Χαρώτο μου (σελ. 45)

Χαρώτο μου

 Το διάβασα σε μια συνέντευξη της Βουγιουκλάκης. Κάποτε που είχε πάει στα Χανιά, την υποδέχτηκε ο κό­σμος φωνάζοντας «Χαρώτο μου». Αυτή δεν είχε κατα­λάβει, νόμιζε ότι έλεγαν «καρώτο μου», και ένοιωσε έκπληξη που την παρομοίαζαν με καρώτο. Της εξήγη­σαν ότι δεν φώναζαν «καρώτο μου» αλλά «χαρώτο μου», δηλαδή «να το χαρώ», ένα επιφώνημα τρυφερό­τητας που χρησιμοποιούμε συχνά στην Κρήτη, συνή­θως για μικρά παιδιά.

 Στην Κρήτη, περισσότερο παλιά και λιγότερο σήμερα, στα πανηγύρια αντάλλασσαν μαντινιάδες. Σε ένα πα­νηγύρι λοιπόν κάποιος πείραξε μια κοπελιά λέγοντάς της με μια μαντινιάδα ότι είναι μαύρη και άσκημη. Ο Γιάννης ο Συγγελάκης, συνάδελφος που υπηρετούσαμε μαζί στην Κάσο και μου είπε την ιστορία, μου είπε και τη μαντινιάδα που δυστυχώς δεν την συγκράτησα. Θυμάμαι όμως την απάντηση που έδωσε η κοπελιά.

Πως είμαι μαύρη κι άσκημη κατέχω το, θωρώ το,

μα εκειά που το ’χουν οι όμορφες, το ’χω κι εγώ, χαρώ το

 Την παράθεσα κι αυτή στο βιβλίο μου «Η λαϊκότητα της κρητικής λογοτεχνίας», στο ίδιο κεφάλαιο.