Errol Morris, The thin blue line

Errol Morris, The thin blue line (1988)

  Τρομάζεις όταν βλέπεις ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ.

  Σε ένα αμάξι, ένας δεκαεξάχρονος νεαρός και ένας εικοσιοχτάχρονος, πηγαίνουν το δρόμο τους όταν τους σταματάει ένα περιπολικό. Το αμάξι το έχει κλέψει ο νεαρός, φοβάται ότι θα τον πιάσουν, και βγάζοντας το πιστόλι του πυροβολεί και σκοτώνει τον αστυνομικό. Αργότερα κοκορεύεται στους φίλους του ότι αυτός τον σκότωσε. Όταν όμως συλλαμβάνουν τον εικοσιοχτάχρονο και λέει την ιστορία, δεν τον πιστεύουν, πιστεύουν τον δεκαεξάχρονο, ο οποίος υποστήριξε ότι το είπε για να καμαρώσει. Ένας δεκαεξάχρονος δεν καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά ένας εικοσιοχτάχρονος ναι. Έτσι θεωρήθηκε πιο βολικό να καταδικάσουν τον εικοσιοχτάχρονο. Μου έκανε εντύπωση που ο αστυνομικός πίεζε τον εικοσιοχτάχρονο να πιάσει το πιστόλι του φόνου, προφανώς για να έχουν τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Αυτός αρνήθηκε. Υπήρξαν και δυο ψευδομάρτυρες, που ψευδομαρτύρησαν με κάποια ανταλλάγματα.

  Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα;

  Θυμάμαι, πριν χρόνια, και στην Ελλάδα υπήρξε μια τέτοια περίπτωση, λεπτομέρειες δεν θυμάμαι.

  Το να καταδικάζεται ένας αθώος είναι κατανοητό, η δικαιοσύνη κάνει και λάθη, όμως το να κατασκευάζουν ενόχους φαίνεται αδιανόητο.

  Ή μήπως όχι;