Ιφιγένεια Σιαφάκα (επιμ.), Dipgeneration

Ιφιγένεια Σιαφάκα (επιμ.), Dipgeneration, Μανδραγόρας 2017, σελ. 335

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Πολύ ωραία πεζά και ποιήματα μιας ξεχωριστής γενιάς

  Υπάρχει η μεταπολεμική γενιά, η γενιά του ’70… υπάρχει και η dipgeneration. Στην περιοδική έκδοση που φέρει αυτό τον τίτλο, «Dipgeneration», η Ιφιγένεια Σιαφάκα ανθολογεί πεζά και ποιήματά της για το 2017. Οι ανθολογούμενοι πεζογράφοι και ποιητές – κάποιοι έχουν διπλή ιδιότητα- είναι οι Σταυρούλα Δημητρίου, η Στέλλα Δούμου, η Μαρία Μανδάλου, η Μαρία Μαραγκουδάκη, η Ευσταθία Ματζαρίδου, η Αυγή Μελέτη, ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, η Όλβια Παπαηλιού, η Σοφία Περδίκη, η Ιφιγένεια Σιαφάκα, ο Γιώργος Σπανός, ο Νίκος Σταμπάκης, η Χρύσα Φάντη και ο Στράτος Φουντούλης. Στην ενότητα με τίτλο «Ζαρντινιέρα» η Σιαφάκα ανθολογεί διάφορα άλλα κείμενα, όπως π.χ. η «Νεκρολογία Ναπολέοντα Μοσχομερίτη».

   Πολύ ωραία κείμενα, θα δώσουμε κάποια δείγματα γραφής.

  Η «Θέα σωσίβιος» είναι της Στέλλας Δούμου.

Στα εμβαδά των κειμένων, πηγάδια

πηγάδια με ουρανούς φιλαρμονικούς

η θέα από δω

άπειρη ως προς τις ακραίες της τιμές

αυτά που κουδουνίζουν είναι πολυέλαια λάφυρα

  σε ομφάλιο χιόνι

ω κόσμε, είσαι βάρβαρος που δεν πωλείς τα πάντα (δεκαπεντασύλλαβος)

να εποχίσεις την άναρχη στρωμνή των ροδαμών (σελ. 37).

  Ο «Ονειροπαρμένος» είναι από τη συλλογή «Νέα Ατραπός» του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη.

Μη με λες ονειροπαρμένο. Δεν είμαι. Ο ονειροπαρμένος

απλώνει τα δάχτυλά του πάνω στο σώμα της νύχτας και

πιάνει την αύρα της. Δεν είμαι εγώ αυτός.

Το απροσδόκητο εξωραΐζει και ραντίζει το γκρίζο

με μοβ αχάτη. Δεν είναι φίλος της δόξας,

παρά μόνο ακίνητος θωρεί τις αλλαγές στο κύμα.

Δεν επεμβαίνει στην ύλη. Διακρίνει το όμορφο

μέσα στο άσχημο. Γεννάει ιδέες καθισμένος σε

μια τέντα από τη γη ως τον ουρανό. Είναι σιωπηλός.

Εγώ δεν είμαι. Απλώς βρίσκομαι στην άκρη της τέντας

ξηλώνοντας τον αέρα με την άγνοιά μου. Ράβε ξήλωνε,

ράβε ξήλωνε. Μια λάθος βελονιά και πήρε

ο δάολος τον κόσμο. Κι εκείνον μαζί (σελ. 148).  

  Η «Ανακάλυψη» της Ιφιγένειας Σιαφάκα.

                                           Στη Μαρία Βαχλιώτη

Τι χαμπάρια, Δον Κορ λε όνε ντα νίτσα;

Τίποτε ποιήματα, Δον Κορ λε όνε ντα νίτσα!

Σέρνω λοξόπετρες στο καροτσάκι για τις κούκλες

Στο δρόμο για το κοιμητήριο άλλες πετάγονται

έμβρυα από τους λαιμοδέτες των πεθαμένων ποιητών

Ανάβω ένα φακό Ρίχνω σταράκι πίσω μου

Ανακαλύπτω, Δον μου, την πυρίτιδα!

  Και ένα απόσπασμα από την «Ωδή στην Αν Κάρσον» της Χρύσας Φάντη.

  «6 και 30, ο ύπνος είναι καλός τη νύχτα, καλύτερος όμως το πρωί. Μια φορά στις πέντε, μια φορά στις τρεις, ξεχνούσες να κατέβεις στη σωστή στάση. Ανεβασμένη πάνω στην κουκέτα έβλεπες προς μια μόνο κατεύθυνση. Σου έλειπε η προοπτική. Είναι ήδη πρωί. Ώρα για νέες συκοφαντίες, πλεκτάνες. Όταν ο μέσος άνθρωπος εμφανίζεται, εκείνη σπεύδει να εξακτινωθεί. Δεν είδες κανένα ρολόι (αμφίβραχυς). Μπήκες στο πρώτο βαγόνι που είδες μπροστά σου (δάχτυλος). Ξημερώματα χτύπησες πάνω σε υγρή επιφάνεια πηγαίνοντας προς νερού σου. Στον καθρέφτη διαπίστωσες πως το δεξί σου κέρατο είχε στραβώσει. Αντί για Ελβετία βρέθηκες στο Ζάγκρεμπ. (σελ. 267).

  Θα υπογραμμίσω τη μουσική αίσθηση του αποσπάσματος ξεχωρίζοντας τις δυο ποιητικές περιόδους.

  Περιμένουμε την επόμενη έκδοση του Dipgeneration, για να γνωρίσουμε και άλλους συγγραφείς. Είναι όλοι τους πολύ ενδιαφέροντες.

  Μπάμπης Δερμιτζάκης