Μην τολμήσετε να πειράξετε τον Μπάμπη

Μπορεί να με καταδιώκει ο εωσφόρος, όμως έχω την προστασία του θεού.
Το θυμήθηκα, όχι τυχαία.
Ο φίλος μου ο Σταύρος το λέει στο διπλανό του σε μια κηδεία: «Μην τολμήσετε να πειράξετε τον Μπάμπη».
Η ιστορία άρχισε ως εξής.
Κάποιος ηλικιωμένος χωριανός μου μας έκλεβε σωλήνες του νερού. Δεν ήταν το κόστος τους, αλλά ο κόπος του πατέρα μου, γέρος άνθρωπος, να τις αντικαθιστά κάθε χρόνο – με τη βοήθειά μου φυσικά. Ως πονηρός χωριάτης όμως έγραφε πάνω το όνομά τους.
Αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Τις βρήκα (όχι όλες φυσικά) έξω από το σπίτι του. Φώναξα τον αγροφύλακα, έγινε μήνυση. Ένα μήνα πριν τη δίκη πέθανε από την επάρατο. Στενοχωρήθηκα. Έτσι όταν με ενημέρωσαν κάποιοι χωριανοί μου ότι ένας γείτονάς μου σε ένα αμπέλι είχε κάνει κάποια καταπάτηση, δεν έδωσα συνέχεια, δεν έκανα μήνυση. Είπα «Δεν θα τα πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο». Σε μερικούς μήνες πέθανε κι αυτός από την ίδια ασθένεια. Στην κηδεία του είναι που είπε την παραπάνω φράση ο φίλος μου ο Σταύρος.
Πριν λίγες μέρες, περνώντας από ένα σπίτι που είχα νοικιάσει πριν τέσσερα χρόνια, είδα ότι πουλιόταν. Από περιέργεια έγραψα το τηλέφωνο. Τηλεφώνησα. Απάντησε ένας μεσίτης. Πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη, το τηλέφωνο είχε αλλάξει. Το κινητό του δεν απαντούσε. Προφανώς πέθανε, και τον κληρονόμησαν οι συγγενείς του. Δεν παίρνω κι όρκο. Όταν άφησα το σπίτι, μου έφαγε τη μισή εγγύηση. Με διαβεβαίωσε ότι θα μου την επέστρεφε, και έτσι δεν έκανα αυτό που κάνουν όλοι, να την συμψηφίσω με τα δυο τελευταία νοίκια.
Έτσι θυμήθηκα τη φράση του Σταύρου. Με πείραξε, και μάλλον το πλήρωσε κι αυτός όπως οι άλλοι δυο.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι όσοι με πειράζουν πεθαίνουν.
Τώρα, γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Έτσι, για να γράψω κάτι για το blog μου, όχι μόνο βιβλιοκριτικές.