Babak Jalali, Φρίμοντ (Fremont, 2023)

 

Babak Jalali, Φρίμοντ (Fremont, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η Ντόνια εργάζεται για ένα κινέζικο εργοστάσιο που φτιάχνει τυχερά μπισκότα (fortune cookies) στο Σαν Φρανσίσκο. Τώρα γράφει τα χαρτάκια που λένε τη μοίρα, όπως τα ζώδια. Αυτή που τα έγραφε ως τώρα πέθανε.

  Έχοντας δουλέψει ως διερμηνέας για τον αμερικάνικο στρατό στο Αφγανιστάν, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα ζωή της και οι απολαυστικές, στοχαστικές, συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή της δεν δείχνουν να βελτιώνουν την κατάσταση. Σε μια στιγμή ξαφνικής έμπνευσης, αποφασίζει να στείλει εκεί έξω ένα ξεχωριστό μήνυμα μέσα σε ένα μπισκότο. 

  Τι γράφει χαρτάκι;

  «Απελπισμένη για ένα όνειρο», μαζί με το τηλέφωνό της.

  Η μοναξιά την έχει καταβάλει, θα επιδιώξει και αυτή ένα ραντεβού στα τυφλά, όπως και η φίλη της.

  Που κανένα δεν της κάθεται.

  Και αυτό το μήνυμα θα αλλάξει τη μοίρα της, θα βάλει τέρμα στη μοναξιά της, όμως με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που φανταζόταν.  

  Ήταν από τις τυχερές.

  Κάποιοι και κάποιες που υπηρέτησαν ως διερμηνείς τον αμερικανικό στρατό, αλλά και σε άλλα πόστα, δεν τα κατάφεραν. Δεν κατάφεραν να φύγουν εγκαίρως με την εκκένωση και οι Ταλιμπάν τους σκότωσαν.

  Και η ίδια έχει πρόβλημα ακόμη.

  Την απειλούν ότι θα σκοτώσουν τον αδελφό της αν δεν επιστρέψει.

  -Να κοιμάσαι σε διπλό κρεβάτι, κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί, της λέει η φίλη της.

  -Δεν χωράει στο δωμάτιό μου.

  Αναρωτιέμαι αν το ασπρόμαυρο σε μια ταινία είναι υφολογική επιλογή ή έχει να κάνει με τον προϋπολογισμό της ταινίας.

  Εδώ είναι σίγουρα υφολογική επιλογή.

  Ασπρόμαυρη η ζωή της, όπως και η ταινία.

  Ο ψυχίατρος ενθουσιάζεται με τη δουλειά της.

  Γράφει και αυτός χαρτάκια, τον χαλαρώνουν.

  Της διαβάζει ένα από αυτά.

  «Ένα πλοίο στο λιμάνι είναι ασφαλές, αλλά τα πλοία δεν φτιάχνονται για αυτό το σκοπό».

  Ναι, πρέπει να ρισκάρεις το ταξίδι για την Ιθάκη, ή για το Νέο Κόσμο.

  Και ο Οδυσσέας και ο Κολόμβος έχασαν συντρόφους στο ταξίδι τους.

  Αλλά άξιζε τον κόπο.

  Φυσικά ξέρει τη μεταφορική του σημασία.

  Της διαβάζει και αποσπάσματα από τον «Ασπροδόντη» του Jack London.

  Ευκαιρία, είπα.

  Έχω αρχίσει να τον διαβάζω. Και φυσικά θα δω και μια από τις ταινίες-μεταφορές του.

  Κάθε χώρα έχει σαν ηγέτες αυτούς που τους αξίζουν. Οι χομεϊνοί αξίζουν στους ιρανούς, όπως και οι ταλιμπάν στους αφγανούς.

  Ατάκα από την ταινία.

  «Εγώ δεν έγινα ποτέ αποδεκτή από τους άλλους μεταφραστές επειδή είμαι γυναίκα».

  Ακόμη:

  Είναι κάτω στην αυλή και φωνάζει κοιτάζοντας προς ένα παράθυρο της πολυκατοικίας.

  «Ε, Σουλεϊμάν, δούλεψα για τον εχθρό για να σιγουρέψω την ασφάλειά μου. Μ@λ@κ@».

  Νόμισα ότι άκουσα αυνάν, αλλά όχι, είπε αυνάκ.

  Όταν ξαναπάω στο αφγανικό εστιατόριο θα ρωτήσω.

  Αυτός πώς κατέληξε να έλθει στη χώρα του εχθρού, την Αμερική, δεν μας λέγεται.

  Μάλλον αυτός ως άντρας είχε το δικαίωμα.

  Πρόκειται για την τέταρτη ταινία του ιρανικής καταγωγής Μπαμπάκ Τζαλαλί μετά το ντεμπούτο του Frontier Blues (2009 - Βραβείο Fipresci Φεστιβάλ Σιάτλ), Radio Dreams (2016 – Tiger Award Φεστιβάλ Ρότερνταμ) και Land (2019 – Panorama Φεστιβάλ Βερολίνου). Είχε προηγηθεί η μικρού μήκους «Heydar, an Afghan in Tehran» (2005), η διπλωματική του.

  Τον Babak Jalali, όπως και όλους τους Ιρανούς σκηνοθέτες, τους βλέπουμε πακέτο.