Μαρία Χωρατατζή – Μηλιώτη, Αναζητώντας την αλήθεια

Μαρία Χωρατατζή – Μηλιώτη, Αναζητώντας την αλήθεια

Έρευνα, Μάης 1992

«Αναζητώντας την αλήθεια» είναι η πρώτη συλλογή ποιημάτων (ποιητικά αφηγήματα τα χαρακτηρίζει η ίδια) της Μαρίας Χωρατατζή Μηλιώτη. Η ποιήτρια, με λυρισμό και ευαισθησία, αλλά και με σαφήνεια, σε μια εποχή που η ποίηση γίνεται όλο και κρυπτικότερη, καταγράφει εντυπώσεις, αλλά κυρίως σκέψεις και αντιλήψεις για τη ζωή. Πολλά ποιήματα θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν μικρά δοκίμια πάνω στην αλήθεια, την αυτοεκτίμηση, το φόβο, το χωρισμό, τον εγωισμό, την επιδειξιομανία, τη ζήλεια, τη συνήθεια, τον πόλεμο, την ελευθερία, την αγάπη. Με την αγάπη
μαθαίνεις να γνωρίζεις
το μήνυμα που σε καλεί
σ' ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης.
Αλήθεια, φως, αγώνας, θάρρος, χρέος, είναι λέξεις που επαναλαμβάνονται στα ποιήματα, απαρτιώνοντας το ηθικό σύμπαν της ποιήτριας, που παρά την ασκήμια που βλέπει στη ζωή (υπάρχει μάλιστα και ποίημα με τον τίτλο "ασχήμια") διατηρεί μια βασική αισιοδοξία, η οποία την ωθεί ορισμένες φορές σε κάποιο διδακτισμό, που όμως δεν ξενίζει καθώς γίνεται με μια αγνή διάθεση:
Όμως μην αφήνεις
τη σπίθα της θέλησης
να σβήσει και να πάψεις να δίνεις
σ' εκείνους που ζητούν.
Ο διδακτισμός αυτός γίνεται ακόμη πιο συγγνωστός, επειδή αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ επαγγελματική ιδιότητα της ποιήτριας, που είναι δασκάλα.
Βρισκόμαστε κάθε λεπτό
μέσα στα πράγματα γύρω μας,
γαντζωμένοι απ’ αυτά..
Πιο αποφθεγματικά διατύπωσε την παραπάνω αντίληψη ο Ζαν Πωλ Σαρτρ: τα πράγματα μας κατέχουν:
Εκείνη η δύναμη που άλλοτε
έβλεπε τα λουλούδια και τα πουλιά,
τώρα εγκλωβίζεται
στα κρύσταλλα, στις πορσελάνες,
στο χρυσό και στο ασήμι
ακόμη και στα βιβλία
θα γράψει επίσης σε ένα από τα τελευταία ποιήματα της συλλογής.
Ο κομφορμισμός του σύγχρονου ανθρώπου συνειδητοποιείται σαν ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα:
Πώς να πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα
που ακολουθούν οι πολλοί;
Ο κομφορμισμός μας αυτός εκφράζεται και με την ετοιμότητά μας να φορτώνουμε με κατηγορούμενα το εγώ μας, λες και ένα εγώ χωρίς κατηγορούμενα είναι ανύπαρκτο:
Είμαι, είσαι, είναι
λέξεις για να ταυτιζόμαστε.
Όμως
ελεύθερος είναι εκείνος
που δεν έχει καμιά ταυτότητα
και μπορεί... να βλέπει... ν'ακούει...
να νιώθει... να γεύεται...
και να μυρίζει το άρωμα της αυγής
τον νέον ήλιου που ανατέλλει.
Επανευαισθητοποίηση των αισθήσεων, αυτό είναι που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας αμβλυμμένη την ακοή του από τους θορύβους της πόλης και χωρίς τους ήχους των πουλιών, την όρασή του από το γκρι των πολυκατοικιών και τις οριζόντιες και κάθετες των κτιρίων, χωρίς το πράσινο και τις καμπύλες των κλαδιών των δένδρων και των οριζόντων, με αμβλυμμένη την όσφρησή του από τους σωρούς των σκουπιδιών και την απουσία των λουλουδιών. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να μας μεταδώσει η ποιήτρια, με το τελευταίο ποίημα της συλλογής της.

ΕΡΕΥΝΑ - 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1992