Αναφέρομαι στην προπροπροηγούμενη ανάρτησή μου που είχε τίτλο «Οι ρίζες της σύμπτωσης».
Προχθές, Πέμπτη, στο msn messenger βλέπω ένα φίλο μου να ακούει το πρώτο κονσέρτο για πιάνο του Μπραμς.
Για χρόνια ήταν το αγαπημένο μου κονσέρτο για πιάνο. Μετά ήλθε αυτό του Μπέλλα Μπάρτοκ.
Κάνω αμέσως chat, για να του πω πως ακούει ένα από τα αγαπημένα μου κονσέρτα. Και πάλι το τρίτο μέρος είναι αυτό που μου αρέσει πιο πολύ.
Χθες, ένας φίλος μου μου έδωσε δυο προσκλήσεις για το Μέγαρο.
Φεύγουμε και δεν προλαβαίνω να κοιτάξω τι έργα παίζει. Στο μέγαρο όμως παίρνω το πρόγραμμα για να δω.
Ήταν στο πρόγραμμα, μαζί με την όγδοη συμφωνία του Μπετόβεν και το συμφωνικό ποίημα «Ο Σιντ» ενός Έλληνα που τον άκουγα για πρώτη φορά, του Διονύση Ροδοθέατου. (Το μόνο που κατάφερα να βρω στο google γι αυτόν είναι πως το Δ. του προγράμματος δεν ήταν Δημήτρης όπως νόμισα αρχικά αλλά Διονύσης, και πως ήταν μαθητής του Σπυρίδωνα Ξύνδα, ο οποίος γεννήθηκε το 1812 ή 14 και πέθανε το 1896. Άρα ο Ροδοθέατος είναι λίγο μεταγενέστερος).
No comments:
Post a Comment