Safi Yazdanian, What’s the time in your world

Safi Yazdanian, What’s the time in your world (2014)

Έχουμε ήδη δει το «My boats» (Ghayegh-ha Ye Man 2005) του Σαφί Γιαζντανιάν. Σειρά έχει σήμερα το «Τι ώρα είναι στον κόσμο σου».

Πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία αγάπης, ανεκπλήρωτης αγάπης.

Ανεκπλήρωτης; Εδώ το ανοικτό τέλος αφήνει μια πιθανότητα στην εκπλήρωση.

Η Γκολή μάλλον είναι απογοητευμένη με το γάλλο σύντροφό της, και την έπιασε ξαφνικά νοσταλγία για την πατρίδα της, το Ιράν. Σε τρεις μέρες παίρνει την απόφαση για το ταξίδι. Τον ενημερώνει για την ξαφνική της αναχώρηση, ζητώντας του συγνώμη, από το αεροδρόμιο της Τεχεράνης. Θα βρίσκονται σε επαφή, του λέει.

Ο Φάρχαντ την περιμένει. Δεν τον θυμάται καθόλου. Ήταν συμμαθητής της. Δεν του έδινε και μεγάλη σημασία, εκείνης της άρεσε ο Αλή Γιαγουτή.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας βλέπουμε το διακριτικό φλερτ του Φάρχαντ, διακριτικό και συγκινητικό ταυτόχρονα, που όμως ενοχλεί την Γκολή. Στο τέλος όμως συγκινείται.

Μα πώς μπορεί να είναι ερωτευμένος με μια γυναίκα που έχει να τη δει είκοσι χρόνια; Μήπως είναι πραγματικά «τρελός από έρωτα», ή είναι ερωτευμένος τόσα χρόνια επειδή είναι τρελός, ή μάλλον ανόητος, αφού του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «ο κος Ανόητος»; Το πόσο ερωτευμένος είναι φαίνεται και με συχνές αναδρομές.

Στο τέλος της ταινίας βρίσκονται μαζί στο σπίτι της. Της λέει ότι πρέπει να φύγει. Όμως μετανιώνει. Της λέει ότι νοιώθει πολύ κουρασμένος. Ξαπλώνει σε ένα τραπέζι παραμερίζοντας το τραπεζομάντηλο. –Να ξεκουραστώ πριν έλθουν να με πάρουν τα άλογα. Αυτή τον κοιτάζει με τρυφερότητα. Τον σκεπάζει. –Το ξέρω ότι είσαι κουρασμένος, του λέει. Κοιμήσου «κύριε Ανόητε». –Άξιζε, λέει αυτός και η ταινία τελειώνει.

Κάθε έρωτας αξίζει, ακόμη και ο ματαιωμένος. Αυτός ίσως περισσότερο.

(Ξαναβλέποντας την ταινία συνειδητοποιώ ότι μάλλον το τέλος δεν είναι ανοιχτό, καθώς προσημαίνεται, όμως εκτός πλαισίου της ιστορίας, happy. Η καφετζού λέει στη μητέρα της Γκολή, μιλώντας για το μέλλον του Φάρχαντ, ότι «Η γυναίκα του και τα παιδιά του τον αγαπούν». Ματαιωμένος όμως είναι ο έρωτας του Ναζντή για τη μητέρα της. Όταν επέστρεψε από τις σπουδές του στην Ευρώπη αυτή είχε παντρευτεί τον πατέρα της).

Εξαιρετική ταινία που, όπως και «Τα καράβια μου» που παρουσιάσαμε, έχει να κάνει με το παρελθόν που συχνά μας κατατρύχει.

Και ενώ το happy end το συναντάμε συχνότερα στην οθόνη από ό,τι στη ζωή, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Ο Αλή Μοσαφά, ο συμπρωταγωνιστής της, συμπρωταγωνιστής της και στη «Λεϊλά» του Dariush Mehrjui, ταινία που γυρίστηκε το 1996, είναι ο σύζυγός της (παντρεύτηκαν το 1999), και έχει μαζί του ένα γιο και μια κόρη.

Ναι, δεν αλλάζουν όλοι οι ηθοποιοί τους συντρόφους τους σαν τα πουκάμισα.

Η Leila Hatami, με τα πανεπιστημιακά διπλώματα, τις τρεις ξένες γλώσσες και την αριστοκρατική ομορφιά – σε αντίθεση με τη θηλυκότητα της άλλης μεγάλης του ιρανικού κινηματογράφου, της Golshifteh Farahani που κοσμεί και το εξώφυλλο του «Directory of the world cinema-Iran» που μου έκανε δώρο ο φίλος μου ο Χρήστος, ξέροντας την αγάπη μου για τον ιρανικό σινεμά – υπογράφει το σενάριο και, περιέργως, διαβάζουμε στα γράμματα τέλους, και τη σκηνοθεσία. Όμως στο διαδίκτυο φέρεται ως σκηνοθέτης ο Safi Yazdanian.