Κατωχωρίτικες
ιστορίες, 9η ιστορία, Το τρίξιμο της καρέκλας
Μια μια μου έρχονται στο μυαλό. Το παρακάτω είναι απόσπασμα από τη
βιβλιοκριτική που έγραψα για το βιβλίο της Isabel Allende, Η ονειρεμένη πατρίδα μου
«Την ιστορία μού
την αφηγήθηκε ξάδελφος (ο Γιάννης ο Δερμιτζάκης, να προσθέσω τώρα), με τη μητέρα του πρωταγωνίστρια. Ήταν την παλιά εκείνη
εποχή που οι γυναίκες στο χωριό μου κάνανε αποσπερίδα. Μαζεύονταν οι
γειτόνισσες σε μιαν αυλή, ή στην είσοδο ενός σπιτιού στο σοκάκι, και έλεγαν τις
δικές τους ιστορίες, τα δικά τους κουτσομπολιά. Κάποιες κάθονταν σε καρέκλες,
κάποιες στο πεζούλι όταν οι καρέκλες δεν έφταναν ή βαριόντουσαν να πάνε να
φέρουν. Μικρός είχα συνοδεύσει τη μάνα μου σε πολλές τέτοιες αποσπερίδες, και
μου άρεσαν. Μου άρεσαν γιατί άκουγα και πράγματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να
ακούω, λόγω της ηλικίας μου. Όμως εμένα με αγνοούσαν, σαν να μην υπήρχα. Και
έτσι άφηναν τη γλώσσα τους να πηγαίνει ροδάνι.
Σε μια λοιπόν από αυτές τις
αποσπερίδες μια γυναίκα έκλασε. Επειδή ντράπηκε, μεταξέσυρε την καρέκλα της,
ώστε να φανεί ότι ο κρότος που ακούστηκε ήταν τάχα από το σύρσιμο της καρέκλας.
Και η μητέρα του ξαδέλφου μου της λέγει: τον κρότο τον πέτυχες, αλλά το βρώμο;
Και διαβάζω στην Αλιέντε μια
παρόμοια γερμανική ιστορία.
«Μια πολύ κομψή δεσποινίς αφήνει
άθελά της μια κλανιά, και για να καλύψει τον ήχο, κάνει θόρυβο με τα παπούτσια
της. Τότε ο δον Όττο της λέει (με γερμανική προφορά): Θα σκίσεις το ένα
παπούτσι, θα σκίσεις και το άλλο, αλλά δεν θα κάνεις τον θόρυβο που έκανες με
τον κώλο» (σελ. 144). Γράφοντάς το αυτό κλαίω από τα γέλια, συνεχίζει η
Αλιέντε. Πιστεύω πως αν μάθαινε τη δική μου θα γέλαγε ακόμη περισσότερο».
No comments:
Post a Comment