Babak Jalali- Frontier blues (2009)

Babak Jalali, Frontier blues (2009).

 

  Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Babak Jalali.

  Η ταινία μου θύμισε Τσέχωφ.

  Στο τέλος της όλοι αντιμετωπίζουν την απώλεια και τη ματαίωση, με εξαίρεση τον Τουρκμένο μουσικό, που ένας βοσκός, με μια Mercedes Benz, του έκλεψε τη γυναίκα πριν 30 χρόνια.

  Τον ακολουθούν τέσσερα παιδιά. Στο τέλος τα βαριέται και τα διώχνει.

  Ένας καθυστερημένος νεαρός πηγαίνει πάντα παρέα με τον γάιδαρό του και ένα κασετόφωνο από το οποίο ακούμε μόνιμα το Tous les garcons et les filles de mon age της Françoise Hardy (είναι της γενιάς μου, 19χρονη έγραψε το σουξέ αυτό, αλλά μετά δεν έκανε την λαμπρή καριέρα που προοιώνιζε). Στο τέλος τα χάνει και τα δυο. Ο αδελφός του τού πήρε το γάιδαρο για να μην τον κοροϊδεύουν, το κασετόφωνο δεν θυμάμαι πώς το χάνει.

  Ο αδελφός αυτός έχει ένα μαγαζί με ρούχα, αλλά με ελάχιστη πραμάτεια, όπου βέβαια δεν είναι εύκολο να βρει κανείς το νούμερό του. Εργένης, ζει με τον καθυστερημένο ανιψιό του, που τον παράτησαν πατέρας και μάνα όταν ήταν μικρός. Υπάρχει και ένας άλλος νεαρός, που δουλεύει σε ένα κοτοπουλάδικο, και μαθαίνει αγγλικά, όπως και ο Heydar, από ένα κασετόφωνο. Αγαπά μια κοπέλα. Θα τη ζητήσει σε γάμο. Δεν θα του τη δώσουν. Τελικά βλέπουμε ότι ούτε η κοπέλα τον θέλει. Και η ταινία τελειώνει με τον νεαρό αυτό να μην ξέρει να απαντήσει σε μια άσκηση αγγλικών που ακούει από το κασετόφωνο.

  Η ταινία έχει και στιλιστικό ενδιαφέρον. Σε πάρα πολλά πλάνα υπάρχει ελάχιστη κίνηση, σαν να πρόκειται για φωτογραφία. Ο λόγος είναι επίσης ελάχιστος. Είναι σαν να βλέπεις slide-show σε powerpoint. Και βέβαια, αφού τα πλάνα έχουν φωτογραφική σύλληψη, είναι φροντισμένα σαν φωτογραφίες. Δεν είναι τυχαίο που ο φωτογράφος, μέσω του οποίου εστιάζει ο σκηνοθέτης, βάζει δυο φορές τον μουσικό με τα παιδιά που τον συνοδεύουν να ποζάρει, τακτοποιώντας τους στις κατάλληλες θέσεις και με την κατάλληλη πόζα. Οι λήψεις θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα εύκολες. Η κάμερα μένει ακίνητη, δεν παρακολουθεί τους ήρωες, οι ήρωες κινούνται μέσα στο πλαίσιο που βλέπει ο φακός. Να τελειώσω σημειώνοντας ένα εικαστικό φόντο που το είδα σε μερικές ακόμη ιρανικές ταινίες – και στον Βόιτσεκ, δεν θυμάμαι ποιον από τους τρεις, έχω γράψει όμως σχετικά-τις σιδηροδρομικές ράγες. Μια από τις τρεις φωτογραφίες στον παραπάνω σύνδεσμο δείχνει αυτές τις ράγες.

  Συμπληρώνω την επομένη μέρα. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Τάκη Δαυλόπουλου "Χρόνος-κινηματογράφος-μοντάζ" υπάρχει μια φωτογραφία από το "Θίασο" του Αγγελόπουλου, όπου βλέπουμε τρία άτομα να περπατάνε πάνω στις ράγες. Σύμπτωση.

  Την ταινία την είδα το 2012 μαζί με τον «Heydar, an Afghan in Tehran». Τώρα κάνω ξεχωριστή ανάρτηση για αυτή τη δεύτερη. Δεν ξέρω αν διατηρηθεί η ημερομηνία.