Κωστής Παπαγιώργης, Σιαμαία και ετεροθαλή

Κωστής Παπαγιώργης, Σιαμαία και ετεροθαλή, Ροές 1987

  Για τον Κωστή Παπαγιώργη έχουμε ξαναγράψει, και συγκεκριμένα για  τα βιβλία του «Ντοστογιέφσκι», «Κέντρο δηλητηριάσεων» και «Σύνδρομο αγοραφοβίας». Σειρά έχει σήμερα το «Σιαμαία και ετεροθαλή».

  Τα «Σιαμαία και ετεροθαλή» είναι το δεύτερο βιβλίο που εξέδωσε. Αποτελείται από κείμενα που γράφηκαν σε διάφορα περιοδικά. Μισοδιαβασμένο, χάθηκε στο χάος των βιβλίων μου που παγιδεύτηκαν πριν δέκα  περίπου χρόνια σε ένα λεβητοστάσιο και το ανέσυρα, μαζί με άλλα, πριν λίγες μέρες.

  Με σπουδές στη φιλοσοφία είναι φυσικό αρκετά από τα κείμενά του να έχουν σχέση μ’ αυτήν. Κάποια  επίσης αναφέρονται σε λογοτέχνες. Έχω ξαναγράψει ότι τον θεωρώ σαν έναν από τους πιο σημαντικούς  νεοέλληνες δοκιμιογράφους και ότι μου αρέσει πολύ, και γι’ αυτό θα προχωρήσω κατευθείαν στο σχολιασμό κάποιων αποσπασμάτων. 

  «Αντίκρυ στον πρωτοφανή σφετερισμό των προβλημάτων της από τις επιστήμες του ανθρώπου: ψυχανάλυση, γλωσσολογία, σημειολογία, επιστήμες των δομών κτλ. η σύγχρονη φιλοσοφική σκέψη δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει την κρίση της» (σελ. 145).

  Προσυπογράφω.

  «Η γραφή δεν είναι παρά η παράσταση της λαλιάς… (Ρουσώ). Η λαλιά σε σχέση με τη γραφή είναι ό,τι το αντικείμενο με τη φωτογραφία του (Σωσύρ)» (σελ. 152).

  Αυτό ισχύει μόνο για τις αλφαβητικές γλώσσες και όχι για τις ιδεογραμματικές, όπως η κινέζικη. Στο άρθρο μου «Σκέψεις και σχόλια για τη γλώσσα» έχω γράψει αναλυτικά.

  «Moi aussi j’ etais de trop: ήμουνα περιττός για την αιωνιότητα. Το παράλογο που θα συναγάγει παρακάτω ο Σαρτρ – σου μιλάω όπως κατάλαβες για τη Ναυτία-…» (σελ. 176).

  Δεν το θυμάμαι, το διάβασα πριν χρόνια, κι εγώ έτσι νοιώθω. Δεν με νοιάζει που η γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, δεν με νοιάζει που είμαι μια κουκίδα μέσα σε έναν άπειρο χώρο, αλλά υπαρξιακά με βαραίνει το ότι είμαι ένας κτύπος μέσα στον άπειρο χρόνο.

  «Είναι, όπως έλεγε ο Λένιν για τους επαγγελματίες επαναστάτες, νεκρός επ’ αδεία» (σελ. 183).

  Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο, νοιώθω ακόμη απέραντο θαυμασμό γι’ αυτούς τους «νεκρούς επ’ αδεία».

  «Και τι υπάρχει βαθύτερο, για άλλη μια φορά, μέσα στο αθεμελίωτο και το ά-πειρο, από τη θρυλική ανάγκη του μύθον τινά διηγείσθαι;» (σελ. 210).

  Είναι ακριβώς αυτό που πραγματεύομαι στο δεύτερο βιβλίο μου «Η αναγκαιότητα του μύθου» (Θυμάρι, 1987). Όμως μιλάω ειρωνικά γι’ αυτή την αναγκαιότητα, και έχω αυτοσαρκαστεί κάποιες φορές από την ανάγκη που έχω νοιώσει να καταφύγω σε προσωπικούς μύθους. Γνωρίζοντας όμως αυτή τη «θρυλική ανάγκη» μπορώ και κάνω αυτοδιορθώσεις, δηλαδή να τους βλέπω ειρωνικά.

  Αυτά για τον Παπαγιώργη. Ό,τι βιβλίο του πέφτει στα χέρια μου θα το διαβάζω.