75η ιστορία, Η αρσενική πέτρα

75^η ιστορία, Η αρσενική πέτρα

  Πρόπερσι εξέδωσε ο φίλος μου ο Αλέξανδρος (εκδόσεις ΑΛΔΕ) το βιβλίο μου «Πες της το με μια μαντινιάδα», με δική του πρόταση, στο οποίο υπάρχουν μαντινιάδες, δικές μου και ξένες, σχολιασμένες και ασχολίαστες. Τις ανάρτησα κατόπιν και στο blog μου και συνέχισα να προσθέτω καινούριες, όλες σχολιασμένες αυτή τη φορά, στην κατηγορία «Κι άλλες μαντινιάδες». Αντιγράφω την ανάρτηση με τίτλο «Boobs».

  «Και άλλη μια μαντινιάδα από τη Στέλλα

Ποιος κερατάς σου έκανε στενό το φόρεμα σου

να μην χωρεί η χέρα μου να πιάσει τα βυζά σου;

Διαβάζοντάς τη μου ήλθε στο μυαλό μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, που την έχω αφηγηθεί συχνά σαν ανέκδοτο.

Ήμασταν στον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου και παρακολουθούσαμε μια ελληνική ταινία. Ασπρόμαυρη, δεκαετία του ’60. Ο άνδρας αγκαλιάζεται με την ηρωίδα και αρχίζει να τη χαϊδεύει, ενώ εμείς παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα. Ξαφνικά της πιάνει τα βυζιά. Και μέσα στην κατανυκτική σιωπή που επικρατούσε ακούμε ξαφνικά τη φωνή ενός πιτσιρικά από το Επάνω Χωριό, νομίζω τρία χρόνια μικρότερού μου, που πήγαινε ακόμη στο δημοτικό:

-Κατεβάζει, κατεβάζει;

  Ο σινεμάς τραντάχτηκε από τα γέλια. Ποιο ήταν το αστείο; Η ερώτηση ήταν αν κατεβάζει γάλα, όπως οι κατσίκες όταν τις αρμέγουν».

  Δεν έγραψα το όνομά του, όμως μπορώ να το γράψω τώρα: Μανώλης Καζαντζάκης (επειδή θα αναρωτιέστε, όχι, δεν νομίζω να είναι συγγενής του).

  Τον συνάντησα χθες απέξω από το σουπερμάρκετ του Χαλκιαδάκη στην Ιεράπετρα, όπου εργάζεται και η αδελφή του· μετά από πάρα πολλά χρόνια. Χαρήκαμε πολύ και οι δυο για αυτή την απροσδόκητη απάντηση. Αφού είπαμε διάφορα τον ρώτησα αν θυμάται αυτή την ιστορία.

  Δεν την θυμότανε· όπως δεν θυμόμουνα και εγώ διάφορα, ευτράπελα και μη, της παιδικής μου ηλικίας, τα οποία μου θύμισαν κάποιοι μετά από πολλά χρόνια. Επίσης έμαθα ότι η διαφορά της ηλικίας μας είναι δυο χρόνια και όχι τρία, όπως υπέθετα.

  Δεν θα υπήρχε λόγος να κάνω αυτή την ανάρτηση αν δεν μου έλεγε μια ακόμη δική του ιστορία.

  Μια από τις δασκάλες μας στο δημοτικό ήταν και η κυρία Σοφία. Η κυρία Σοφία λοιπόν, για να σπάσει πλάκα με την Μανώλη, του λέει: -Μανώλη, πήγαινε να βρεις και να μου φέρεις μια πέτρα, αλλά πρόσεξε, να είναι αρσενική. Ο Μανώλης πηγαίνει, και μετά από λίγο της φέρνει μια πέτρα. Γεμάτη έκπληξη τον ρωτάει: -Βρε Μανώλη, και πώς το κατάλαβες ότι η πέτρα αυτή είναι αρσενική; -Γιατί είχε πλακώσει μιαν άλλη, της απαντάει ο Μανώλης.

Μια μεγάλη πέτρα επίπεδη λέγεται πλάκα. Σύνθετη λέξη με την πλάκα είναι και η ταφόπλακα, αν και καμιά φορά μπορεί να παραλειφθεί το πρώτο συνθετικό ως ευκόλως εννοούμενο, όπως στο ριζίτικο του Διγενή: «κι η πλάκα τον ανατριχιά πως θα τονε σκεπάσει». Από την «πλάκα» προέρχεται και το ρήμα «πλακώνω», που όμως τα παλιά εκείνα χρόνια, θυμάμαι, είχε και μια μεταφορική σημασία, που σήμερα όμως την έχει χάσει σχεδόν ολότελα, καθώς έχει αντικατασταθεί από τη μεταφορική σημασία ενός άλλου ρήματος, του «πηδώ».