Μια ακόμη εξαιρετική ιρανική ταινία, η πρώτη ενός νεαρού, υποθέτω,
σκηνοθέτη. Η ζωή δεν είναι ωραία, θα μπορούσα να αντιστρέψω τον τίτλο της
ταινίας του Μπενίνι.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Σίνα. Η μητέρα του τους εγκατέλειψε πριν δέκα
χρόνια. Ζει με τον πατέρα του, τον αδελφό του που έχει μια σοβαρή αναπηρία και
βρίσκεται σε καροτσάκι εδώ και δυο χρόνια χωρίς να μπορεί να μιλήσει, τον
πατέρα του και την αδελφή του. Τραγουδάει καλά, έχει όνειρα, ένας τρελούτσικος νεαρός
υπόσχεται να του τα υλοποιήσει. Κάνουν μια ηχογράφηση, όμως αυτός που έχει το
στούντιο χρειάζεται χρήματα, και ο νεαρός του χρωστάει. Ο Σίνα θα προσπαθήσει
να του βρει.
Θέλει να παρατήσει τις σπουδές, ενώ ο πατέρας του τον πιέζει. Κάποια
στιγμή θα του σπάσει το αρμόνιο. Βρίσκεται και αυτός στα όρια της αντοχής του.
Ο νεαρός αυτός κλέβει το ημερολόγιο της αδελφής του Σίνα στο οποίο δεν
εκφράζεται και τόσο κολακευτικά για τον πατέρα τους. Θα της το επιστρέψει μόνο
αν κλέψει τα χρήματα που φυλάσσει ο πατέρας της σε μια βαλίτσα και του τα
δώσει. Σε μια επίσκεψη σπίτι τους, πριν λίγες μέρες, έκλεψε και ένα διπλανό
σπίτι. Ήλθε η αστυνομία να κάνει έρευνες. Δεν τον κάρφωσαν.
Είναι τελικά ο «κακός» στην όλη ιστορία;
Στο τέλος του έργου, ενώ προσπαθεί να ξεφύγει με το μηχανάκι του από τον
Σίνα που τον κυνηγάει, πέφτει πάνω του ένα πούλμαν. Μαθαίνουμε ότι και το
μηχανάκι που οδηγεί, δώρο τάχα του πατέρα του στα γενέθλιά του, είναι κλεμμένο.
Ενώ πέφτουν τα γράμματα τέλους, όπου διαβάζουμε ότι ο Hatef Alimardani δεν είναι μόνο ο σκηνοθέτης
και ο σεναριογράφος, αλλά και ο παραγωγός της ταινίας, βλέπουμε τον νεαρό στην
εντατική. Είναι εκεί και ο Σίνα. Να τηλεφωνήσει στον πατέρα του; Δεν έχει
πατέρα. Αν ζούσε, θα καταντούσε έτσι; λέει η γιαγιά του. Και οι
δυο γονείς του
είναι νεκροί.
No comments:
Post a Comment