Nabil Ayouch, Whatever Lola wants

Nabil Ayouch, Whatever Lola wants (2008)

http://www.imdb.com/title/tt0758799/

  Μια ακόμη ταινία του Ναμπίλ Αγιούς μετά τα «Άλογα του θεού». Σε αγγλική γλώσσα, τοποθετημένη στην Αμερική, νόμισα ότι έκανε και αυτός τη μετανάστευσή του, όπως ο Ασγάρ Φαραντί και ο Αμπάς Κιαροστάμι. Όμως στη συνέχεια είδα ότι η ταινία τοποθετείται στον αραβικό κόσμο, αν και όχι στην πατρίδα του Αγιούς, το Μαρόκο, αλλά την Αίγυπτο, και συγκεκριμένα το Κάιρο. Όμως η κεντρική ηρωίδα είναι μια ωραία ξανθιά αμερικανίδα.

  Τρέξε Λόλα, τρέξε, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ταινίας αν δεν είχε ήδη χρησιμοποιηθεί, τρέξε να προλάβεις τα όνειρά σου, μη χρονοτριβείς. Ταχυδρομική διανομέας, έχει πάθος με το χορό και παρακολουθεί μαθήματα. Κάποια στιγμή ερωτεύεται ένα νεαρό Αιγύπτιο, τα φτιάχνουν, όμως αυτός θέλει να κάνει οικογένεια, και αυτή του λέει ότι δεν έχει σκοπό να παντρευτεί πριν τα τριανταπέντε, για να προλάβει να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο, να γίνει χορεύτρια.

  Αυτός την εγκαταλείπει και γυρνάει στην Αίγυπτο. Αυτή απελπισμένη θα τα παρατήσει όλα και θα «τρέξει» να τον αναζητήσει. Κατά βάθος όμως θέλει να συναντήσει και την Ισμαχάν, μια μεγάλη χορεύτρια που την είδε να χορεύει σε μια κασέτα που της έδωσε ένας αιγύπτιος φίλος της.

  Ο «μεσοανατολικός άνεμος» δεν είναι όμως όπως ο δυτικός. Αυτό δεν το ξέρει, το ξέρει όμως ο φίλος της, ο οποίος θα την βολέψει σε ένα ξενοδοχείο για τρεις μέρες και μετά θα της δώσει χρήματα να αγοράσει το αεροπορικό εισιτήριο και να φύγει από τη χώρα.

  Θα του τα πετάξει από το παράθυρο.

  Και θα προσπαθήσει να συναντήσει την Ισμαχάν.

  Με δυσκολία θα τη συναντήσει.

  Όπως και με δυσκολία, και μετά από συμπτώσεις, θα την πείσει να της κάνει μαθήματα.

  Κλείσε μέσα στην ψυχή σου το πάθος του χορού (ή όποιο πάθος) και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο. Εγώ δυστυχώς δεν έκλεισα το πάθος της λύρας και δεν ένοιωσα αυτό το μεγαλείο. Το ένοιωσε όμως η Λόλα.

  Το πάθος του χορού, ο μεγάλος έρωτας (που δεν είναι όμως της Λόλας αλλά της Ισμαχάν, που θα τον δούμε να ευοδώνεται στο τέλος, μετά από χρόνια ματαίωσης), και φυσικά οι διαφορές στην κουλτούρα είναι τα κύρια θέματα της ταινίας· που στο τέλος της θα βρούμε την ηρωίδα να έχει επιστρέψει στην Αμερική και να κάνει μια πολύ επιτυχημένη καριέρα σαν χορεύτρια.

  Σε μια από τις σκηνές της ταινίας την βλέπουμε να παροτρύνει το ζευγάρι στο γάμο του οποίου χορεύει να χορέψει μαζί της. Στη συνέχεια παροτρύνει και τους καλεσμένους. Σε λίγο η πίστα θα γεμίσει.

  Και θυμήθηκα σε μια κρουαζιέρα στο Νείλο, το 2000, όπου είχα πάει σε ένα συνέδριο, τη  χορεύτρια να παροτρύνει τους συνέδρους, ευρωπαίοι οι περισσότεροι, να χορέψουν μαζί της. Όλοι αρνιόντουσαν. Όταν ήλθε και σε μένα, εγώ σηκώθηκα. Δεν είχα ξαναχορέψει τσιφτεφτέλι, ήξερα όμως πως χορεύεται, καθότι έλληνας. Μετά από μένα σηκώθηκε ο Τέρι Ήγκλετον, και σιγά σιγά και άλλοι σύνεδροι.

  Πιστεύω ότι επειδή υπήρξα τέτοιος animator με ξανακάλεσαν και στο επόμενο συνέδριο, το 2003· χάρις στο οποίο ξαναχόρεψα τσιφτεφτέλι, όχι όμως στην κρουαζιέρα, στην οποία πήγα με πυρετό, αλλά στο πανηγύρι του αγίου Παντελεήμονα, στην Βαϊνιά Ιεράπετρας.

  Χολιγουντιανή η συνταγή της ταινίας, αλλά μου άρεσε. Ίσως γιατί ο Αγιούς είναι μεγάλος σκηνοθέτης.