George Cukor, Ωραία μου κυρία (My fair lady, 1964)

 

George Cukor, Ωραία μου κυρία (My fair lady, 1964) 

 

  Σε αντίθεση με το «Χορεύοντας με τους λύκους» που δεν θυμάμαι τι ήταν αυτό που με παρώθησε να ξαναδώ την ταινία, για την «Ωραία μου κυρία» ξέρω: ήταν η ανάλογη περίπτωση που διάβασα στη «Γιάμα» του Κούπριν.

  Ανάλογη, όμως όχι ταυτόσημη. Στη «Γιάμα» ο Λιχόνιν θέλει να σώσει από το βούρκο της αμαρτίας τη Λιούμπα (δουλεύει σε μπουρδέλο), όμως όχι για να της μάθει να μιλάει σωστά τα ρώσικα, αλλά για να τη μορφώσει. Στην «Ωραία μου κυρία» ο Ρεξ Χάρισον θέλει να μάθει στην Όντρεϊ Χέπμπορν να προφέρει σωστά την αγγλική γλώσσα, ώστε με ένα κατάλληλο ντύσιμο και μαθαίνοντάς της κάποιους στοιχειώδεις τρόπους, όπως η υπόκλιση για παράδειγμα, να μην καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για μια φτωχή ανθοπώλισσα που πουλάει λουλούδια στους δρόμους.

  Και τα καταφέρνει. Και, όπως ο Πυγμαλίων (η ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω βασισμένη σε αρχαιοελληνικό μύθο) ερωτεύθηκε το άγαλμα που έφτιαξε, έτσι κι αυτός ερωτεύτηκε την ανθοπώλισσα.

  Τρίωρη ταινία, μιούζικαλ, αν δεν είχα το κίνητρο που ανέφερα δεν θα την ξανάβλεπα, δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ, όμως την είδα ευχάριστα. Και βέβαια η βαθμολογία της στο IMDb είναι υψηλή, 7,7.

  Ο Σω ήταν αριστερός, και η ιδεολογία της Αριστεράς πρεσβεύει ότι αλλάζοντας τις συνθήκες ζωής μπορείς να αλλάξεις και τον άνθρωπο. Εξάλλου δεν είναι μόνο η Αριστερά, είναι και η σχολή του μπιχεβιορισμού, της ψυχολογίας της συμπεριφοράς, με πρώτο διδάξαντα τον ρώσο Παυλώφ (εξαρτημένα ανακλαστικά) για να ακολουθήσουν μετά οι αμερικανοί Γουότσον, Σκίνερ, και αρκετοί άλλοι. Οι ακροδεξιοί ρατσιστές πιστεύουν βέβαια στη ράτσα, στα κληρονομημένα χαρακτηριστικά, και βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδά τους (θυμήθηκα την παροιμία, που τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι ρατσιστική, «Τον αράπη σαπουνίζεις; Το σαπούνι σου χαλάς»).

  Ποιοι έχουν δίκιο;

  Δεν θα σας πω τι πιστεύω. Αν σας πιάνει η περιέργεια δεν έχετε παρά να διαβάσετε την εισήγησή μου σε ένα συνέδριο που έχει τίτλο «Nature and Culture: an unresolved polarity. The case of aggression».