Cristèles Alves Meira, Ζωντανό πνεύμα (Alma viva, 1922)

 

Cristèles Alves Meira, Ζωντανό πνεύμα (Alma viva, 1922)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η ταινία μου θύμισε την «20.000 είδη μελισσών» που μου είπαν ότι θα προβληθεί στις 11 Απριλίου και όμως δεν προβλήθηκε. Και εκεί βλέπουμε ένα κοριτσάκι, σε ένα χωριουδάκι, σε μια γειτονική χώρα, στη χώρα των Βάσκων.

  Το κοριτσάκι εδώ βρίσκεται με τους παππούδες του και τις θείες του επίσης σε ένα χωριουδάκι, αλλά στην Πορτογαλία.

  Θα το πω από τώρα: η ταινία με άφησε αμήχανο.

  Η τάση είναι να εξιδανικεύουμε τη ζωή στην επαρχία συγκρίνοντάς τη με τη ζωή της πόλης, κάτι που έκανε ο προεπαναστατικός ιρανικός κινηματογράφος, και εδώ βλέπω κάτι άλλο. Βλέπουμε μια επαρχία όπου κυριαρχούν οι προλήψεις. Ποτέ στο χωριό μου δεν θυμάμαι να κατηγόρησαν γυναίκα ότι είναι μάγισσα, και εδώ το έχουν πολύ εύκολο, λες και βρίσκονται ακόμη στο μεσαίωνα.

  Πεθαίνει η γιαγιά που θεωρείται μάγισσα, πιθανώς δηλητηριασμένη από το ψάρι μιας γυναίκας. Πιθανώς. Καταλαμβάνει υποτίθεται την ψυχή της εγγονής.

  Δεν μπορεί, αυτή είναι υπεύθυνη για την πυρκαγιά στο δάσος, με αποτέλεσμα να έλθει εντολή να απομακρυνθούν οι κάτοικοι.

  Εν τάξει, οι τσακωμοί για τα έξοδα της κηδείας της γιαγιάς θα μπορούσαν να γίνουν και σε αστικά περιβάλλοντα.

  Συμβαίνουν πράγματι αυτά τα πράγματα στην Πορτογαλία και η σκηνοθέτιδα τα σατιρίζει;

  Στην ταινία βλέπουμε τσακώματα και διαπληκτισμούς, όχι μόνο ενδοοικογενειακούς αλλά και με τους χωριανούς, που δημιουργούν μια ένταση και διεγείρουν το ενδιαφέρον του θεατή. Κάτι ξέρουν οι ιρανοί, να τους φέρουμε πάλι στην κουβέντα, που τόσο στον προεπαναστατικό κινηματογράφο όσο και στον μετεπαναστατικό, βλέπουμε συχνά τέτοιους διαπληκτισμούς. Τους θυμάμαι χαρακτηριστικά σε ταινίες που προβλήθηκαν στην Ελλάδα.

  6,7 είναι η βαθμολογία της στο IMDb, μέτρια θα έλεγα.