Robert Bresson, Στην τύχη ο Μπαλτάζαρ (Au hazard Balthazar, 1966)

Robert Bresson, Στην τύχη ο Μπαλτάζαρ (Au hazard Balthazar, 1966)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους

  Διάβασα ότι ο Ρομπέρ Μπρεσόν είναι ένας από τους κορυφαίους γάλλους σκηνοθέτες. Δεν έτυχε να δω καμιά ταινία του, ή ίσως είδα πριν από 15 χρόνια, γιατί μετά άρχισα να γράφω στο blog μου για κάθε ταινία που έβλεπα, και δεν θυμάμαι.

  Αλλά γιατί μέσα σ’ αυτά τα 15 χρόνια είναι η πρώτη του ταινία που προβάλλεται σε επανέκδοση;

  Την είδα και κατάλαβα.

  Ίσως να μην αρέσει ο Μπρεσόν.

  Στην ταινία βρήκα αφηγηματικές ασάφειες και έπρεπε να διαβάσω την περίληψη της πλοκής που δίνει η βικιπαίδεια για να καταλάβω.

  Νόμισα στην αρχή ότι είχαμε μια περίπτωση Ρωμαίου και Ιουλιέτας, τα δυο παιδιά που αγαπιούνται παρά την έχθρα των γονιών τους (και πάλι δεν καλοκατάλαβα γιατί αυτή η έχθρα), όμως η Ιουλιέτα, αφού βιάζεται από κάποιον νεαρό λαθρέμπορο, θα μείνει μαζί του υφιστάμενη διάφορες ταπεινώσεις, με τη μεγαλύτερη κάπου στο τέλος.

  Και όμως, ο Ρωμαίος τη θέλει παρ’ όλα αυτά.

  Και αυτή;

  Να μην τα λέμε όλα.

  Ο Βαλτάζαρ πού κολλάει;

  Είναι ένας γάιδαρος, που λειτουργεί ως λάιτ μοτίβ στην ταινία. Περνάει από διάφορα αφεντικά που τον βασανίζουν ανελέητα.

  Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που δεν μου άρεσε η ταινία.

  Μεγάλωσα σε αγροτική οικογένεια και είχαμε γάιδαρο, όπως και όλοι οι χωριανοί που ήσαν αγρότες, με ελάχιστες εξαιρέσεις: Ο πατέρας ενός φίλου μου, ένας δικηγόρος, ένας συμβολαιογράφος, ένας φαρμακοποιός, και φυσικά οι δάσκαλοι.

  Το αγαπούσα το γαϊδουράκι μας, και το να βλέπω μια ταινία στην οποία βασανίζεται ένας γάιδαρος, ε, δεν ήταν κάτι που μου άρεσε.

  Διάβασα ότι πηγή έμπνευσης υπήρξε ένα απόσπασμα από τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι. Έψαξα μήπως έγραψα γι’ αυτό στην ανάρτηση που έκανα, αλλά δεν είδα.

  Να αναφέρω όμως ότι ο Νίτσε κατέρρευσε ψυχολογικά, όταν είδε ένα αγωγιάτη να κτυπάει άγρια το γαϊδούρι του. Έτρεξε και το αγκάλιασε και στη συνέχεια κατέρρευσε. Δεν συνήλθε πια.

  Trivia.

  Αλλιώς: κουτσομπολιό.

  Πολύ μοιάζει η Άννα Βιεζάμσκι με την Αντέλ Εξαρχόπουλος σ’ αυτή την ταινία.

  Της έκανε πρόταση κάμποσες φορές ο Μπρεσόν, αλλά αρνήθηκε.

  Τα έφτιαξε με τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Το 1967 παντρεύτηκαν, αλλά χώρισαν το 1970, αν και το διαζύγιο βγήκε το 1979.

  Αναρωτιέμαι, επειδή ήταν πιο όμορφος ο Γκοντάρ τον διάλεξε ή επειδή ήταν πιο διάσημος;