Darren Aronofsky, The wrestler

Darren Aronofsky, The wrestler (2008)

  Έχω ξαναγράψει για το ανοιχτό τέλος, ένα τέλος που παραβιάζει τον αφηγηματικό κώδικα που υπαγορεύει να μάθει ο θεατής τι έγινε με τους ήρωες της ταινίας. Η παραβίαση αυτή όμως έχει σχεδόν πάντα κάποιο νόημα. Η ηδηΤέτοια είναι η περίπτωση της ταινίας «Ένας χωρισμός» του Ασγάρ Φάρχαντι. Το παιδί πρέπει να επιλέξει με ποιον από τους δυο γονείς να πάει. Πηγαίνει και το ψιθυρίζει στον δικαστή. Και η ταινία τελειώνει χωρίς να μάθουμε ποιον από τους δυο γονείς επέλεξε. Η ερμηνεία που έδωσα γι’ αυτό το τέλος στην κριτική που έκανα για την ταινία είναι πως ο Φάρχαντι θέλει να μας δείξει ότι τελικά δεν έχει σημασία με ποιον από τους δυο γονείς θα πάει ένα παιδί, σημασία έχει το τραύμα που του προκαλεί ο χωρισμός τους.

Ανοιχτό τέλος έχει ο Φάρχαντι και στην ταινία του «Όμορφη πόλη», καθώς και ο Κιαροστάμι στο «Γνήσιο αντίγραφο».

Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν ταινίες που έχουν διπλό τέλος, happy και unhappy, για να ικανοποιήσουν τα γούστα και των δύο τύπων θεατών, και αυτών που προτιμούν το δραματικό τέλος που τους φέρνει δάκρυα στα μάτια, και αυτών που προτιμούν το ευχάριστο τέλος με το ανακουφιστικό αίσθημα που δημιουργεί. Ξέρω και ένα σήριαλ με διπλό τέλος, το «24». Στο ένα η γυναίκα πεθαίνει, στο άλλο γλιτώνει.

Στην ταινία του ο Αρονόφσκι δεν παρουσιάζει τις δυο εκδοχές, με το ανοιχτό τέλος αφήνει τον θεατή να επιλέξει εκείνη που του αρέσει. Ο Μίκι Ρουρκ, γερασμένος πυγμάχος που δίνει αγώνες στημένους για θέαμα, φτωχός χωρίς σχέση με την κόρη του την οποία φαίνεται ότι είχε εγκαταλείψει στις μέρες της δόξας του, δέχεται την πρόσκληση να δώσει έναν αγώνα αναμνηστικό μιας σημαντικής νίκης που είχε πετύχει πριν 20 χρόνια, με τον ίδιο αντίπαλο. Θεωρείται αθλητικό γεγονός και θα τον παρακολουθήσει πολύς κόσμος. Μετά όμως από ένα έμφραγμα αποφασίζει να αρνηθεί. Όταν όμως η κόρη του με την οποία είχε στο μεταξύ συμφιλιωθεί, από μια δική του αστοχία δεν θέλει να τον ξαναδεί στα μάτια της, και όταν μια φίλη του καμπαρετζού για την οποία τρέφει τρυφερά αισθήματα τού αρνείται μια παραπέρα σχέση επειδή πιστεύει ότι θα είναι προβληματική λόγω της «δουλειάς» της, αποφασίζει να συμμετάσχει στον αγώνα. Η φίλη του όταν μαθαίνει τα καθέκαστα, μετανοιωμένη, πηγαίνει εκεί που θα γίνει ο αγώνας. Προσπαθεί να τον αποτρέψει. Αυτός αμετάπειστος.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα θα νοιώσει ενοχλήματα στην καρδιά του. Ο αντίπαλός του τον προτρέπει να σταματήσει. Αυτός όμως θέλει να συνεχίσει. Το έργο τελειώνει με τον Ρουρκ ανεβασμένο πάνω στα σχοινιά να κάνει το κτύπημα που τον έκανε διάσημο, το Ram Jam όπως ονομάστηκε, πέφτοντας πάνω στον αντίπαλο.

Επιβίωσε; Ίσως όχι. Unhappy end.

Ίσως ναι. Με την Marisa Tomei να τον περιμένει σε ένα πολύ happy end.  

Διαλιέχτε.