Woody Allen, Café society

Woody Allen, Café society (2016)

  Ο Woody Allen, το έχω ξαναγράψει, είναι από τους αγαπημένους μου. Ξαναείδα όλα του τα έργα. Μπορεί κάποια έργα του να μου αρέσουν περισσότερο και άλλα λιγότερο, όμως όλα μου αρέσουν. Το προηγούμενο έργο του, ο «Παράλογος άνθρωπος» μου άρεσε λιγότερο, ενώ η τελευταία του ταινία, το «Café society», μου άρεσε περισσότερο.

Στο έργο αυτό ο Άλλεν σαρκάζει, περισσότερο ίσως από ό,τι σε κάθε άλλο του έργο, τον γκλαμουράτο κόσμο του Χόλυγουντ. Έξυπνο χιούμορ, ευφυείς ατάκες, φιλοσοφικός στοχασμός, ευφάνταστη πλοκή, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του Γούντι, και σ’ αυτό το έργο υπάρχουν άφθονα.

Ο Jesse Eisenberg (ας χρησιμοποιήσουμε τα ονόματα των ηθοποιών) πηγαίνει να κάνει την τύχη του στον αδελφό της μητέρας του, μεγάλο παραγωγό του Χόλυγουντ. (Παρεμπιπτόντως, πραγματική περσόνα του Woody Allen στο παίξιμο. Ακόμη μπορώ να τον φανταστώ σαν τον Nick Carraway σε κάποια μελλοντική κινηματογραφική μεταφορά του «Υπέροχου Γκάτσμπυ»). Αυτός τον προσλαμβάνει σαν έμπιστό του, για θελήματα. Εκεί γνωρίζει την Kristen Stewart. Την ερωτεύεται, θέλει να τα φτιάξει μαζί της. Αυτή όμως έχει δεσμό. Φυσικά δεν θα του πει ότι τα έχει με τον θείο του. Όταν όμως αυτός την παρατάει γιατί δεν θέλει να διαλύσει τον εικοσιπενταετή γάμο του, τα φτιάχνει με τον Jesse. Έλα όμως που ο θείος το μετανιώνει. Είναι περισσότερο ερωτευμένος από ό,τι νόμιζε και χωρίζει τη γυναίκα του.

Η Kristen βρίσκεται σε δίλημμα: ποιον να διαλέξει; Τον πλούσιο θείο ή τον φτωχό νεαρό;

Τελικά έκανε την εκλογή που θα κάνατε κι εσείς νεαρές μου αναγνώστριες, διάλεξε τον πλούσιο θείο.

Του Άλλεν του αρέσει η γκανγκστερική πλοκή, και έτσι την μπάζει στην κομεντί του.

Ο αδελφός του Jesse έχει το café society, και του αναθέτει τη διεύθυνση. Πλουτίζει, παντρεύεται, κάνει παιδί. Ο αδελφός αυτός όμως είναι γκάνγκστερ, και κάποια στιγμή το χέρι του νόμου τον αρπάζει. Καταδικάζεται, και μάλιστα σε θάνατο. Λίγο πριν την εκτέλεση αλλαξοπιστεί, από εβραίος γίνεται χριστιανός. Γιατί;

Να κάτι που αγνοούσα. Αντιγράφω την ατάκα: «Τι κρίμα που η εβραίικη θρησκεία δεν προβλέπει μετά θάνατο ζωή, θα είχε περισσότερους πελάτες». Ναι, ο αδελφός αφού είναι να χάσει αυτή τη ζωή, τουλάχιστον να ξέρει ότι τον περιμένει μια άλλη.

Λέτε γι’ αυτό ο χριστιανισμός να έχει «περισσότερους πελάτες» από τον ιουδαϊσμό; Πάντως ο μουσουλμανισμός τον ξεπέρασε. Όχι μόνο προβλέπει και αυτός μετά θάνατο ζωή, αλλά υπόσχεται και 72 παρθένες στους μάρτυρες.

Υποσχέσεις!

Φαντάζομαι την απογοήτευση των ισλαμιστών που έριξαν τα δυο αεροπλάνα στους δίδυμους πύργους όταν πήγαν στον παράδεισο και βρήκαν ότι τις 72 αυτές τις είχαν ξεπαρθενιάσει άλλοι πιο πρώτα.  

Το τέλος του έργου έχει να κάνει με αυτό που επαναλαμβάνω σε δυο αγαπητούς μου φίλους, αλλά και στον εαυτό μου, ότι δεν γίνεται να έχεις και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο. Το έργο τελειώνει με τη συνάντηση των δυο ερωτευμένων. Ξέρουν όμως πως δεν είναι δυνατόν να χωρίσουν. Ονειρεύονται ο ένας τον άλλο. Όμως το όνειρο είναι όνειρο.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο διάβασα για κάποια χημεία ανάμεσα στους δυο τους. Διαβάζοντας όμως το βιογραφικό της Stewart βλέπω άλλα πράγματα. Πάντως σε άλλες δυο ταινίες έχουν παίξει μαζί. Έχω δει την «Adventureland», αλλά δεν έχω κάνει χωριστή ανάρτηση.

Τον Jesse Eisenberg τον είδα και στη βιογραφική ταινία του David Fincher «Social network» που αναφέρεται στη ζωή του Mark Zuckerberg, του δημιουργού (για την ακρίβεια, του ενός εκ των δύο) του facebook.

Και θυμήθηκα μια γελοιογραφία. Πραγματική φωτογραφία, ο πάπας με τον Zuckerberg. Ο πάπας λέει. –Τέκνον μου, το facebook είναι του σατανά. Και ο Zuckerberg: -Όχι καλέ, δικό μου είναι.

Όσοι και όσες διαβάζετε αυτή την ανάρτηση και πιστεύετε ότι όντως το facebook είναι του σατανά δεν έχετε παρά να διαγράψετε το λογαριασμό σας.

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο αυτό πριν το αναρτήσω είδα ότι στη λέξη «γκανγκστερική» είχα ξεχάσει να βάλω το ν, και ο διορθωτής το υπογράμμισε. Καθώς το διόρθωνα, θυμήθηκα.

Ήμουν μαθητής στο δημοτικό, ή στη Γ΄ή στη Δ΄ ή στην Ε΄ τάξη. Είχαμε δάσκαλο τον συγχωρεμένο τον κο Λασιθιωτάκη, συμμαθητή του πατέρα μου, έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν. Μας έλεγε συνέχεια να διαβάζουμε τα μαθήματά μας και όχι αυτά τα «γαστερικά» βιβλιαράκια που κυκλοφορούν. Τι διάβολο ήταν αυτά τα γαστερικά δεν μπορούσα να καταλάβω. Όταν πήγα στο φροντιστήριο αγγλικών του κου Σταυρακάκη και έμαθα τη λέξη gangster κατάλαβα επί τέλους τι ήταν αυτά τα γαστερικά.

Και οι συνειρμοί τρέχουν. Μας μιλούσε συχνά για τον «αείμνηστο Ιωάννη Μεταξά». Όταν το έλεγα στον πατέρα μου διαολιζόταν με τον συμμαθητή του.

Scott Coffey, Adult world

Scott Coffey, Adult world (2013)

  Η Amy είναι αριστούχα μαθήτρια (πήρε το απολυτήριο με 97/100) και μαζί με ένα συμμαθητή της διακρίνονται σαν ποιητές. Η φιλοδοξία της είναι να γίνει ποιήτρια. Στέλνει τα ποιήματά της σε διάφορα περιοδικά, αλλά της τα απορρίπτουν.

Αυτό που μαθαίνω και που, από όσο ξέρω, δεν είναι ελληνική πρακτική, είναι ότι αυτός που υποβάλει το ποίημά του για δημοσίευση πρέπει να πληρώσει. Τι δηλαδή, τζάμπα θα το διαβάσουν για να το κρίνουν;

Όλο της απορρίπτουν, όλο πληρώνει, οι γονείς της αγανακτούν, ειδικά όταν άφησε απλήρωτη την ασφάλεια του αυτοκινήτου της για να μπορέσει να πληρώσει μια υποβολή και της το έκλεψαν.

Δεν έχει άλλη χρηματοδότηση από τους γονείς, πρέπει να βρει δουλειά. Και βρίσκει. Τους το λέει. –Καλωσόρισες στον κόσμο των ενηλίκων, χαιρετίζουν οι γονείς. Δεν ξέρουν ότι έπιασε δουλειά στον «Κόσμο των ενηλίκων», ένα sex-shop.

Η ταινία χαρακτηρίζεται στο imdb ως comedy, drama. Ξεκινάει in media res, σαν δράμα. Η Amy χώνει το κεφάλι της στον φούρνο, για να αυτοκτονήσει όπως η Σύλβια Πλαθ, που η φωτογραφία της είναι κολλημένη στον απέναντι τοίχο.

Τρεις άνδρες είναι στη ζωή της: η Ρούμπια, ένας τραβεστί στον οποίο βρίσκει καταφύγιο όταν περίπου αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι, ο Άλεξ, ο νεαρός προϊστάμενος στο sex-shop και ο Rat Billings, ένας από τους αγαπημένους της ποιητές, του οποίου έγινε κολλιτσίδα για να γίνει protegeé του. Αυτός δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένος από αυτή τη σχέση, αλλά τι να κάνει. Εντύπωση μου κάνει που δεν επωφελείται (η Emma Roberts είναι πολύ όμορφη), και μάλιστα όταν κάποια στιγμή του την πέφτει η ίδια ανοιχτά. Ένας γνωστός μου ποιητής θα έτριβε τα χέρια του από χαρά αν του τύχαινε τέτοιο λαυράκι. Το ίδιο και ο Άλεξ, που αυτός έχει σαν χόμπι τη ζωγραφική χωρίς όμως το άγχος της δημοσιότητας. Όχι, δεν έχει κάνει έκθεση, απαντάει στην ερώτησή της. Ούτε αυτός θα της κολλήσει, αλλά αυτή θα πέσει στην αγκαλιά του όταν θα δει τους πίνακές του.

Ο Ρατ κάνει μια ανθολογία που έχει τίτλο «Shit-poems: an anthology of bad verse», στην οποία την συμπεριλαμβάνει. Αυτή γίνεται έξω φρενών. Θα τα κάνει γυαλιά καρφιά στο σπίτι του. Αργότερα όμως θα συμφιλιωθεί μαζί του.

Τότε είναι που προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Η δεύτερη απόπειρα είναι να σκεπάσει το κεφάλι της με μια σακούλα.

Δεν θα τα καταφέρει. Η ταινία είναι soft comedy, soft drama, βαθιά ρεαλιστική. Και οι δυο φιλόδοξοι καλλιτέχνες αποδέχονται τη μοίρα τους, that’s life. Θα δουλέψουν, για χρόνια ίσως ακόμη, σε αυτό το sex-shop. Δεν συμβαίνει τίποτα εντυπωσιακό στο τέλος. Απλά η ζωή συνεχίζεται, με την Amy πιο προσγειωμένη.

Δεν το είχα προσέξει, το διάβασα στην βικιπαίδεια στο λήμμα για την ταινία. Με τα γράμματα τέλους δείχνονται σκηνές όπου φαίνεται ότι η Amy έχει γίνει πια μια καταξιωμένη ποιήτρια, και ο Ρατ βάζει σε περίοπτη θέση την πρώτη της ποιητική συλλογή στον πάγκο ενός βιβλιοπωλείου. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε για λόγους σκηνικής οικονομίας ή για να δώσει ένα happy end, που σε μένα, φαντάζομαι και σε αρκετούς άλλους, θα πέρασε απαρατήρητο.

Πολύ καλή ταινία, αξίζει να τη δείτε.

Πριν λίγα χρόνια διάβασα το «Γράμμα σε ένα νέο ποιητή» του Ρίλκε (της το κάνει δώρο ο Άλεξ στα γενέθλιά της). Δεν είμαι ποιητής, ούτε νέος, και αυτός είναι ίσως ο λόγος που δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι όμως το «Πρώτο σκαλί» του Καβάφη όπου, όσο και αν ο ώριμος ποιητής προσπαθεί να παρηγορήσει τον νέο λέγοντάς του ότι, έστω και αν δεν κατάφερε να πάει πάνω από το πρώτο σκαλί έχει αποκτήσει τον τίτλο του ποιητή, η απαξίωσή του δεν μπορεί να κρυφτεί.

Θα δώσω κι εγώ, σαν συγγραφέας, τη συμβουλή μου σ’ αυτούς που γράφουν. Γράφετε αν σας αρέσει, χωρίς να σκέφτεστε την αναγνώριση. Και να δημοσιεύετε, είτε εκδίδοντας είτε απλά αναρτώντας στο διαδίκτυο. Για παραπέρα, σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν μια επιχείρηση, όπου όμως είστε δύο σε ένα, και το τμήμα παραγωγής και το τμήμα διαφήμησης. Πρέπει να αφιερώσετε χρόνο, σίγουρα και χρήμα, και για το δεύτερο. Ο Σεφέρης πλήρωσε τον Καραντώνη και έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο-κριτική για την πρώτη του ποιητική συλλογή. Είχε βέβαια και ταλέντο. Εδώ ταιριάζει η παροιμία –Άγιε Νικόλα βοήθα με. –Αλλά κούνα κι εσύ τα χέρια σου. Αν δεν το κάνετε, το μόνο στο οποίο μπορείτε να ελπίζετε είναι η τύχη. Και, πού ξέρεις, μετά το θάνατό σας, αν η ποίησή σας αξίζει πραγματικά, μπορεί να βρεθεί ένας Παλαμάς να σας ανακαλύψει σε κάποιο παλαιοπωλείο, όπως έγινε με τον Κάλβο. Αλλά τι να την κάνεις τη δόξα μετά θάνατο; Ακόμη και στα γεράματα.

Το άκουσα από κάποιον ποιητή για τον Βάρναλη: όταν τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν σχολίασε: -Τώρα μου το έδωσαν που δεν μου σ#κ*ν&ται;

Αυτός βρισκόταν στον αντίποδα του Ρατ.

Νίκος Καζαντζάκης, σύντομο ντοκιμαντέρ στα αγγλικά.

Ένα βίντεο για τον Καζαντζάκη. Στα αγγλικά, χωρίς μετάφραση.

Jeffrey Lau, Chinese odyssey

Jeffrey Lau, Chinese odyssey (天下无双 2002)

Εν τάξει, πόσοι μπορεί να ξέρουν την «Οδύσσεια» στη Κίνα, ο κινέζικος τίτλος είναι «Κάτω από τον ουρανό χωρίς ταίρι». Όμως στα αγγλικά έδωσαν τον τίτλο «Chinese odyssey» σαν πιο αβανταδόρικο για τους ξένους θεατές.

Γράφοντας για την ομηρική «Οδύσσεια» έψαξα και για άλλες οδύσσειες, έστω και αν το μόνο κοινό που είχαν ήταν ο τίτλος. Για την «Κινέζικη Οδύσσεια» του 2002 (υπάρχει και άλλη, του 1995) διάβασα ότι αποτελεί παρωδία της ταινίας «The kingdom and the beauty» (Li Hanxiang, 江山美人 1959. Εδώ ο τίτλος μεταφράζεται ακριβώς), μια κινηματογραφική μεταφορά της Huangmei όπερα (κατά το Peking opera. Για ένα δυτικό θεατή όλες αυτές οι τοπικές όπερες μοιάζουν).

Να μιλήσουμε πρώτα γι’ αυτήν.

Ο αυτοκράτορας ερωτεύεται την χωριατοπούλα. Εμφανίζεται ως απλώς πολίτης. Κοιμούνται μαζί για ένα βράδυ. Αυτή ανακαλύπτει την ταυτότητά του. Πως είναι δυνατόν να ταιριάξουν; Αυτός όμως της ορκίζεται αιώνια αγάπη, και ότι επιστρέφοντας στο Πεκίνο θα στείλει να την φωνάξουν σαν νύφη.

Η μητέρα έχει αντιρρήσεις και αυτός υποκύπτει στις πιέσεις της. Αυτή θα γεννήσει το γιο του, τον οποίο θα παρουσιάσουν σαν γιο της γυναίκας του αδελφού της. Αλλά δεν καταφέρνουν να ξεγελάσουν τους χωριανούς οι οποίοι την κοροϊδεύουν. Ο αυτοκράτορας, μετά από τρία χρόνια, θα πείσει τη μητέρα του να τη φωνάξουν. Θα την αναλάβει κάποιος από το παλάτι υπό την προστασία του.

Τι θα γίνει τελικά; Θα την παντρευτεί ή θα την έχει σαν παλλακίδα;

Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο δραματικός συγγραφέας την πεθαίνει στο δρόμο από τις ταλαιπωρίες.

Σε ένα σύνδεσμο διαβάζω ότι «Το έργο βασίζεται στην κινέζικη λαϊκή ιστορία “Η κωμόπολη Meilong”, και μας μιλάει για το ρομάντζο ανάμεσα στον αυτοκράτορα Zhengde και τη Li Feng, την αδελφή ενός κάπελα. Απορρίπτοντας το παραδοσιακό χάπι εντ σε διάφορες οπερετικές διασκευές του μύθου, το έργο τελειώνει με τον τραγικό θάνατο της Li Feng».

Άρα τελικά το unhappy end ήταν επιλογή του σκηνοθέτη.

Και θυμήθηκα το αντίστροφο. Κάποιοι σκηνοθέτες, εκατό περίπου χρόνια μετά τον θάνατο του Σαίξπηρ, έδιναν happy end στις τραγωδίες του, όπως για παράδειγμα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα».

Στο youtube βρήκα μια τέτοια οπερετική διασκευή, από την Singapore Hainan Society, σε τέσσερα μέρη. Εγώ δίνω τον σύνδεσμο για το πρώτο μέρος, αν σας αρέσει μπορείτε να ψάξετε για τα άλλα τρία.

Τελικά την είδα και μου άρεσε πολύ. Έμαθα και τη σημασία του τίτλου, που κανονικά αντί για «Το βασίλειο και η όμορφη» θα έπρεπε να είναι «Το βασίλειο ή την όμορφη;» Ο αυτοκράτορας ανάμεσα στο βασίλειο και στην όμορφη διάλεξε την όμορφη. Όμως τελικά δεν χρειάστηκε να εγκαταλείψει το βασίλειο, όπως έκανε ο Εδουάρδος ο H΄ της Αγγλίας, η μαμά έδωσε την συγκατάθεση, συγκινημένη με το εγγονάκι της. Δίνω τους συνδέσμους και για τα άλλα τρία μέρη, μήπως ενδιαφέρεται κανείς. 2, 3, 4. Εγώ έχω ειδικό ενδιαφέρον, μια και έγραψα μια «Εισαγωγή στο ιαπωνικό και στο κινέζικο θέατρο» (ΑΛΔΕ 2010).

Και η παρωδία, για να ξαναγυρίσουμε στην ταινία για την οποία κάνουμε την ανάρτηση;

Εγώ δεν είδα καμιά παρωδία. Απλούστατα πάνω στον σκελετό της ιστορίας ο σκηνοθέτης που υπογράφει και το σενάριο φτιάχνει μια ωραία κομεντί, που θυμίζει πολύ την «δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ. Στο ρόλο του βασιλιά είναι τώρα η αδελφή του, που αν και όμορφη φέρεται σαν άνδρας. Το πανδοχείο στο οποίο καταλύει το έχουν δυο αδέλφια, ένας νεαρός και μια κοπέλα. Αυτή ερωτεύεται τον νεαρό ενώ η αδελφή του ερωτεύεται την ίδια, περνώντας την για άντρα. Με βάση αυτή την παρεξήγηση βλέπουμε πολλά κωμικά επεισόδια, ενώ παρακολουθούμε και σκηνές κουνγκ φου. Ο αδελφός προσπαθεί να την πείσει να τα φτιάξει με την αδελφή του, την οποία υπεραγαπά. Και η αδελφή βέβαια προσπαθεί όσο μπορεί η καημένη.

Το τέλος είναι καθαρά σαιξπηρικό. Ο αυτοκράτορας ερωτεύεται την αδελφή ενώ η δική του αδελφή, αποκαλύπτοντας την ταυτότητά της, τα φτιάχνει με τον αδελφό.

Δηλαδή τι τα φτιάχνει, πρέπει να πάρουν την έγκριση της μητέρας αυτοκράτειρας. Αυτή τη δίνει μόνο για τον γιο, όχι για την κόρη. Όμως και αυτή η δυσκολία θα ξεπεραστεί στο τέλος, με αρκετές δυσκολίες. Στην τελική τους ένωση, καθώς περνάνε τα δαχτυλίδια, βλέπουμε και το ανθρωπολογικό στοιχείο. Στην Κίνα φαίνεται ότι το δαχτυλίδι το φοράει ο άνδρας στο δεξί του χέρι στον μικρό και η γυναίκα στο αριστερό της χέρι στον παράμεσο. (Ένας ο αντίχειρ, δυο ο δεικτικός, τρία ο μεσαίος, τέσσερα ο παράμεσος και πέντε ο μικρός, θυμάμαι τώρα το τραγουδάκι που τραγουδάγαμε στο δημοτικό).

Shamim Sarif, I can’t think straight

Shamim Sarif, I can’t think straight (2008)

Μια ακόμη σύμπτωση από αυτές που μου συμβαίνουν. Μόλις είχα γράψει για την ταινία του Pawel Pawlikowski «My summer of love» και είδα την ταινία «I can’t think straight», χωρίς να ξέρω ότι και αυτή είχε σαν θέμα τον λεσβιακό έρωτα.

Η Tala ζει στο Λονδίνο με τους χριστιανούς παλαιστίνιους γονείς της. Είναι πλούσια οικογένεια. Ετοιμάζεται να παντρευτεί στην Ιορδανία με τον τέταρτο αρραβωνιαστικό της. Γίνονται οι ετοιμασίες του γάμου και αυτή επιστρέφει στο Λονδίνο όπου συναντάει την Leyla, μια βρεττανοϊνδή μουσουλμάνα. Πηγαίνουν εκδρομή μαζί, και κοιμούνται μαζί. Η υποψία τους για την σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα επιβεβαιώνεται. Ερωτεύονται η μια την άλλη.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η Tala φοβάται το σκάνδαλο που θα έχει αντίκτυπο στο status των γονιών της και δεν θέλει να τους μιλήσει για τη σεξουαλική της ιδιαιτερότητα. Για την Leyla όμως, που το βιβλίο της είναι έτοιμο να εκδοθεί, δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα. Θα ομολογήσει απερίφραστα στους γονείς της ότι είναι λεσβία. Η μάνα της θα πάθει σοκ, όμως ο πατέρας θα αγκαλιάσει με κατανόηση την κόρη του. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια, είναι απλά μια σεξουαλική ιδιαιτερότητα.

Θα χωρίσουν γιατί η Tala δεν είναι έτοιμη να μιλήσει στους γονείς της. Μακριά της όμως συνειδητοποιεί πόσο είναι ερωτευμένη, και θα κάνει τελικά το μεγάλο βήμα, να ομολογήσει και αυτή στους γονείς της την σεξουαλική της ιδιαιτερότητα. Και έχουμε επανάληψη της σκηνής που είδαμε και με τους γονείς της Leyla. Η μητέρα παθαίνει σοκ, ο πατέρας είναι γεμάτος κατανόηση.

Η Leyla παρουσιάζει το βιβλίο της. Στο τέλος της παρουσίασης υπογράφει αντίτυπα. Κάποια γυναίκα την πλησιάζει για να της υπογράψει το βιβλίο. –Γεια, για την Αμίνα σας παρακαλώ. –Αμίνα… ασυνήθιστο όνομα.

Αστειεύεται. Η Αμίνα, η μητέρα του Μωάμεθ, είναι ό,τι για μας η Μαρία, η μητέρα του Χριστού.

Μετά πλησιάζει η Τάλα. –Τι όνομα να βάλω; ρωτάει, γιατί με χαμηλωμένο το κεφάλι δεν την έχει αντιληφθεί. –Στην Τάλα.

Το τελευταίο εμπόδιο στη σχέση τους έχει πέσει, αφού ομολόγησε και αυτή στους γονείς της την σεξουαλική της ιδιαιτερότητα.

Σε αντίθεση με την ταινία του Pawlikoski εδώ έχουμε happy end.

Και οι δυο πρωταγωνίστριες είναι ινδικής καταγωγής, και μπορώ να υποθέσω, μη μουσουλμάνες.

Υπάρχουν κάποιες σκηνές που δεν θα τις χαρακτήριζα τολμηρές. Όμως όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά.

Αν δεν τον ξέρετε και αυτό, να σας το πω. Η σαρία, ο μουσουλμανικός νόμος, καταδικάζει την ομοφυλοφιλία με θάνατο.  

Πολύ καλή ταινία, με αρκετές χιουμοριστικές πινελιές.

Α, ναι, μην το ξεχάσω, στην ταινία ακούσαμε για greek salad και φέτα. Δεν μπορώ να πω ότι με εξέπληξε, ξέρω ότι έχουν πέραση στους ξένους, όπως και ο μουσακάς.