George Cukor, The Philadelphia story (1940)

 

George Cukor, The Philadelphia story (1940)

 

  Αύριο θα προβληθεί σε επανέκδοση η ταινία «Υψηλή κοινωνία». Στη βικιπαίδεια διάβασα ότι α) είναι μιούζικαλ και β) ότι αποτελεί remake του «The Philadelphia story», μιας screwball comedy. Το έχω δηλώσει για άλλη μια φορά αναρτώντας για την «Ωραία μου κυρία» (παρεμπιπτόντως, και αυτή είναι του George Cukor) ότι δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ, ενώ μου αρέσουν πάρα πολύ οι κωμωδίες, ιδιαίτερα οι screwball comedies του μεσοπολέμου.

  Και πού το πας αυτό.

  Η βαθμολογία του «The Philadelphia story» είναι 7,9, ενώ της «Υψηλής κοινωνίας είναι δέκα μονάδες κάτω, 6,9.

  Φυσικά θα δω πρώτα το «The Philadelphia story».

  Η ταινία ξεκινάει με το να πετάει η Όντρεϊ Χέπμπορν τον πρώην άντρα της (Κάρι Γκραντ) και τα πράγματά του έξω από το σπίτι της.

  Αυτό συνέβη πριν δυο χρόνια.

  Τώρα ετοιμάζεται να ξαναπαντρευτεί.

  Για την ακρίβεια είναι η παραμονή του γάμου της.

  Με κάποιο εκβιασμό που θα κάνει ο εκδότης ενός λαϊκού περιοδικού στη μητέρα της Χέπμπορν θα έλθουν να παρακολουθήσουν το γάμο ο Τζέημς Στιούαρτ και η φωτογράφος του.

  Τελικά τι θα συμβεί, θα γίνει ο γάμος;

  Ο Κάρι Γκραντ, που εμφανίζεται κι αυτός για να παραστεί στο γάμο, φαίνεται να εξακολουθεί να την αγαπά, όμως περισσότερο φαίνεται να την αγαπά στο remake.

  Ένα σχεδόν ειδύλλιο πλέκεται ανάμεσα στον Τζέημς Στιούαρτ και στη Χέπμπορν.

  Τον οποίο φαίνεται να αγαπά η φωτογράφος του.

  Αυτό το «σχεδόν ειδύλλιο» με τις σκηνές που παρακολούθησε και το κοριτσάκι, η αδελφή της Χέπμπορν, η Virginia Wydler, (διαβάζω στη βικιπαίδεια, άτυχη, πέθανε στα 41 της χρόνια από καρδιακή προσβολή) θα σταθεί η αιτία να αρνηθεί ο γαμπρός το γάμο.

  Άλλο που δεν ήθελε κι αυτή.

  Ο Τζέημς Στιούαρτ προσφέρεται να την παντρευτεί.

  Αρνείται.

  Θα δεχθεί την πρόταση του Κάρι Γκραντ.

  Στο remake δεν υπάρχει η πρόταση του Τζέημς Στιούαρτ.

  Απολαυστική κωμωδία, φαίνεται εξάλλου από την υψηλή βαθμολογία της, πολύ μου άρεσε.

  Πολύ μου άρεσε το κοριτσάκι, που είχε πολύ πλάκα.

  Και βέβαια και οι πνευματώδεις διάλογοι, που πιστώνονται στο συγγραφέα του θεατρικού έργου του οποίου η ταινία υπήρξε μεταφορά.

  Διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι υπήρχε ως υποείδος της κωμωδίας η «κωμωδία του ξαναπαντρέματος», που ήκμασε τις δεκαετίες ’30 και ’40.

  Αναρωτιέμαι πόσοι τέτοιοι γάμοι πετυχαίνουν.

  Δυο που ξέρω κατέληξαν πάλι σε διαζύγιο.

 

Arthur Penn, Το μεγάλο ανθρωπάκι (Little big man, 1970)

 

Arthur Penn, Το μεγάλο ανθρωπάκι (Little big man, 1970)

 

  Οι Σαγιέν έδωσαν το όνομα «Μεγάλο ανθρωπάκι» στον Ντάστιν Χόφμαν, και οι Σιού το όνομα «Χορεύοντας με τους λύκους» στον Κέβιν Κόστνερ.

  Το «Χορεύοντας με τους λύκους» με παρώθησε να ξαναδώ το «Μεγάλο ανθρωπάκι», μια ταινία που την είχα δει φοιτητής και μου άρεσε.

  Από την ταινία θυμόμουνα μόνο δυο σκηνές: εκεί που ο Ντάστιν Χόφμαν λέει στον στρατηγό Κάστερ προς τα πού να πάει για να συναντήσει τους ινδιάνους, και εκεί που ο στρατηγός Κάστερ παραληρεί, βλέποντας τους άντρες του να αποδεκατίζονται από τους ινδιάνους.

  Δεν θυμόμουνα καθόλου ότι ήταν κωμωδία, ή εν πάση περιπτώσει με πολλά κωμικά στοιχεία.

  Και ίσως είναι η πρώτη ταινία που οι ινδιάνοι παρουσιάζονται ως οι καλοί και οι στρατιώτες οι κακοί.

  Η γενοκτονία ήταν πραγματική: σκότωναν αδιάκριτα άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

  Μου έκανε εντύπωση το εκπληκτικό μακιγιάζ του Ντάστιν Χόφμαν. Υπερεκατοχρονίτης γέρος (121 χρονών διαβάζω στη βικιπαίδεια) αφηγείται την ιστορία της ζωής του σε έναν ιστορικό, ο οποίος την ηχογραφεί.

  Πολύ μου άρεσε, ερμηνευτικά και όχι μόνο, η Φαίη Νταναγουέι.   

  7,5 η βαθμολογία της στο IMDb.

George Cukor, Ωραία μου κυρία (My fair lady, 1964)

 

George Cukor, Ωραία μου κυρία (My fair lady, 1964) 

 

  Σε αντίθεση με το «Χορεύοντας με τους λύκους» που δεν θυμάμαι τι ήταν αυτό που με παρώθησε να ξαναδώ την ταινία, για την «Ωραία μου κυρία» ξέρω: ήταν η ανάλογη περίπτωση που διάβασα στη «Γιάμα» του Κούπριν.

  Ανάλογη, όμως όχι ταυτόσημη. Στη «Γιάμα» ο Λιχόνιν θέλει να σώσει από το βούρκο της αμαρτίας τη Λιούμπα (δουλεύει σε μπουρδέλο), όμως όχι για να της μάθει να μιλάει σωστά τα ρώσικα, αλλά για να τη μορφώσει. Στην «Ωραία μου κυρία» ο Ρεξ Χάρισον θέλει να μάθει στην Όντρεϊ Χέπμπορν να προφέρει σωστά την αγγλική γλώσσα, ώστε με ένα κατάλληλο ντύσιμο και μαθαίνοντάς της κάποιους στοιχειώδεις τρόπους, όπως η υπόκλιση για παράδειγμα, να μην καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για μια φτωχή ανθοπώλισσα που πουλάει λουλούδια στους δρόμους.

  Και τα καταφέρνει. Και, όπως ο Πυγμαλίων (η ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω βασισμένη σε αρχαιοελληνικό μύθο) ερωτεύθηκε το άγαλμα που έφτιαξε, έτσι κι αυτός ερωτεύτηκε την ανθοπώλισσα.

  Τρίωρη ταινία, μιούζικαλ, αν δεν είχα το κίνητρο που ανέφερα δεν θα την ξανάβλεπα, δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ, όμως την είδα ευχάριστα. Και βέβαια η βαθμολογία της στο IMDb είναι υψηλή, 7,7.

  Ο Σω ήταν αριστερός, και η ιδεολογία της Αριστεράς πρεσβεύει ότι αλλάζοντας τις συνθήκες ζωής μπορείς να αλλάξεις και τον άνθρωπο. Εξάλλου δεν είναι μόνο η Αριστερά, είναι και η σχολή του μπιχεβιορισμού, της ψυχολογίας της συμπεριφοράς, με πρώτο διδάξαντα τον ρώσο Παυλώφ (εξαρτημένα ανακλαστικά) για να ακολουθήσουν μετά οι αμερικανοί Γουότσον, Σκίνερ, και αρκετοί άλλοι. Οι ακροδεξιοί ρατσιστές πιστεύουν βέβαια στη ράτσα, στα κληρονομημένα χαρακτηριστικά, και βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδά τους (θυμήθηκα την παροιμία, που τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι ρατσιστική, «Τον αράπη σαπουνίζεις; Το σαπούνι σου χαλάς»).

  Ποιοι έχουν δίκιο;

  Δεν θα σας πω τι πιστεύω. Αν σας πιάνει η περιέργεια δεν έχετε παρά να διαβάσετε την εισήγησή μου σε ένα συνέδριο που έχει τίτλο «Nature and Culture: an unresolved polarity. The case of aggression».