Σχολείο του Σινεμά, ή ίσως Γενάρης 2017, που έβγαλα κάρτα διαπίστευσης για να βλέπω τις προβολές για δημοσιογράφους, και terminus ante quem 8 Μάρτη 2020, λίγο πριν την καραντίνα δηλαδή) που έγραφα για κάθε ταινία που έβλεπα;

  Όπως και να έχει την ταινία την είδα, αλλά θα κοιτάξω να την ξαναδώ, συμπληρώνοντας ίσως κάτι στα παραπάνω.

  Κατάλαβα γιατί δεν έγραψα.

  Γιατί δεν μου άρεσε.

  Τη βρήκα πληκτική, μεγάλα πλάνα που δείχνουν τη γυναίκα στην καθημερινότητά της. Θα μπορούσε να είχε περιοριστεί στο δίωρο. Αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι εκδίδεται, για το οποίο θα δούμε ελάχιστες σκηνές, και το δραματικό τέλος (μα καλά, δεν σκέφτηκε τι θα απογίνει ο γιος της; Δεν καταλάβαμε και το λόγο που του έχωσε το ψαλίδι στο λαιμό. Συσσωρευμένες εντάσεις μήπως;) δεν θα έδειχνε η ταινία παρά την καθημερινότητα μιας νοικοκυράς.

  Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το 7,5 που έχει στο IMDb οφείλεται σε ψήφους γυναικών.

  Είδα μια ακόμη ταινία της Άκερμαν, την «La captive», μεταφορά ενός τόμου του «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», του οποίου μάταια προσπάθησα να ξαναδιαβάσω τον πρώτο τόμο. Ο Προυστ είναι ύφος, όπως και όλος ο μοντερνισμός άλλωστε, δεν είναι στόρι. Για παρόμοιο λόγο, χωρίς βέβαια να έχουν καμιά σχέση, διάβασα μόνο τον πρώτο τόμο από τον «Μεγάλο Ανατολικό» του Εμπειρίκου. Για να δω τι βαθμολογία έχει.

  Μόλις 6.