Τάκης Κανελλόπουλος, Ουρανός (1962)

 

Τάκης Κανελλόπουλος, Ουρανός (1962)

 

  Από χθες στο Στούντιο.

  90 χρόνια έχουν περάσει από τη γέννηση του πρόωρα χαμένου Τάκη Κανελλόπουλου (πέθανε το 1990 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 57 χρονών) και επετειακά το Στούντιο προβάλει τον «Ουρανό», την πρώτη του ταινία και μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες που έχουν γυριστεί.

  Διαβάζουμε πολλές φορές για ταινίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Ο «Ουρανός» βασίζεται σε πραγματικά επεισόδια. Τα επεισόδια αυτά είναι από αφηγήσεις ατόμων που είχαν πολεμήσει στο μέτωπο της Αλβανίας, ασύνδετων εν πολλοίς μεταξύ τους.

  Ο Κανελλόπουλος χρησιμοποιεί κάμποσο ντοκιμαντερίστικο υλικό, όμως η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα πολεμική. Οι «τραυματίες» είναι λίγοι. Περισσότερο βλέπουμε το πόσο υποφέρουν. Είναι ο στρατιώτης που περιμένει γράμμα και δεν έρχεται. Είναι η νοσταλγία για τη μητέρα και την αδελφή, που την παράτησε ο αρραβωνιαστικός γιατί δεν είχαν να του δώσουν την προίκα που ζητούσε. Είναι ο ερωτευμένος φαντάρος, που κάθε μέρα πηγαίνει στο ποτάμι «πολιορκώντας» την κοπέλα που αγαπά η οποία πλένει ρούχα στην απέναντι ακτή. Είναι ο στρατιώτης που οι αρβύλες του είναι τρύπιες. -Θα πάρεις όταν καταλάβουμε το ύψωμα, του λέει ο λοχίας.

  Καταλαβαίνουμε τι εννοεί.

  Αλλά αυτό που συνέβη δεν το περιμέναμε.

  Ψάχνει τους νεκρούς μήπως κάποιος φοράει αρβύλες στο νούμερό του, και τελικά πέφτει πάνω στον νεκρό λοχία του-και οι αρβύλες του τού κάνουν.

  Ο στρατιώτης παθαίνει σοκ. Κάθεται σε μια άκρη ατενίζοντας τα βουνά της Αλβανίας. Μετά την πλαγιοκόπηση των Γερμανών το μέτωπο κατέρρευσε, οι στρατιώτες επιστρέφουν στα σπίτια τους. Κατά την επιστροφή αυτή τη μονάδα του την πολυβόλησε ένα σμήνος αεροπλάνων. Ήταν ο μόνος που επέζησε.

  Τον παίρνουν μαζί τους.

  Όμως δεν θα το αντέξει τελικά.

  Η ταινία έχει ένα στυφό λυρισμό, που λειτουργεί αντιθετικά. Η ομορφιά του περιβάλλοντος και των χιονισμένων τοπίων απέναντι στις κακουχίες και τη φρίκη του πολέμου.

  Ίσως την έχετε δει όπως εγώ, αλλά αξίζει να την ξαναδείτε.