Chie Hayakawa, Πλάνο 75 (Plan 75, 2022)

 

Chie Hayakawa, Πλάνο 75 (Plan 75, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  To «Πλάνο 75» μου θύμισε την «Μπαλάντα του Ναραγιάμα» του Shohei Imamura, μια ταινία που με συγκλόνισε και σκοπεύω να την ξαναδώ για τρίτη φορά και να γράψω γι’ αυτήν.

  Η «Μπαλάντα του Ναραγιάμα» αναφέρεται σίγουρα σε ένα δυστοπικό παρελθόν: αυτούς που συμπλήρωναν τα εξήντα τους χρόνια τους γκρέμιζαν από σε μια χαράδρα ενός βουνού, ή τους άφηναν παραδίπλα. Φτωχοί οι πόροι της γης, μπορούσαν να θρέψουν μόνο όσους ήσαν σε παραγωγική ηλικία, και τα παιδιά εννοείται. Το «Πλάνο 75» αναφέρεται σε ένα δυστοπικό γιαπωνέζικο μέλλον. Ο πληθυσμός είναι γερασμένος, θα ήταν μια προσφορά στην πατρίδα (όπως εκείνη των καμικάζι λέω εγώ) όσων είναι πάνω από 75 χρονών να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους με μια οιονεί εθελοντική ευθανασία. Όσοι μπαίνουν στο πρόγραμμα απολαμβάνουν κάποια προνόμια, και την διαδικτυακή επικοινωνία με έναν από τους εργαζόμενους στο πλάνο. Μια φιλιππινέζα θα βρει δουλειά σ’ αυτό.

  Οι εργαζόμενοι όμως πρέπει να είναι προσεκτικοί. Δεν πρέπει να δημιουργούν πολύ στενούς δεσμούς με το άτομο που έχουν αναλάβει, γιατί μπορεί να αλλάξει γνώμη.

  Ναι, καθένας είναι ελεύθερος να αλλάξει γνώμη.

  Θα παρακολουθήσουμε διάφορες σκηνές με τους εργαζόμενους στο πλάνο αλλά και τους εθελοντές ηλικιωμένους που θέλουν να συμμετάσχουν ή συμμετέχουν στο πρόγραμμα.

  Θα δούμε στο τέλος τις δυο διαφορετικές στάσεις που είδαμε και στην «Μπαλάντα του Ναραγιάμα». Δεν είναι δύσκολο να τις φανταστείτε.

  Δυστοπικό μέλλον, αλλά υπάρχει και ένα πιο δυστοπικό παρόν. Αντιγράφω από τις ημερολογιακές σημειώσεις μου που έχουν τίτλο «Ο έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού», που τις έχω αναρτήσει στο blog μου, και σαν ενιαίο κείμενο και στο academia.edu.

  “Διαβάζω σε ανάρτηση της Έρης Ρίτσου, που παραθέτει απόσπασμα από άλλη ανάρτηση:

  «Σήμερα διαβάζω πως η Σουηδία εφάρμοσε στυγνή θανατοπολιτική στους οίκους ευγηρίας αφήνοντας ανθρώπους ακόμη κι 65 ετών χωρίς οξυγόνο, χωρίς νοσηλεία, χωρίς καμία βοήθεια, να πεθάνουν βίαια από ασφυξία, να πεθάνουν γυρεύοντας μ’ απελπισία μια ανάσα, λίγο αέρα στα πνευμόνια τους, έναν άνθρωπο να τους βάλει μια μάσκα να μην τελειώσουν το βίο τους με κείνα τα γουρλωμένα μάτια του απολύτου πανικού της στερημένης αναπνοής.
  Το σουηδικό κράτος έδωσε εντολή στους εργαζόμενους των γηροκομείων να μην παρέχουν βοήθεια οξυγόνου, να μην καλέσουν ασθενοφόρο, να μην αφήσουν οικείους να επισκεφτούν θαλάμους»”.

  20-5-2020

  Πόσα χρήματα άραγε να εξοικονόμησε το σουηδικό κράτος από τις συντάξεις τους;   

  6,6 είναι η βαθμολογία της ταινίας στο IMDb, που ίσως δεν έχει να κάνει μόνο με την ταινία, αλλά και με το πώς «εισπράττει» την ιδέα ενός τέτοιου προγράμματος ο θεατής.