Εις μνήμην Κατερίνας Τριμπόνια

Εις μνήμην Κατερίνας Τριμπόνια

  Σήμερα ήταν το μνημόσυνο της Κατερίνας Τριμπόνια, που χάθηκε τόσο ξαφνικά πριν 40 μέρες. Της Κατερίνας, που έκανε φροντιστήριο στο γιο μου για τις πανελλαδικές και ήθελε να τον παρατήσει γιατί δεν διάβαζε (μεταπείσθηκε από τον Σοφοκλή), και που μόνο με την παράδοσή της ο γιος μου έγραψε φυσική κατεύθυνσης κάπου 15, 5.

Το μνημόσυνο τελέσθηκε στο ναό της Ευαγγελιστρίας στο Ίλιον. Ξαφνικά, πάνω από τα κεφάλια μας άρχισε να πετάει το Άγιο Πνεύμα. Έκανε ένα κύκλο και χάθηκε.

Ξέρω, θα μου πείτε, δεν ήταν το Άγιο Πνεύμα, ήταν ένα περιστέρι που μπήκε στην εκκλησία.

Το πιο πιθανό. Όμως μετά από τη μελέτη μου της παραψυχολογίας (Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα, Θυμάρι 1981 και 1991) κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να έχω πια απόλυτες βεβαιότητες. Εκεί που οι άλλοι λένε «είμαι απολύτως πεπεισμένος», εγώ λέω είμαι κατά 99% πεπεισμένος.

Ναι, κατά 99% ήταν περιστέρι. Αφήνω ανοικτή την πιθανότητα του 1%.
Τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι μια υποσυνείδητη πονηριά. Αφήνω έτσι ανοιχτή την πόρτα στο μύθο (Η αναγκαιότητα του μύθου, Θυμάρι 1987).