Marcel Carné, To λιμάνι των αποκλήρων (Le Quai des brumes, 1938)

Marcel Carné, To λιμάνι των αποκλήρων (Le Quai des brumes, 1938)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στο Στούντιο.

  Ο Ζαν Γκαμπέν είναι ένας ηθοποιός που μου αρέσει πάρα πολύ, και δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου και σ’ αυτή την ταινία.

  Η ταινία, διαβάζω στο ελληνικό λήμμα της βικιπαίδειας, είναι μια ταινία «Ποιητικού ρεαλισμού». Για τον ποιητικό κινηματογράφο ξέρω, έχω διαβάσει και βιβλία, αλλά πρώτη φορά ακούω για ποιητικό ρεαλισμό.

  Τι είναι αυτός;

  Αντιγράφω μια χαρακτηριστική παράγραφο, κάνοντας όμως κατά κάποιο τρόπο σπόιλερ.

  «Οι ταινίες του ποιητικού ρεαλισμού έχουν συνήθως μια μοιρολατρική άποψη της ζωής με τους χαρακτήρες τους να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, είτε ως άνεργοι μέλη της εργατικής τάξης είτε ως εγκληματίες. Μετά από μια ζωή απογοήτευσης, οι χαρακτήρες παίρνουν μια τελευταία ευκαιρία στην αγάπη, αλλά τελικά απογοητεύονται και οι ταινίες συχνά τελειώνουν με απογοήτευση ή θάνατο. Ο συνολικός τόνος συχνά μοιάζει με νοσταλγία και πικρία».

  Να προσθέσουμε ότι αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’30.

  Αυτός, λιποτάκτης του γαλλικού στρατού. Θέλει να πάει στη Βενεζουέλα.

  Μήπως είναι κανένας παλιοχαρακτήρας;

  Όχι δεν είναι.

  Το βλέπουμε στην αρχή της ταινίας σε μια δεικτική σκηνή (που δεν προωθεί τη δράση αλλά σκιαγραφεί έναν χαρακτήρα), που παίρνει το τιμόνι από τα χέρια του οδηγού που τον είχε πάρει με ωτοστόπ για να αποφύγουν ένα σκυλί.

  Το σκυλί αυτό θα τον ακολουθεί, γεμάτο αφοσίωση, σε όλη την ταινία.

  Αυτή, εγκαταλειμμένη από τη μητέρα της, αφού πεθάνει λίγο αργότερα και ο πατέρας της θα βρεθεί στα χέρια ενός προστάτη.

  Είναι δεκαεπτά χρονών. Την ζηλεύει. Θα σκοτώσει κάποιον τον οποίο συμπαθεί.

  Μου άρεσαν πολύ οι ερωτικές σκηνές στο τέλος, ειδικά το τέλος, εντελώς οπερατικό.

  Για να δούμε και τη βαθμολογία της.

  7,7. Δεν περίμενα να είναι μικρότερη.