Κωστής Παπαγιώργης

Κωστής Παπαγιώργης

Έχοντας στόφα δοκιμιογράφου είναι φυσικό να εκτιμώ αφάνταστα τον Κωστή Παπαγιώργη ο οποίος πέθανε πέρυσι, στις 21 Μαρτίου 2015. Έκανα πριν έξι χρόνια μια ανάρτηση για τη μελέτη του για τον Ντοστογιέφσκι. Όταν είδα σε κάποιον τοίχο στο facebook ένα βίντεο από «Μια βραδιά μνήμης για τον Κωστή Παπαγιώργη» που διοργάνωσαν οι φίλοι του, το κατέβασα από το youtube και κάθισα να το δω τώρα. Άκουσα το παρακάτω από κάποιον ομιλητή. «Ξέρετε, ο Κωστής, όσο κι αν αρνιόταν την ποίηση…».

Μετά από αυτό μπορώ να γράψω και δημόσια αυτό που έχω δηλώσει πολλές φορές στους φίλους μου: Δεν αγαπώ την ποίηση. Μου αρέσουν οι προτάσεις με τα σαφή νοήματα, και δεν μου αρέσει να πονοκεφαλιάζω λύνοντας στίχους-γρίφους. Υπάρχουν κορυφαίοι έλληνες ποιητές που δεν τους έχω διαβάσει και δεν σκοπεύω να τους διαβάσω. Επειδή η ποίηση είναι πιο γκλαμουράτη ήταν φυσικό να επηρεαστώ νέος και να διαβάζω ποίηση. Έγραψα μάλιστα και κάποια λίγα ποιήματα. Σαν πρωτοδιορισμένος έγραψα για τέσσερις κορυφαίους ποιητές μας, τον Κάλβο, τον Σολωμό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Έχω διαβάσει όλο τον Σεφέρη, όλο τον Ελύτη και αρκετό Ρίτσο. Όμως τώρα πια όχι. Βέβαια διαβάζω ποιήματα φίλων και γράφω γι’ αυτά, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου επαρκή κριτικό της ποίησης. Μπορώ να πετάω κάποια εξυπνακίστικα σχόλια από τη γενικότερη μόρφωσή μου και να φαίνεται η βιβλιοκριτική μου όχι κακή, χωρίς να είναι βέβαια και σπουδαία, όμως μέχρι εκεί.

Τελικά ίσως τα πνεύματα των δοκιμιογράφων συναντώνται.