David Dobkin, The judge

David Dobkin, The judge (2014)

http://www.imdb.com/title/tt1872194/

Μια ακόμη ταινία που είδα στα village με τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα, μαζί με το γιο μου. Και, όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, νοιώθοντας ηθικά υποχρεωμένος, και αφού γράφω που γράφω για ταινίες στο blog μου (μάλιστα, μετά από πρόταση του εκδότη μου που διάβασε κάποιες από τις κινηματογραφικές κριτικές μου, ορισμένες από αυτές θα εκδοθούν σε βιβλίο του χρόνου, προσαρμοσμένες βέβαια, χωρίς τα τρελά που γράφω καμιά φορά) θα γράψουμε και γι’ αυτήν.

Αν ήταν να δώσω εγώ τίτλο στην ταινία θα έδινα τον τίτλο «Πατέρας και γιος». Στην πραγματικότητα αυτό είναι το κυρίως θέμα, και παραπέμπει συνειρμικά στην ταινία του Σοκούροφ «Πατέρας και γιος», της οποίας αποτελεί κατά κάποιο τρόπο αντιστροφή. Εκείνη ήταν μια λυρική, ποιητική ταινία που έδειχνε τα τρυφερά αισθήματα του πατέρα για το γιο και λιγότερο του γιου για τον πατέρα (κακά τα ψέματα, η γονεϊκή αγάπη είναι μεγαλύτερη από την υική – εντάξει, και τη θυγατρική, τι φταίω εγώ αν η γλώσσα είναι φαλλοκρατική). Αυτή εδώ είναι μια ταινία τυπικά αμερικανική, σκληρή, αλλά και προβλέψιμη.

Ο γιος, επιτυχημένος δικηγόρος που αναλαμβάνει συνήθως να υπερασπίζεται ένοχους τους οποίους καταφέρνει και αθωώνει, θα πάει στο πατρικό του σπίτι στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε για να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του. Ο πατέρας του, τίμιος αλλά άτεγκτος δικαστής, αγαπάει το γιο του με το δικό του τρόπο. Παίρνει σκληρές αποφάσεις γι’ αυτόν πιστεύοντας ότι είναι για το καλό του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απομακρυνθούν ψυχολογικά. Στην αρχή βλέπουμε την ένταση στις σχέσεις τους. Η ανατροπή βέβαια είναι αναμενόμενη. Στο τέλος τους βλέπουμε αγαπημένους.

Η ταινία είχε αρκετό χιούμορ, ιδιαίτερα στην αρχή, και αρχικά πίστευα ότι θα ήταν κωμωδία, αλλά ο γιος μου μού το διέψευσε. Όμως εγώ γέλασα αρκετά σε κάμποσα σημεία. Στενοχωρήθηκα πολύ που έλειψα για λίγο για να πάω τουαλέτα (αχ, αυτός ο προστάτης) και γυρνώντας άκουσα τους θεατές να γελούν. Είχα χάσει το αστείο.

Το παίξιμο του Robert Downery Jr., ο οποίος ενσαρκώνει έναν άνδρα που όλα του πάνε κόντρα, που ταλανίζεται από σοβαρά προβλήματα και όμως στέκεται γενναία όρθιος, μου άρεσε πολύ. Και όλη η ταινία βέβαια.