Costantino Salis, Διπλές ζωές

Costantino Salis, Διπλές ζωές (μετ. Πατρίτσια Μπόρσα), ΑΛΔΕ 2014, σελ. 315

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο απροσδόκητα και ανατροπές.

Ο Constantino Salis, διαβάζουμε στο βιογραφικό του, είναι ελληνοϊταλός συγγραφέας και ζει μεταξύ Αθήνας και Ρώμης. Είναι πτυχιούχος νομικής και φιλοσοφικής σχολής. Σπούδασε θέατρο στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Ρώμης. Για περισσότερες βιογραφικές πληροφορίες μπορεί να επισκεφθεί κανείς την ιστοσελίδα του.

Οι «Διπλές ζωές» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά και ερωτικό ταυτόχρονα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Ραφαήλ, ένας μηχανικός που ζει μια μοναχική ζωή. Είναι απίστευτα βουλιμικός.

«Έτσι σε καταλαμβάνει το άγχος, και είναι τόσο μεγάλο που μπορείς να το απαλύνεις με το μοναδικό όπλο που διαθέτεις: την εξάρτησή σου. Τρως και ξερνάς… και συνεχίζεις να τρως» (σελ. 268).

Τελικά υπάρχουν και χειρότερα, εγώ σταματάω με τον κορεσμό.

Στην οικονομία της πλοκής τι εξυπηρετεί να είναι ο ήρωας βουλιμικός; Σκεφτόμουν ότι πρόκειται για ένα άσχετο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του, μέχρι που είδα ότι αυτό του έσωσε τη ζωή. Το πώς, δεν είναι υποχρέωση του βιβλιοκριτικού να το αποκαλύψει, το επισημαίνει όμως για να κεντρίσει την περιέργεια ενός αμφιταλαντευόμενου πιθανού αναγνώστη.

Η ζωή του κυλάει ήρεμα μέχρι που στη ζωή του μπαίνει ένας μυστηριώδης τύπος. Ισχυρίζεται ότι είχαν γνωριστεί πριν 20 χρόνια. Ο προφανής στόχος του είναι να τον εκδικηθεί για κάτι που ο Ραφαήλ αγνοεί. Δεν θυμάται να τον γνώρισε ποτέ, όμως κάποτε θα θυμηθεί.

Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τον ήρωα μόνο και δυστυχισμένο που τον παράτησε η ερωμένη του. Είναι παντρεμένη με έναν πάμπλουτο, ο οποίος όμως έχει μια αναπηρία: είναι παράλυτος από τα κάτω άκρα και κινείται με καροτσάκι.

Η πλοκή θα οδηγήσει τον ήρωά μας στο σπίτι του, μια βίλλα που προστατεύεται σαν κάστρο, σαν φυλακή ή σαν στρατόπεδο. Υπάρχουν κάμερες, ηλεκτροφόρα καλώδια και αρκετά σκυλιά. Η Ρεβέκκα όμως, η πρώην φίλη του, θα καταφέρει να τον βγάλει από μέσα. Τότε βλέπουμε και τον Αλέξανδρο Παρίση, τον άντρα της, πάνω στο καροτσάκι. Μου θύμισε τον Σόιμπλε.

Όχι, πιο πρώτα μου θύμισε κάποιον άλλο: τον άντρα της Λαίδης Τσάτερλι. Και όπως και στο μυθιστόρημα του David Herbert Lawrence, η Ρεβέκκα στο τέλος τον εγκαταλείπει για τον Ραφαήλ. (Τελικά, για να είμαστε πειστικοί στην σύγκριση, αυτό έπρεπε να το αποκαλύψουμε).

Όμως δεν είναι το μόνο ειδύλλιο που πλέκεται στο μυθιστόρημα. Αλλά αυτό θα το ανακαλύψετε μόνοι σας, διαβάζοντας το βιβλίο.

Η αφήγηση του Salis είναι λιτή, χωρίς πλατειασμούς, με την αφήγηση να εναλλάσσεται ισορροπημένα με τον διάλογο. Η πλοκή εντυπωσιακή, καθώς στηρίζεται σε ένα σασπένς που τη διαπερνάει ολόκληρη (ποιος είναι τελικά αυτός ο άγνωστος), αλλά και με εντυπωσιακές συγκρούσεις με κάμποσα πτώματα. Δίπλα στα ανθρώπινα πτώματα υπάρχουν και πτώματα τεράστιων ποντικών, τους οποίους ο ήρωάς μας σκότωσε με το όπλο του πριν του επιτεθούν. Ναι, ήταν τεράστιοι, και με επιθετικές διαθέσεις.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα.

Έχουμε και εδώ ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους, που όμως πιστώνονται στη μεταφράστρια.

Έστω κι αν μερικές φορές ο ίδιος το ξεχνούσε (σελ. 42)

Όφειλε να παραδεχτεί πως είχε πέσει έξω (σελ. 64).

Υπήρχε μια περίφραξη με τσιμεντένια βάση (σελ. 83)

Κοίταξε προς την έπαυλη. Επέστρεψε κοντά του (σελ. 97)

Μπάμπης Δερμιτζάκης