Rachid Buchareb, Just like a woman

Rachid Buchareb, Just like a woman (2012)

http://www.imdb.com/title/tt1855236/

Η ταινία θα μπορούσε να λέγεται Μέριλιν και Μόνα κατά το «Θέλμα και Λουίζ», όμως αυτός είναι ο σωστότερος τίτλος, just like a woman, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα.

Στις προηγούμενες αναρτήσεις μου μίλησα για θέματα που απασχολούν ελάχιστους σκηνοθέτες. Όμως το θέμα της γυναίκας από μια φεμινιστική οπτική έχει απασχολήσει πολλούς σκηνοθέτες, ιδιαίτερα σκηνοθέτιδες στο Ιράν.

Οι δυο γυναίκες αντιπροσωπεύουν δυο κουλτούρες, της Ανατολής (το ρόλο της Μόνας τον παίζει η μελαχρινή Golshifteh Farahani, που την είδαμε σε κάποιες ιρανικές ταινίες) και της Δύσης. Ο άντρας της Μέριλιν είναι άνεργος. Της φέρεται με σκαιότητα και την απατάει. Θα το ανακαλύψει όταν την απολύσουν και γυρίσει νωρίς στο σπίτι. Ο άντρας της Μόνας απεναντίας την αγαπάει, και η καταπίεση εδώ φαίνεται στην κουλτούρα. Την πάντρεψαν «από μακριά», χωρίς να γνωρίζει από πριν αυτόν που θα έπαιρνε. Στο σπίτι την καταπιέζει η πεθερά της, και ο άντρας της δεν τολμάει να την υπερασπιστεί. Δεν έχει φύγει ποτέ μακριά από τη γειτονιά, μια και είναι ανάρμοστο, αν δεν απαγορεύεται ολότελα, σε μια μουσουλμάνα να κυκλοφορεί μόνη. Ακόμη ποτέ δεν διανοήθηκε ότι μπορεί να έχει πρόβλημα ο άντρας της και δεν κάνουν παιδιά, και ούτε φυσικά αυτός και η πεθερά της.

Η Μόνα μπερδεύει κατά λάθος τα χάπια που έπρεπε να δώσει στην πεθερά της με αποτέλεσμα να πεθάνει. Φοβάται μόλις μαθαίνει το θάνατό της και το σκάει από το σπίτι. Την ίδια ώρα το σκάει και η Μαίριλιν. Συναντούνται τυχαία, και η Μέριλιν την παίρνει μαζί της στο αμάξι της. Πηγαίνει στο Σάντα Φε, σε μια ακρόαση, καθώς κάνει μαθήματα χορού, με σύσταση του δασκάλου της. Ο ίδιος τη συμβουλεύει να σταματάει καθ’ οδόν σε κάποια μπαρ που της συστήνει και να χορεύει, για να βγάζει κάποια χρήματα.

Η ταινία στη συνέχεια γίνεται road movie. Στο πρώτο μπαρ που σταματούν χορεύουν και οι δυο (οι ανατολίτισσες έχουν το χορό στα γονίδιά τους), όμως τους ρίχνεται ο ιδιοκτήτης και φεύγουν κακήν κακώς. Η Λόλα (Laura Ramsey) δεν είχε τέτοια αντιμετώπιση στην ταινία του Nabil Ayoush, Whatever Lola wants, κι αυτή παθιασμένη με το χορό, τον ανατολίτικο χορό. Στο δρόμο τους αντιμετωπίζουν διάφορες καταστάσεις, οι περισσότερες όχι ευχάριστες. Όμως παρ’ όλ’ αυτά δεν έχουμε το δραματικό τέλος που είδαμε στο «Θέλμα και Λουίζ».