Paul Verhoeven, Elle (Εκείνη, 2016)

Paul Verhoeven, Elle (Εκείνη, 2016)

  Πριν ξεκινήσουμε, να πούμε ότι η ταινία παίζεται στο Ααβόρα art cinema Ιπποκράτους 180 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι), Νεάπολη Τηλ.: 2106423271).

  Την ταινία μου τη  συνέστησε με θέρμη ο φίλος  μου Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, και μια και είχα ακούσει γι’ αυτήν είπα να τη δω.

  Στο imdb χαρακτηρίζεται ως drama, thriller. Τα θρίλερ δεν είναι (πια) ένα είδος που προτιμώ. Όμως η ταινία  αυτή ήταν κυρίως δράμα.

  Έχω ξαναπεί ότι θεωρώ το σασπένς ως μεγάλη αρετή σε μια  αφήγηση, μυθιστορηματική, κινηματογραφική ή ό,τι άλλο. Και ο Βερχόφεν μπάζει το θρίλερ με το σασπένς του στο δράμα για να κάνει την ταινία πιο συναρπαστική.

  Έχω γράψει για την παριολατρεία που χαρακτηρίζει κάποιους συγγραφείς, αλλά και σκηνοθέτες. «Η γειτονιά των καταφρονεμένων» του Κουροσάβα είναι η πιο εκπροσωπευτική του είδους, ενώ παρίες θα  δούμε και σε πολλά μυθιστορήματα της Ευγενίας Φακίνου. Θυμήθηκα τώρα και τον «Όλυμπο των αποκλήρων» της Γιασμίνα Χαντρά.

 Όμως υπάρχουν δυστυχισμένοι που δεν είναι υποχρεωτικά παρίες. Τέτοιοι είναι οι ήρωες του Βερχόφεν.

  Η Μισέλ, επιτυχημένη επιχειρηματίας κουβαλάει μια τραυματική παιδική ηλικία. Ο πατέρας της σκότωσε 27 άτομα και καταδικάστηκε σε ισόβια.  Δεν θέλει να  τον ξαναδεί, είχε εμπλακεί και η ίδια σ’ αυτή την ιστορία. Η μητέρα της μπλέκει με τεκνά. Η ίδια  είναι χωρισμένη, και παρατάει τον φίλο της, πανεπιστημιακό, όταν μαθαίνει πως τα έχει μπλέξει με μια φοιτήτρια. Ο γιος της  είναι περίπου προβληματικός, και έχει μπλέξει με  μια ακόμη πιο προβληματική κοπέλα,  την οποία  μάλιστα έχει παντρευτεί. Και επί πλέον τη Μισέλ την βιάζουν, το ίδιο άτομο,  με κουκούλα, τουλάχιστον τρεις φορές αν  θυμάμαι καλά.

  Εδώ βρίσκεται το θρίλερ. Όμως, ενώ όλα τα θρίλερ τελειώνουν με  την αποκάλυψη του «κακού», εδώ η ταινία δεν τελειώνει με την αποκάλυψή του, ο οποίος είναι άλλωστε προβλέψιμος. Είναι ένας τύπος  τον οποίο χαλβάδιαζε η Μισέλ, μάλιστα του την έπεσε κιόλας. Όμως ο ίδιος  μπορεί να λειτουργήσει σεξουαλικά μόνο βιάζοντας. Στο τέλος, όταν είναι πια νεκρός, η γυναίκα  του την ευχαριστεί που του χάρισε αυτό που είχε ανάγκη,  έστω για  λίγο. Ήταν καλός άνθρωπος, λέει,  αλλά  είχε βασανισμένη ψυχή.

   Θα μιλήσω πάλι συγκριτολογικά. Ξαναείδα την ταινία «Η τελετή» του Σαμπρόλ, με την Ιζαμπέλ Ιπέρ κατά 20 χρόνια νεότερη. Με τη φίλη της είναι οι «κακές» που σκοτώνουν τα  αφεντικά της. Είναι μάλιστα απόλυτα κακές, αφού μαθαίνουμε ότι η Ιζαμπέλ (δεν θυμάμαι το όνομά της στην ταινία, για την οποία πάλι δεν θυμάμαι ποιο βραβείο πήρε) σκότωσε το μωρό της και η φίλη της έβαλε φωτιά και έκαψε το σπίτι τους όπου ήταν κατάκοιτος ο ανάπηρος πατέρας της, φόνοι για τους οποίους απαλλάχτηκαν λόγω αμφιβολιών. Ο Βερχόφεν αμβλύνει την «κακία» του βιαστή, με  τα λόγια της γυναίκας του, κάνοντάς μας να  νοιώσουμε μια κάποια λύπη γι’ αυτόν, σε αντίθεση με τις ηρωίδες του Σαμπρόλ, για τις οποίες ο γάλλος σκηνοθέτης προσπαθεί να μας διαλύσει κάθε συμπάθεια που θα μπορούσαν να μας προκαλέσουν.

  Οίκτο νοιώθουμε και για τον καταδικασμένο πατέρα της Μισέλ. Η κόρη του όλες αυτές τις δεκαετίες δεν πήγε ποτέ να τον δει. Όταν της το ζήτησε η μητέρα της αρνήθηκε  κατηγορηματικά. Το αποφάσισε τελικά επειδή πέθανε από εγκεφαλικό και αυτή ήταν κατά κάποιο  τρόπο η τελευταία της επιθυμία.

  Ο πατέρας της,  όταν πληροφορείται ότι η κόρη του θα  τον επισκεφθεί, αυτοκτονεί μέσα στο κελί του.

  Τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να σκοτώσει 27 άτομα, και σκυλιά, γατιά, και ό,τι άλλο ζώο εύρισκε μπροστά του, ανεξέλεγκτα, σε κατάσταση αμόκ; Δεν ξέρω, ίσως δεν το πρόσεξα. Σίγουρα κάποια τραυματική εμπειρία θα ήταν. Ό,τι και να ήταν, είναι τραγικό μετά  από  τόσα  χρόνια να μην μπορείς να αντικρίσεις το παιδί σου.

  Εξαιρετική ταινία,  χωρίς κοιλιές, που σου κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον.