Teinosuke Kinugasa, Η πύλη της κόλασης (Gate of hell, 1953)

 

Teinosuke Kinugasa, Η πύλη της κόλασης (Gate of hell, 1953)

 

  Για άλλη μια φορά βρίσκομαι μπροστά στο μοτίβο «Η αυτοθυσία της γυναίκας για τον άντρα».

  Ο σαμουράι Μορίτο της σώζει τη ζωή.

  Τη θέλει γυναίκα του.

  Έλα όμως που είναι παντρεμένη.

  Ε, και;

  Νομίζει ότι, από τη στιγμή που της έσωσε τη ζωή, είναι δική του. Τη ζητάει σαν ανταμοιβή από τον άρχοντα. Αυτός του λέει να αποφασίσει η ίδια.

  Τι να αποφασίσει, είναι παντρεμένη, και ο άντρας της είναι εξαιρετικός.

  Μου θύμισε την ταινία «Κροκόδειλος», που προβάλλεται από αυτή την Πέμπτη στους κινηματογράφους.

  Αυτός της έσωσε τη ζωή (είχε πέσει στο ποτάμι να αυτοκτονήσει), και επειδή της έσωσε τη ζωή πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να τη βιάζει οπότε του κάνει κέφι.

  Ένας αλήτης, που ζει κάτω από τη γέφυρα.

  Η αυτοθυσία πώς μπαίνει στην πλοκή;

  Την απειλεί ότι αν δεν δεχθεί να γίνει γυναίκα του θα σκοτώσει τον άντρα της, τη θεία της, αλλά και την ίδια.

  Θα έλθει το ίδιο βράδυ στο σπίτι της να σκοτώσει τον άντρα της, της λέει.

  Τον παρακαλεί να αλλάξουν δωμάτια, να κοιμηθεί αυτή στο δικό του και αυτός στο δικό της.

  Έρχεται ο Μορίτο και τη σκοτώνει.

  Αμέσως μετά ανακαλύπτει έντρομος ότι δεν σκότωσε τον άντρα της αλλά αυτήν.

  Και αρχίζουν οι τύψεις.

  Σκότωσε έναν υπέροχο άνθρωπο.

  Παρακαλεί τον άντρα της να τον πετσοκόψει, να τον κάνει ότι θέλει. Κάθεται υποτακτικά και περιμένει.

  Οι αργοί ρυθμοί της ταινίας και το στυλιζαρισμένο παίξιμο μου θύμισαν το θέατρο Νο.

  Και η πλοκή, αρχαία τραγωδία.

  Με δυο τραγικούς ήρωες.

  Αυτή, να πεθαίνει, όπως η Αντιγόνη, χωρίς να της αξίζει.

  Αυτός, να μετανιώνει φρικτά για την πράξη του, όπως ο Κρέοντας, και μάλιστα να θέλει να τιμωρηθεί για την πράξη του, σαν εξιλέωση.

  Και πάλι αυτή, όπως η Άλκιστη, που αποφάσισε να πεθάνει η ίδια για να σωθεί ο άντρας της.

  Μετά διάβασα τα βιογραφικά του σκηνοθέτη.

  Αρχικά ήταν ένας onnagata, δηλαδή ηθοποιός που έπαιζε γυναικείους ρόλους. Όταν επιτράπηκε στις γυναίκες να παίζουν τους γυναικείους ρόλους, το γύρισε στην σκηνοθεσία. Έτσι εξηγείται το στυλιζαρισμένο παίξιμο, που είναι τελικά το στυλιζαρισμένο παίξιμο του θεάτρου Καμπούκι, λιγότερο στυλιζαρισμένο σε σχέση με το Νο, και που ήταν το λαϊκό θέατρο. Γράφω γι’ αυτά αρκετά στο βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας».