Επίκαιρη (σελ. 14-15)

Επίκαιρη

 Ο πατέρας μου μετά το θάνατο της μητέρας μου ζούσε μόνος στο χωριό, σε ένα σπίτι μέσα στα περβόλια, γε­μάτο υγρασία το χειμώνα, και γι’ αυτό υπέφερε από βρογχικά. Του πρότεινα κατά καιρούς, τώρα που γέ­ρασε να έλθει να μείνει μαζί μας στην Αθήνα.

 -Δεν έρχομαι εγώ να ζήσω σ’ αυτή τη φυλακή, ήταν η στερεότυπη απάντησή του.

 Όταν αρρώσταινε ερχόταν για κανένα μήνα, και μόλις ένοιωθε καλά γύριζε στο χωριό.

 Αυτό δεν μπορούσε να γίνεται επ’ άπειρο. Ένα χει­μώνα αρρώστησε, όχι πολύ σοβαρά, όμως τρόμαξε. Έτσι το καλοκαίρι μου είπε ότι επί τέλους το αποφά­σισε, θα ερχόταν να ζήσει μαζί μας. Ήταν τότε ογδόντα πέντε χρονών.

 Το πρώτο καλοκαίρι που κατεβήκαμε έβαλα σε εφαρ­μογή ένα σχέδιο που είχα κάνει από καιρό. Ένα από­γευμα που κοιμόταν άρχισα να μαζεύω όλη τη σα­βούρα με την οποία είχε τόσα χρόνια στολίσει την αυλή, σακούλες με λιπάσματα, ντενεκέδες, κ.λπ., μετα­τρέποντάς τη σε σωστό ατσιγγαναριό. Δεν υπήρχε πε­ρίπτωση να τα χρησιμοποιήσει πια, έτσι αποφάσισα να τα πετάξω. Κάποια στιγμή ξύπνησε, είδε τι έκανα και μου έβαλε τις φωνές.

-Δεν τα χρειάζεσαι πια, του είπα, κι εγώ θέλω να καθα­ρίσω την αυλή.

 Κατάλαβε πως είχα δίκιο, ότι δεν γινόταν διαφορετικά. Όμως ήταν κι αυτός, όπως κι εγώ, δεμένος με τα πράγ­ματα. Κάποια στιγμή τον πήρε το παράπονο. Και τότε είπε την παρακάτω μαντινιάδα την οποία δεν είχα ξα­νακούσει, αλλά ούτε και την ξανάκουσα από τότε.

Άχι και ας επόθαινα, στον Κάτω Κόσμο να ’μου

να μη γροικώ, να μη θωρώ, να μην πονεί η καρδιά μου

 Δεν βιάστηκε να πάει στον Κάτω Κόσμο. Έζησε άλλα εννιά χρόνια μαζί μου στην Αθήνα. Τον κρατούσα στη ζωή όταν αρρώσταινε όχι τόσο με την αντιβίωση όσο με τις βεντούζες. Θαυματουργές. Μπορεί να το μαρτυ­ρήσει και ο Αλέξανδρος, ο εκδότης μου, που είχε πάθει μια φοβερή ψύξη, πονούσε και δεν μπορούσε να γυρίσει το κεφάλι του δεξιά – αριστερά. Όταν του πήρα βεντούζες στον ώμο έγινε αμέσως περδίκι.

 Κάποια φορά που του έπαιρνα βεντούζες ήμουν κάπως βιαστικός και πετάχτηκε στο πάτωμα από το πιρούνι με το βαμβάκι λίγο αναμμένο οινόπνευμα. Μου είπε τότε την παρακάτω παροιμία, που και αυτή δεν την έχω ξα­νακούσει: «Το βιαστικό γ&μ#σ# κάνει κουζουλό κο­πέλι».