Peter Howitt, Sliding doors

Peter Howitt, Sliding doors (1998)

  Αν καθυστερούσε δέκατα του δευτερολέπτου θα είχε γλιτώσει το ατύχημα. Είναι η πιο συνηθισμένη περίπτωση που λέμε «ήταν γραφτό του». Αν είχες απαντήσει σωστά σ’ αυτό το ερώτημα, ερώτημα που ήξερες αλλά όμως θόλωσε το μυαλό σου, θα είχες περάσει στη σχολή που ήθελες και όχι στη σχολή που πέρασες. Τι εξέλιξη θα είχε πάρει άραγε η ζωή σου τότε;

Όλοι μας έχουμε ζήσει την εμπειρία αυτού του «παρά τρίχα», καθώς βέβαια και των συμπτώσεων, που συχνά παίζουν πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Αυτό το ζήτημα θεματοποίησε στην ταινία του ο Peter Howitt, που στα ελληνικά προβλήθηκε με τον τίτλο «Απρόσμενος έρωτας». Ήθελα να συνεχίσω γράφοντας «για την ακρίβεια, ο σεναριογράφος του», αλλά ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδα ότι το σενάριο είναι δικό του. Έχω ξαναγράψει, πάνω από μια φορά, ότι οι μεγάλοι σκηνοθέτες γράφουν οι ίδιοι τα σενάρια των ταινιών τους, έστω και με κάποια συνεργασία. Επίσης έχω ξαναγράψει ότι για μένα πρωταρχικό είναι το σενάριο, το στόρι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ τις κινηματογραφικές τεχνικές.

Το σενάριο είναι εντελώς πρωτότυπο και γι’ αυτό, ενώ σχεδόν πάντα ξεχνώ τις ταινίες που βλέπω, αυτή την ταινία, που την είδα πριν χρόνια, δεν την ξέχασα ποτέ. Χθες αποφάσισα να την ξαναδώ.  

Την Gwineth Paltrow την απέλυσαν από τη δουλειά. Παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Φτάνει στο μετρό όταν ετοιμάζεται το τραίνο να ξεκινήσει. Θα προλάβει να μπει μέσα;

Εδώ βρίσκεται η πρωτοτυπία του σεναρίου. Σε εναλλάξ επεισόδια βλέπουμε και τις δυο εκδοχές. Στην πρώτη προλαβαίνει και μπαίνει. Κάνει την γνωριμία ενός άντρα με τον οποίο αργότερα θα τα φτιάξει. Φτάνοντας στο σπίτι βλέπει τον άντρα της με την γκόμενα. Καταλαβαίνετε τι έγινε.

Στη δεύτερη εκδοχή δεν προλαβαίνει να μπει μέσα. Μια ανακοίνωση λέει ότι θα καθυστερήσει το επόμενο τραίνο και συνιστά σ’ αυτούς που περιμένουν να πάρουν άλλο συγκοινωνιακό μέσο.

Η Paltrow βγαίνει από το μετρό και φωνάζει ένα ταξί. Εκείνη τη στιγμή ένας τσαντάκιας της αρπάζει την τσάντα. Αυτή προσπαθεί να την κρατήσει. Στη σύντομη συμπλοκή που επακολουθεί κτυπάει πάνω στον κορμό ενός δένδρου και τραυματίζεται στο μέτωπο. Πηγαίνει στο νοσοκομείο και της περιποιούνται το τραύμα. Όταν φτάνει στο σπίτι, η γκόμενα φεύγει. Ήταν ζήτημα ελάχιστων λεπτών να την προλάβει. Ο άντρας της θα την γλιτώσει.

Όχι για πολύ. Θα τον υποπτευθεί, και θα τον τσακώσει.

Η ταινία πλησιάζει προς το τέλος της. Και στις δυο εκδοχές είναι έγκυος. Πέφτει από τις σκάλες και τραυματίζεται βαριά. Στην πρώτη εκδοχή πεθαίνει στην αγκαλιά του αγαπημένου της. Στη δεύτερη εκδοχή τη γλιτώνει. Ο άντρας της είναι δίπλα της. Του λέει να σηκωθεί να φύγει και να μην ξαναγυρίσει.

Σκέπτομαι ότι αυτή η διπλή πλοκή θα μπορούσε να πάρει άπειρες διακλαδώσεις, με άπειρες ακόμη εκδοχές. Θα παραθέσουμε μόνο δύο: Να τη γλιτώσει στην αγκαλιά του αγαπημένου της και να πεθάνει με τον άπιστο άντρα δίπλα της.

Μήπως ο Θεός παίζει ζάρια; Ή μήπως όλα είναι προκαθορισμένα;

Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα δηλώνω απόλυτα αγνωστικιστής.