I am feeling proud

Δεν κρατιέμαι να μην το γράψω.
Το ανακάλυψα σήμερα τυχαία, ψάχνοντας στο google με το όνομά μου στα αγγλικά.
Το site μου στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο ήταν καταταγμένο στην 23η θέση, από 75 συνολικά, και νομίζω ήταν το μόνο ελληνικό. Αυτό στο www.topblogsites.com,στην κατηγορία academics.
Δεν σας παραπέμπω όμως σ' αυτό. Κάποτε παρέπεμψα από αυτό το site σ' αυτό εδώ το blog, και αυτό μου στοίχισε τη θέση μου σαν σχολικός σύμβουλος και τρεις μήνες παύση, άνευ αποδοχών. Η παροιμία λέει ότι όποιος καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι. Το γιαούρτι εδώ είναι να κάνω το αντίστροφο.
Αλλά τι το ξεχωριστό έχει αυτό το site;
Θα έλεγα τι το μοναδικό;
Μου πήρε χρόνο να το φτιάξω.
Είμαι πεπεισμένος ότι έχουμε ξεπεράσει την εποχή του Γουτεμβέργιου. Ό,τι ψάχνω πια, το ψάχνω όχι σε χαρτούρα, αλλά ηλεκτρονικά.
Κάποτε στη Χαλκίδα, στο μάθημα της εξομοίωσης, είδα μια συναδέλφισσα να μου κραδαίνει από μακριά ένα χαρτί. Ήταν η εργασία μιας φοιτήτριάς της στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Με είχε στη βιβλιογραφία. Κοίταξα με περιέργεια να δω σε ποιο κείμενό μου έκανε αναφορά.
Ήταν ένα κείμενο δημοσιευμένο στο "Σαμιζντάτ". Το "Σαμιζντάτ" κυκλοφορούσε μόλις σε καμιά πενηνταριά αντίτυπα, και ήταν αναρτημένο στο διαδίκτυο.
Προφανώς είχε δει τη δημοσίευσή μου στο διαδίκτυο.
Τι έκανα λοιπόν με την ιστοσελίδα μου.
Σκανάρισα όλα τα κείμενά μου πριν το '93, που τότε δεν είχα υπολογιστή. Το ίδιο έκανα και με τα βιβλία μου. Μάλιστα τα πρώτα μου ήταν σε ένα ιδιόμορφο μονοτονικό, που έπρεπε να ξαναπληκτρολογήσω πάρα πολλές λέξεις. Έπειτα τα σελιδοποίησα όπως ήταν δημοσιευμένα. Στη συνέχεια τα ανάρτησα στην ιστοσελίδα μου. Έτσι μπορεί κανείς να αναφερθεί στις δημοσιεύσεις μου παραπέμποντας όχι στην ιστοσελίδα, αλλά στο τυπωμένο κείμενο.
Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο αυτή η δουλειά, αλλά, από ό,τι δείχνει, άξιζε τον κόπο.